Vural Kaya

Dayım öldü fakat dayım facebook’ta yaşıyor hâlâ

Dayım aslında talihli adam, talihi nereden geliyor

Derseniz onu ben de bilmiyorum

Çocukluğumdu dayım, çayırlık çimenlik seksenlerde

Eski bir eskizdi

Talihi ta buralara dayanır desem gene de ikna edemem sizi

Boynuna alırdı beni, havalara atardı, gene yap –yapardı

Dayım çocukluğumdu, oyuncak kamyonumdu

Seksenlerdi dayım, su basmanı bitmemiş evlere benzerdi çocukluğum

Seksenler deyince aklıma düşen aklımı kemiren…

 

Dayım öldü fakat dayım yaşıyor; gene yaşa – yaşar

Elvan şekerdi dayım

Gelecekte bir gün yeniden kopup gidecekler için bir akşamdı

Yanında bir de gurbet türküsü söyleyecek kuşlar sana

Zamana yaslanıp büyüdüğüm demir asamdı dayım

Bir olup birlik olup bir kan çeker, aldanır geride kalan

Karlı bir coğrafyada nisanları hiç gelmesiz

Böyle çiçekli böcekli laflar ettiğim için kınanmayı hak eden de benim

Dayım dayımdı sadece, kasabanın ırmağına giden yolda

N’olsun işte alışıp gidiyoruz kaosa ve başka şeylere de; alışın tabii

Şose çağlardan geçtik görmediler savruluşumuzu

İnsan da ölebilirdi zamanla; insan da ölüyor işte zamanla

Dayım gibi, alıp götürdü dayım çocukluğumu da

Fakat umursamıyor şimdi bunları, umursasa bir cevap verirdi

Anlattıklarıma…

 

(Arınma Festivali kitabından)

 

 

UZATMALI TÜRK

 

                              Oğluma..

 

Ben şimdi bugün burada bu bir nisan iki bin yedide

Ben bir Türk olarak yani kaderci bir Türk olarak

Ben şimdi kendime zarar vermeyecek kadar fatalist bir jiletle

Günlerden pazartesi olsun meselâ

Bir kopukluk, mumyalı şeylerle dokunaklı ve bir türbülansı

Atlayarak anlı şanlı bir sabah diyelim doğsun Türk

Zordur Türklük Batıda barbar Doğuda taht sevici

Ben şimdi uzatmalı ve barbarım yani fakat tahtım yok

Hiç olmayacak da

Kendi evinde ıskalanmış uzatmalı bir

Kendi yurdunda savruk bir

Ben yani savruk Türk

 

Bir pazartesi yeni şeylerle gelecekler

Modern ufuklar dikecekler karşımıza

Bir pazartesi kara çantalarına doldurup karşı lojmanlardaki

Çocukların babaları doldurup kaderimi çantalarına yani

Bu lojmanlar eskiden gri olsun meselâ

Sizin hiç babanız uzatmalı Türk oldu mu diyorum çocuğa

Çocuk anlamıyor tabii

Cebimde celp kâğıdım

Ben şimdi sahici surette bir ben olarak nisan ikibinyedide

Kısa kesilmiş girizgah uzatılmış ve gerzek mükaleme

Hoşça kal oğlum sonuçta hoşça kal işte

El salla derler çikolata alırlar sana avuturlar seni

El salla babaya

İnanma

 

Fakat ben daha yola koyamadığım işler dolusu Türk

Yüz bilgilerime ekleyerek eklenerek ben kendimle

Barışıksız ben eski esrik valizimle

Şu kapıdan çıkıp giderken söylenecek türküyü

Uzatıyorum kekem yani gırtlağımda bir düğüm ve hırpani

Çöküyor gece uzun bir yoldoğusu kokuyor otobüs

Ben belki de bugün teskinli bir Türk olarak

Malatya’ya

 

Bir gün tabiat yeşerirken ben öldümdü nisan ikibinyedide

Fakat pazartesiler gelip diriltiyor beni arada

Nisan nasıl da nisandı öyle Malatya’da

Hiç görmedim ömrümde ben öyle bir nisan

Gürün’den sonrası sızlıyordu can havlimde

Kaderdi ama fatalizm çok başka Türk

Bilmezdim orada gül bay dostluklar vardı Bünyamin vardı

Aras gibi bir Hasan baba, Koçyiğit Bahattin

Bilmezdim orada Abdurrahman Ekinci, sağlam adamlar harmanı

Kiğılı Pasajında iskemleler, demli çaylarda şiir vardı

 

