Hasan Ali Toptaş

Bir kuşluk vakti, balkonda oturuyorduk. Sen maviler giymiştin, omuzlarından dökülen saçların usul usul uçu­şuyordu. Yüzüme bakıyordun ikide bir, derime sinen geldiğim yeri arıyordun belki; ellerimin nasıl el olduğu­nu, kirpiklerimin nereye doğru kıvrıldığını öğrenmek is­tiyordun.

Bense, büyümelerinden korkarak gözlerimi kapat­mıştım. Büyürlerse onlarla birlikte ben de büyüyecektim sanki. Sonra da, dedelerimden kalan kelepçe ürpertisi bi­leklerimde ışıldamaya başlayacak, ruhuma karışan zin­cirlenmiş köpek ruhu zincir şakırtılarını işittikçe vahşileşecek, çobansı yanımdan yanık kaval sesleri yüksele­cek, ninemin erkek gölgesinde kuraklaşan gözleri gelip gözlerimden dışarı bakacak ve sesime yüreğimdeki boz­kırın sessizliği karışacaktı.

O gün, Tanrı’nın kendine sorduğu en zor bilmecey­din sen ve ben, çözmek bana düşmüş gibi sevinçliydim. Çekirdek çıtırtılarıyla kırmızı iğde kabukları arasında kaybolamayacak kadar güzel ellerin vardı, parmakların her yana dağılan sorulardı ve küçük değişiklerle süslenemeyecek kadar büyüktün.

Piknik tüpünün üstündeki çaydanlık fısıl fısıl kayna­maya başladığında, caddeden tank homurtularıyla trom­pet sesleri geliyordu. Hatırlarsın, davul gümbürtülerini İşitmiştik daha sonra; göğüs kafesimizin altında bir yerler zangırdarken, Egeli zeybeklerin hayata meydan oku­yan geniş figürlerini düşlemiştik. Ardından da, seslerle birlikte pul pul cadde görüntüleri uçuşmuştu üstümü­ze, kulaklarımıza doluşarak caddeyi gözkapaklarımızın içinden geçirmişlerdi. Pencerelerde, balkonlarda ve te­raslarda olup bitenleri izleyen ve renkleri sık sık değişip dalgalanan insan salkımları vardı o sırada. Bando takı­mının arkasından, kuyruklarına kırmızı kurdele bağla­nan, yeleleri boncuklu atlar yürüyordu. İri gözleri ufuk­suzdu hepsinin, üşengeçtiler ve tarih kitaplarından şah­lanarak çocukluğumuzu alıp cepheden cepheye gezdi­ren o anlı şanlı atlara hiç benzemiyorlardı. Sırtlarında, madalyalarının ağırlığından mı, yoksa hatıralarının yorgunluğundan mı ikiye büküldükleri anlaşılamayan ak sakallı gaziler oturuyordu. Yinelene yinelene gevşe­yen selamlama biçimleri, barut kokusunu unutan kal­pakları ve karıncalanmış mavzerleriyle birlikte bu gazi­ler öylesine cansız bir tören havası yaratmışlardı ki, ne­redeyse kafalardaki “kuvvayı milliye” imgesini silip sü­püreceklerdi.

Gözlerimi açtığımda, sen dizlerimin dibinde karma­karışık bir bilmeceydin hâlâ ve hiç kuşkusuz, kendi gü­zelliğinin içinde yüzüyordun. Aşağıdaki trompet sesle­ri bir masal uzaklığının gerisine çekilmişti artık; tanklar öldürme, kurtulma, sevme ve ezilme duygularının üze­rinden geçmiş, sonra vergi memuruyla polis korkusu yüzünden daralan matbaa kapılarına doğru yürümüş, sonra da kurşun harflerin kanına karışarak kitap sayfa­larına girmişlerdi. Gene de, geçtikleri caddenin vitrinle­rinde temizlikçi çocukların silemeyeceği görüntü artık­ları bırakmışlardı. O görüntü artıklarının gölgesinde di­kilecekti artık gömlekler, kunduracıların alnı o görün­tülerin gölgesinde daha hızlı kırışacak, oymacıların benzi daha derin solacak ve berberlerin elleri zamanından önce titremeye başlayacaktı. Belki, o günden sonra söy­lenecek her şarkıda birkaç notanın tadını kaçıracaktı gökyüzüne asılıp kalan tank homurtuları. Paletlerin dö­nüşü, mimarların merdiven çizimlerine bulaşacaktı.

Çayımız demlenmiş ve sen bardakları doldurmaya başlamıştın. Uçuşan buharlar ellerini örtmüştü. O sıra­da, ötüşlerinin yarısını balkonumuza, yarısını tankların üstüne döken kuşlar geçiyordu çay tepsisinin ışıltılı gü­müşünden. Çevredeki apartmanlara, caddelere, ellere ve omuzlara yağan, kamyonların kasalarını, kapaksız mataraları, trompetlerin ağzını ve tüfek namlularını doldu­ran gökyüzü, her şeyi kucaklamaktan masmavi kesil­mişti.

