Mehmet Baş

bakır bir semaverdeki demli çay gibi

yudum yudum içtim masmavi gözlerinden

mavnaları gemileri vapurları seyrettim

istanbul buğu buğu gözlerimde tütsülendi

aktı içime ırmaklarca durmadan

ağladığımda anladım bu şehri

 

eyüp sultan önlerinde divana durmuş

dillerinde kelime-i şehadetin nakışları

mermerden sarıklarıyla suskunlar meclisinde

bir yaralı serçe gibi beklerken köşelerinde

oturup bir çınar altında nefes nefese 

yorulduğumda anladım bu şehri

 

bir rüya ki avcumda delik bir metelik 

dilimde beyoğlunun ince sazları 

aklımda hep üsküdarın sabah ayazları

mihrimah sultanda ezanla yıkanmış kulaklarım

zaferlerle dönen gemilerden yükselirken tekbirler

durulduğumda anladım bu şehri

 

sakin sularda sevdim bu şehri

bazen deli fırtınalara tutuldum

istanbul ayazmalardan taşan bir gölgeydi

köylüm gibi baktı bana yeni camii

güvercinlerin annesiydi eminönü

mahzunluğumda anladım bu şehri

 

şaha kalkmış bir atın tutulmuş yelesiydi istanbul

hüznümün namlusuna sürülmüş bir kurşun gibi

fatihte gümüşten bir akşamın kalbinde

balat sabahlarında karıncalanırken haliç

bir çift şehla göze bakar gibi 

vurulduğumda anladım bu şehri

 

kasımpaşa sokaklarından süzüldü bir rüzgar

cezayirli dayı hasan paşanın önünde durdu

okçular tekkesinden atılmış oklarla

taşlar dikilmişti kalbimin ok meydanlarına

rengini baharlardan almış gonca gül gibi 

kırıldığımda anladım bu şehri

 

 

 

galata mevlevihanesinin taşlarıyla konuştum

bir şeyh galip hüznüyle savruldu perdeleri

kumaşı aşkla biçilmiş bir mevsimdi istanbul

boğaziçinin ihtişamlı sularında batarken güneş

gecenin kuytularına karışıp sessizce

kaybolduğumda anladım bu şehri

 

garipçe köyünde şimal rüzgarlarını dinledim

sarıyerin tenhalarında vefasız bir gül açtı

hisarda bulutlar pamuk gibi atılmış öylece

kızkulesine yağacak yağmuru biriktiriyordu

adalardan esen bir imbata tutulup

savrulduğumda anladım bu şehri

 

ayasofya kapısında ağarmış saçlarım

yenikapı önlerinde sohbete dalmış çelebiler

göksuda çifte kayıklar bir safa bahşediyor

lale devrinden kalmış bir gazelde

zamanı yitirmiş bir saat gibi

kurulduğumda anladım bu şehri

 

çamlıca tepesinden seyre daldım cemalini

kanlıcada bir çınar gibi açıldı yapraklarım

fethipaşa korosunda bembeyaz bir mendildi zaman

haremden kalkan otobüslerin ardı sıra bakarken

iki kıtanın ortasına bir iplik misali

bağlandığımda anladım bu şehri

 

çifte su verilmiş bir bıçak gibi gece

yedi tepe üstünde açmış kanatlarını

güneşe hicret etmiş akşamın kadehinde

sukutu demlenirken çığlıklar meclisinde

yaralı bir ceylanın kanayan yarasında

dağlandığımda anladım bu şehri

 

haydarpaşa garında kampanalar çalardı

gurbetler büyürdü uzayan raylarında

anadolu evladını arayan bir anne gibi

düşerdi istanbulun yollarına

bense dumansız bir ateşte

kavrulduğumda anladım bu şehri

 

her bakanın kendini seyrettiği

bir kristal ayna gibi dururdu öylece

sırat köprüsü gibi kıldın ince kılıçtan keskindi

içindeydi hem cennet hem de cehennem

kırılan aynalarda kaybolup

bulunduğumda anladım bu şehri

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kalbimin şehrine hoş geldin 
Hoş geldin sağnakları dindiren güneş
Habersiz çıkıp gelen bahar rüzgârı 
Kül renkli dağları yeşile boyayan ressam
Mah cemaline kurban olduğum
Ruhumun mahzenine hoş geldin 