Fakat her Allah’ın günü Beydağı sancıyordu dünyaya doğru

Bilmezdim sancır mı hiç dağ

Tin nedir, sahi bu soru niye

Öğren Türk

Dağla tin kardeş Türk gözlerimle gördüm Türk

Her nöbet Malatya her nöbet Topsöğüt

Çocuklar vardı gençler yani yirmisinde

Hodbinlik dersinde ezbere, canevsiz

Gelecekte halkım oluyordu bu çocuklar bu

Gencecik

Dünyasız tinsiz

 

Türkçe bir hayretle sevmek ve oğlum seni

Sen aklıma dadandıkça aklım kekre Türk

Aklım Beydağı’na çarpıp geri gelen Türk

O nisan Malatya’da

Yeni Camii önünde, düşündüm de

Yeni yeni ahbaplarım olur belki, kim bilir severim hepsini

Anısı kalsa da

Gün gelir onlar da öteki arkadaşsızlıklar gibi

Türk olup giderler belki, olur mu olur

Sen büyü

Türkçe konuşuruz bunları bi ara

Yine de anlaşamayız Türk’çe

 

(Cezbede Bir Narsist kitabından)

 

 

 

 

 

MÜKEMMEL MUTSUZ

 

Ben bu kış ölürüm belki, ben devlette ve tabiatta bir hiçim

Eski bir dostum arar belki geçten geri bu ölümle ve devletle beni

Kalbime dokunan şeyler söyler; olur mu olur tabiatım bu

İlk ayrılışlar unutulur -unut sen de- mil çekilmiştir şiirlerime

Umursanmaz mutsuzumdur mükemmel kaderler gibi

Bahis açılacak baharlar geçmiştir can eriği acıtmaz içimi

Eski bir dostum arar da beni bu ölümle ve devletle beni

Bunu da düşünebiliriz hayatta ve tabiatta meselâ hadi düşünelim

Alef’in dağınık saçlarından bir dergi kapağı vardı o yıllarda

Mehmet Ali iyice seyrelir aramızdan iyiceleri ayrı sevelim

 

Ben bu kış ölürüm belki de hayatta kalmam böyle giderse

Naci Fikret sokakta toplanıp can havlimize basılmamış olsa bile

Naci Fikret sokakta toplanıp türkülü şiirli geçitler gelse geri

Gençlik fotoğraflarını kırık esrik yerlerinden kırmasak da

Ulu çınarlar -kasabanın ortasında- geçer aklımdan

Siz geçersiniz yan yana, gururunuz söz söyletmez o aralar kadere

Çok ilerde çok çok ilerde olacak şeyler karalıyorum sanırsınız

Çok ilerde bahar gelecek meselâ onu söylüyorum ne saçma

Çok ilerde çiçekler borsaya yenik düşecek; elbette düşer çiçek

Daha çok ilerde olacak şeyler için söylüyorum

Bir mutsuzu kuş resimleriyle onarsalar avutsalar da

Onları uzak yerlerde gelinciklerle avutsalar

Birlikte yürürler belki devcileyin bir maviye; maviniz çok şık

Ben bu kış evsizleri seveceğim eğer ölmezsem

Çok ilerde ben bir mutsuz oluyorum düşüyorum da mükemmel

İnsan habire dönecek el değişecek bilmeyecek dur durak

Oğlum büyüyecek oğlum avuçlarımın arasından

Öyleyse oğlum benim çizdiğim baharlarda ölmüş çiçekleri

Nereden bulacak oğlum çok ilerde ve mütekamilen

İyi haberler vermeliyim umut vermeliyim dahası

Fakat umut aldanmaktır diyenleri nasıl çizmeliyim meselâ

Çok ilerde çok ilerinin herkesini ve büyük konuşanlarını

 

Ben bu kış ölürüm belki, kimse bilmez öldüğümü

Bana öyle üzgün bakma mahmur bir göğüm olacak

Görebiliyorum bazı şeyleri işte yarın bir bir gezeceğim eskiyi

Meleze fikreylediler gerçeğimizi diyelim

Sözgelimi murdar bir zihin ve çarpıtıcı; buna dayanamam

Şairleri öldürüp ardından filmini çekeceklermiş olabilir

Çok ilerde konuşulacak şeyler için şimdiden

Yarın uzak yerleri ölürüz istersen rengarenk yerleri

Çok ilerlerde bir yerde geçip gittiğimiz ağır korkular geride kalmış

Durduk yere hızlanıyoruz gözleri ne renk eskinin

Bir gece vakti olur da bir kedinin gözleri gibi eskinin

Her şey mükemmel olacak diyorsun fakat

Çok ilerde büyük hatalar için büyük gelecekler

Büyültür her şeyleri -hayattır-

 