Balkondaki birlikteliğimiz ayrılığı besliyordu hiç kuş­kusuz ve biz susuyorduk. Dalıp gitmeler, birbirimize doğru eriyip akarcasına gülümsemeler, kirpik düşürüp kaş kaldırmalar sözlerden daha anlamlıydı. Kuralsız bir tapınışı sürdürüyorduk belki; çağlar öncesiyle iletişimi­ni koparmamış birkaç hücremizin ilkel sarhoşluğuna kapılmıştık. Mevleviler gibi dönüyorduk ya da; hem de öyle hızlı dönüyorduk ki, üçüncü bir göz baksa, durdu­ğumuzu sanabilirdi. Kim bilir, istesek, zamanın dışına bile çıkabilirdik seninle; çünkü zaman tank paletlerine dolanmıştı o sırada, gazilerin göz çukurlarına birikmiş, balkonlardan sarkan kızların meme uçlarında pembeleşmiş, kaldırımlarda alkış tutanların karın gurultusu­na dönüşmüştü. Belki de, atış menzilinin Ötesinde düş­ler kuran ve arkadaşlarıyla değil de düşleriyle birlikte yürüyen trompetçi bir askerin kirpik kırpımıydı zaman. O bunu bilmiyordu ama, et ve kemikti kendi gözünde; bozkırlara dönecekti bir gün, kulaklarını ot çıtırtılarıyla köpek havlamalarına yaslayacak ve belki de trompetini özleyecekti. Özleyince de, onun yerine başka şeyle­ri sevecekti neden sevdiğini bilmeden. Horozların ötüşü­nü sözgelimi, atların kişneyişini, ya da rüzgârların uğul­tusunu...

Çaylarımızı içmiş miydik o gün, bilmiyorum. Ben birkaç dakika, birkaç saat, birkaç gün ya da birkaç yıl sonra ayağa kalkmıştım. Gidiyordum. İçimde, bir bil­meceyi çözememiş olmanın sıkıntısı vardı. Balkondan salona, salondan antreye, kapıya ve merdivene yürüdü­ğümü hatırlayamıyorum şimdi. Yürümemişimdir belki, balkondan tek başıma, tıpkı bir kuş gibi uçup gitmişimdir. Göğün mavisine dönüşe dönüşe gözden yiterken, sen bakmışsındır arkamdan. Kim bilir, yokluğumla düşsel bir boyut kazanan çay bardağımı alıp tepsiye koyarken, belki nereye gitmiş olabileceğimi de düşünmüşsündür.

Ama, yalnızca balkondan değil, motor gürültüleriyle sağır, para hırsıyla kör, teknolojisiyle dilsiz olan ve kur­tuluş törenlerine tutsak edilen o şehirden de gittim ben. Trompetçi askeri hatırlıyor musun? İşte onun düşlerindeyim şimdi. Uçsuz bucaksız bozkırlarda. Kulaklarım­da çınlayan tank homurtularını, dudaklarımı yoklayan trompet ürpertilerini, adımlarıma sinen postalların ağır­lığını ve bakışlarımı bulandıran mektupsuzluğu buralar­da zaman zaman herkese anlatıyorum ama, o kuşluk vaktinden ve senden hiç söz etmiyorum. Gene de, içti­ğim çaylara şeker diye kimi zaman bir çift balkon attı­ğım oluyor.

Bir kuşluk vakti'ne gelince; o, odama astığım fotoğ­rafta öylece duruyor. En önde tank sürüsü var gene; gı­cırdayan paletleri ve şahlanmış erkeklik organına ben­zeyen namlularıyla, fotoğrafa bakan herkesin üstüne doğru yürüyorlar. Tankların arkasında bando takımı var. Giysileri yıldan yıla soldu biraz. Bir zamanlar şehrin altını üstüne getiren sesleri de, artık kulak kepçele­rimi bile dolduramıyor. Onların gerisinden atlar geliyor. Sırtlarında kimsecikler yok. Ak sakallı gaziler öldü çün­kü; radyolardan ve televizyonlardan isimleri okunduk­ça tek tek indiler atlarından, titreyerek fotoğrafın kena­rına doğru yürüdüler, kalpaklarına sinen alkış seslerini ellerinin tersiyle sirktiler ve kayboldular. Bundan sonra­ki törenlerde, sanıyorum artık herkes başıboş yürüyen atlara bakarak onların sırtına düşsel gazier oturtmak zorunda.

Tankların, bando takımının ve atların arkasındaki apartmanların hepsi yerli yerinde duruyor fotoğrafta; değişen yalnızca sahipleri ve renkleri. Dedelerine, babalarına ve annelerine benzeyen insanlar sarkıyor pence­relerden.

Balkonlardan da öyle.

O balkonlardan birinde sen varsın. Caddedeki ba­ğırsak gurultusunu boğan ve giderek alışkanlığa dönü­şen alkışlara aldırmadan, hâlâ çay dolduruyorsun bar­daklara. Uçuşan buharlar ellerini silmiş zamanın gözle­rinden.

Bense, bando takımının İkinci sırasında, gözlerimi sa­na dikmiş, trompet üflüyorum.

(Ölü Zaman Gezginleri,2003)