Tenzilatlı aşkların biletsiz ayrılığında 
Çizilmiş bir cam gibi bakıyorduk yıldızlara 
Diyarbakır surların gölgesinde Dicle’ye bakıyordu
Ben Erzurum’un çat ayazında şafağı dinliyordum
Konya bulutlar arasında raks ediyordu 
Selimiye’nin minareleri akıncıları karşılıyordu 
Niğde saatimi ayarladığım saat kulesiydi 
Zaman kapkara bir nehirde akıyor akıyordu

Semerkant göklerinin masmavi terazisinde tartılıp
Gül bahçelerine yağan bir yağmurdu Buhara
İstanbul elleri ve ayakları bağlanmış bir küheylandı
İstanbul göklerin kalemiyle yazılan bir destandı 
O konuşursa ayva sararır O susarsa nar çatlardı
Çay bardaktan taşar su köpük köpük akardı

Doru atların sırtında yol alırken aksakallı dervişler
Mahşere giden kervanların kalbinde büyüyorduk
Leyla’nın ülkesinden esen rüzgârlara tutulup
Fuzuli’nin gazeller okuyan seslenişine karışıyorduk
Bir İsfahan akşamında tutuşurken yıldızlar 
Suskunluğun taşrasında üşüyor üşüyorduk

Kurşun değildir akşamı bir yorgan gibi saran
Kurşun değildir dağların boynunu büken 
Damarlarından kan akan bir şehirdir şimdi Şam 
Bağdat ağlayan kadınların yaşmağında sırılsıklam 

Sabırsız ölülerin üstüne kaç yağmur yağar bilinmez 
Annesi ölmüş bebeklerin ranzasında 
Düşlerin çarşısında haraç mezat satılırken 
Gövdesi kanayan  bir ülkenin sokaklarında
Hoş geldin kara trenlerin kara dumanında
Hoş geldin ağustos sancılarının yangınında

Kara toprağın kendi kendine dönmesinin adını ölüm koymuşlar
Atların yelesinde savrulan hüznümün kalbinde atan bu aşkı ölüm koymuşlar
Kara büyülerin tezgâhında biçilmiş ve düğümlenmiş nice intihar çığlıkları
Her masal bittiğinde gökten düşen üç elmanın adını ölüm koymuşlar

Bense dilsizlerin konserine gidiyorum aşkın namazsız kıblesinden
Cehennem göğüslü ağıtların şirazesi kaçmış defterinden
Hüzün ayazda kavrulmuş bir bahar çiçeği gibi üşürken içimde
Bir telaşa kapılmışım bir telaşa âlemin şu yalancı gölgesinden

Bahar senin göbek adın demişti dilini bilmediğim bir gökyüzü
Suskun ırmak deltalarından ve rüyaların tuzlu gözyaşlarından
Hayal denizlerinden karaya vurmuş mısralar dermeye giderdim her akşam
En büyük yalan sendin ey dünya ve sendin kırık kalplerin ümidini çalan

Bir af dilekçesiyle senden sana doğru yola çıktığım günün akşamında
Gönlüm ki ateşin suyun ve toprağın ortasına kurulmuş bir idam sehpasında
Kalabalıkların uğultusuna karışmış yalnızlıklar sinek gibi üşüşürken başıma
Aşk kırık bir ok misali saplanmış kalbimin en senden yanına

Merdivensiz göğe çıkmanın adresini sorarsan miraçtır derim
Rahman olan Allah’ım yükselt içimin asansörlerini mağfiret katına
Kılıçlarının parıltısından gözü kamaşmayan kimsenin kalmadığı
Yükselt kalbimi nefsin sahrasına serilen bir yüce cihat sofrasına

Bakır bir yalnızlığın ortasında gümüşten gözyaşlarını seyrediyorum
Sadece suların bilebileceği bir berraklığın mahallesine gidiyorum
Üstümde kendi kendisine âşık bir baharın ayak sesleri çınlıyor
Ve ben bembeyaz bir atın üstünde ölüm meleğini bekliyorum