Kimseye gücenmem akşam olunca biraz şiire dadanır

Hafiflerim belki biraz

 

(Arınma Festivali kitabından)

Kültür Sanat Büyük Ödülü Sezai Karakoç`a verilmiş. Amenna. Amenna diyoruz biz buna. Bir büyük şair bu ülkede büyük bir ödül alıyor. Buna bin defa amenna. Yeter mi? Yetmez. Ödül dolayımında söylemiyorum, yetmez diye. Ödülün, ödüllerin canı cehenneme… Sezai Bey zaten bir ödüle bin soykırım türetme haysiyetsizliğine asla bulaşacak tabiatta değil. Buna ihtiyaç duysa `diriliş`le değil konformizmle evlenirdi. Şair Arif Ay `Müslümanların Nobel ödülü olsaydı onu alırdı` demiş. Buna da amenna. Ahmet Oktay ise, `Sezai Karakoç gerek şiirleri, gerek yazılarıyla son dönem Türk edebiyatı içinde çok kendine özgü bir yere sahiptir. Dolayısıyla bu ödülü kendi akranları arasında en çok hak edenlerden biridir.` demiş. Soru şu: kendi akranlarından olmayanlar içerisinde durum nasıl acaba?

Ahmet Oktay`ın bu tahdidini nasıl okumalı? Üstad Sezai Karakoç`un ne şiiri tefekküründen büyük ne tefekkürü şiirinden. O diriliş neslinin Sezai Ağabeyidir. Şiiriyle ise yeni bir dönemin, İkinci Yeninin tam da merkezinde durmuştur. Kendisi İkinci Yeni`den değilim dese bile, İkinci Yeni`nin poetikasını dillendirmek ve akımsal niteliğin inşasını başlatmak ona kalmıştır. Müslümanlar /özellikle şair ve düşünürler/ise Sezai Karakoç`un İkinci Yeni ile ilişkisini metinler doğrultusunda gözden geçirmek konusunda çalışkan davranmayıp hamasetle iştigal etmiş olmalarını pahalıya ödemiş görünmekte. Oysa ki Sezai Karakoç`u bütün tanımlamalarda metafizikçi şiir ile ilintilendirip orada bırakma hatasını yine galiba kendimiz yaptık. Elbette metafiziksel şiir kıvamı onda en başat şey ve fakat sadece bu değil Karakoç`u tanımlayabilecek şey… En azından tek şey bu değil…

Sezai Karakoç üzerine yazılmış yazıların en iyilerinden biri de şüphesiz Eser Gürson`a ait. O da Sezai Karakoç`un metafizikçi şiiri üzerine yazmış Edebiyattan Yana`sında. Ama nasıl? Poetik eleştiri alanında yerli yerince bir yazı. O yazıya şapka çıkartmamak mümkün değil.Bir de Cemal Süreya`nın Sezai Karakoç için söylediklerini hatırlayalım. `Bulgucu adam. Belki de ülkemizde tek bulgucu. Çok daha yetenekli bir Mehmet Akif`in tinsel görüntüsüyle adamakıllı dürüst bir Necip Fazıl`ınkini iç içe geçirin, yaklaşık bir Sezai Karakoç fotoğrafı elde edersiniz` Aynı yazının son bölümünde de `Öyle bir Müslüman ki Marx da bilir, Nietzsche de bilir, Rimbaud da bilir. Salvador Dali de sever. Nazım da okur. Sıkışmış, sıkıştırılmış deha. Alçakgönüllülükle katı yüksek uçuyor. Şemsiyesi yok.` (99 Yüz, İzdüşümler-Söz Senaryosu) diyor.

Son dönem içerisinde ise Sezai Karakoç üzerine en ciddi sözü şair Osman Özbahçe söyledi, söylemeye devam ediyor. Özbahçe, Sezai Karakoç`un İkinci Yeni`nin merkez şairi olduğu konusunda ısrarlı. Cemal Süreya, Edip Cansever, Turgut Uyar, Ece Ayhan kenarda Sezai Karakoç tam merkezdedir Özbahçe`ye göre. Bir de Edip Cansever`in ilk dönemde /yani İkinci Yeni`nin tepki topladığı zaman içerisinde/İkinci Yeni`ye karşı çıkmasını ve sonradan buraya katılışını düşününce bilinenlerin aksine bir resim çıkmıyor değil. Modern Türk Şiirini iyi okuyabilmemiz için orijinal açılımlar içeren bir çıkış bu. Kanımca derli toplu bir vurgu.

Sezai Bey denince lakayt birkaç söz söyleyip geçiştirmenin önünü de alacak bir düşünüş kanısındayım, Özbahçe`nin gür sesle söylediklerinin… Sezai Bey nihayetinde ödüllerden almıyor gücünü. Yeni zamanlara mertçe erdemlilik teklifiyle girmesinden anlıyoruz onun büyüklüğünü. Diriliş Neslinin Amentüsü`dür ondan duyduğumuz kudretli ses. Ne direnmek diyor ne de devirmek. Diriliş diyor ya bunun bünyesinde olmayan has davranış var mı acaba? Mümkün değil. Diriliş ile ünsiyet kurmadan ne zaman direnmeye kalkışsak ne zaman devirmek diye bir yapaylığın lakırdıdan müteşekkil zehabına kapılsak tökezlemiyor muyuz.

 

kaynak: milligazete.com.tr

https://dirilisyazilari.wordpress.com/2007/01/10/dirilis-neslinin-sezai-beyine-odul/

 

 

 

 

Genç ve yetenekli şairlerden Emre Öztürk, uzun bir aradan sonra ikinci kitabı Kapanış Konuşması (Ebabil Yayınları, Mart 2019) çıkarttı. Emre Öztürk, ilk kitabıyla Modern şiirimizde söyleyiş yeteneğini ortaya koymuş ve ilk ürünlerinden itibaren şiir çevrelerinde adından söz ettirmeyi başarmış bir şairdir. İkinci kitabı çıkartma süreci hayli uzadı. Fakat bu kitabında da ses ve şiirdeki diri yerini koruyarak ilerleme sağladığını da okura göstermiş oldu.

Emre Öztürk’ün kendi dünyasında bir şiirle varoluşunu şiirinden başka alanda aramayan tutumu hem ikinci dosyasında gecikmesine bir sebep oldu hem de şiirin gerçek mecrasından başka yerde meşruiyet aramadığının kanıtı sayıldı, diyebiliriz. Öztürk, şiir penceresinden bakarken edinimlerini artistik tavır ve sentetik şiirini abartı yoluyla duyurmasıyla meşhur değildir aksine bileğinin gücünü sadece şiire yaslamasıyla da bilinen bir genç şairdir.

İlk kitabından itibaren imgesel buluşları ve söyleyiş disiplini bakımından hayranlıkla izlediğim genç şairlerden biri olmuştur doğrusu. Kapanış konuşması kitabında da bu gücünü ve gerçek şairlik kimliğini bozmadan ağır ve yerli yerince bir tavırla bir eda ile sürdürdüğünü görmemiz Modern Türk şiirimiz adına bir kazanımdır.

Kapanış Konuşması 15 şiirden müteşekkil bir dosya olmuş ve azımsanamayacak bir hacimde şiirimizdeki özgül yerini de almıştır şimdiden.

 

“Bütün sesler yaşlanacak,

kız doğuran, cenazeler kaldıran sessizliklerinize talibiz

ses olsun diye açılan televizyon patlayacak birden, ömer birden

büyüyecek,

tanrım herkes susacak, bütün ölü balıklar bir gün su yüzüne

vuracak”…. s. 9

Kapanış Konuşması şiirinden de görüldüğü gibi bir mahşeri anlatımla ve uyarıcı ama imgesel bağları kurmak için özel ihtimamla karşımıza çıkan şiir dizeleri çarpıcı bir o kadar da imgesel işçiliği öncelemektedir. Ve şiire şapka çıkartıyoruz eninde sonunda: ölü balıklar bir gün eninde sonunda yüzeye vuracak ve şiir tam da buradan başlayarak yürürlüğe girecek.

 

Star Kitap Eki

https://www.star.com.tr/kultur-sanat/genc-bir-sairden-kapanis-konusmasi-haber-1455573/