Şair, yazar, mimar. 29 Ekim 1954, Ankara
doğumlu. TED Ankara Koleji (1973), Ortadoğu Teknik Üniversitesi Mimarlık Bölümü
(1978) mezunu. Yüksek lisansını “Komşuluk Olgusunun Sosyo-Fiziksel
Boyutları: Bir Örnek Çalışma” adlı teziyle (1981) yaptı. Kısa bir süre
serbest mimar olarak çalıştı. 1981’den itibaren ODTÜ Mimarlık Fakültesinde
öğretim üyesi olarak çalıştı, doçent oldu, bölüm başkanlığı (1994) yaptı.
Edebiyatçılar Derneğinde genel başkan yardımcısı ve genel başkan olarak görev
aldı. Fotoğraf sanatıyla ilgili çalışmalar yaptı.
İlk yazısı Türkiye Yazıları dergisinde
(Haziran 1977) yer aldı. Şiir ve yazılarını daha sonra Türkiye Yazıları
(1977-79), Türk Dili (1977-80), Yarın (1981-83), Broy, Varlık,
Küçücük, Yusufçuk, Somut, Kum dergilerinde yayımladı. Senlere adlı
kitabıyla 1981’de Akademi Kitabevi Şiir Başarı Ödülü’nü Ahmet Ada ve Adnan
Azor’la paylaştı. 1983’te Toprak Şiir Ödülü ve Hasan Hüseyin Başar Ödülü ile
Abdi İpekçi Dostluk ve Barış Ödülü’nü (Yaşar Miraç ile), 1982’de ODTÜ Edebiyat Kulübü
Özel Ödülü’nü, 1995’te Ceyhun Atuf Kansu Şiir Ödülünü kazandı. Edebiyatçılar
Derneği, PEN Yazarlar Derneği ve Dil Derneği üyesidir.
ESERLERİ:
ŞİİR: Senlere (1980), Çocuk Ömrümüz (1982),
Yunan Dosyası (1983), Yürüyüşler ve Duruşlar (1984), Bağımlı
Şiir (1986), Ankara Ankara Güzel Ankara (1987), Den Grekiska
Dassiern (İsveççe’ye çeviri, 1988), Sürek Avında Dünya (1994), Şairin
Nergisi (2000).
DENEME: Şiir ve Yaşam (1996), Öğle
Suyu - ODTÜ Ormanı’nın Kırkıncı Yılı İçin Doğa ve Şiir Üzerine Kırk Metin (1997).
DERLEME: Sanatçı Tanıklığı (1996).
SEÇKİ: Ankara Rüzgârı-Ankara Şiirleri
Seçkisi (Hüseyin Atabaş ile, 1999).
ÇEVİRİ: Genetik Epistemoloji (J.
Piaget’den, 1984) Kartal mı Güneş mi? (1985) - Seçme
Şiirler/Gölgelerden Bir Taslak (1992) - Güneş Taşı (1993) (O.
Paz’dan), Adam Eden Sözler (Guillen’den, 1985) Mimari Eleştiri
Yazıları (A. Colquhoun’dan, 1990), Seçme Şiirler (Ho Chi Minh’den,
1992), Birlik Uğruna Ölenlere (R. Lowell’dan, 1999).
Ayrıca mesleği ile ilgili ve araştırma
kitapları vardır.
HAKKINDA: Ramis Dara / Şiir Çünkü Şiir (1988),
Halim Şafak / Yolculuk Şiire (1995), İnsan Dergisi Kedi Şiir Seçkisi-Özel
Bölüm: Ali Cengizkan (Yeni Dizi: 2, 1995), M. Emre / Şiir Var Oluşumuzun Bir
Parçası (söyleşi, Cumhuriyet Kitap, sayı: 271, 27.4.1995), Gülten Akın / Şiir
Üzerine Notlar (1996), Haydar Ergülen / Şiirin Kalesinde Oturur Ali Cengizkan
(Gösteri, sayı: 186, Mayıs 1996), Behçet Necatigil / Edebiyatımızda İsimler
Sözlüğü (18. bas. 1999), Şükran Kurdakul / Şairler ve Yazarlar Sözlüğü (gen. 6.
bas. 1999), TBE Ansiklopedisi (2001), Ali Cengizkan’dan Yeni Şiirler: Şairin
Nergisi (Cumhuriyet Kitap, 4.1.2001).
Herşey yerli yerindeydi. masalar, sandalyeler
tabldot tepsileri, tabaklarda yemekler
Tütüyordu hâlâ. Kabukları soyulmuş bir portakal
Duruyordu orda, üstünde bir kızın parmaklarının sıcaklığı
yanında yarım bardak su
havada gülüşmeler, çatal bıçak sesleri...
Herşey yerli yerindeydi, ve kuşkusuz onlar da
Toplamışlardı işlerine gelenleri ve gelmeyenleri,
afişleri pankartları, duvar gastelerini
kırık camları, kurşun kovanlarını, sopalan
kanlı bir ayakkabı tekini
gözleri yuvalarından fırlayan gasteciyi.
Herşey yerli yerindeydi, öğrenciler yemekhaneye
döndüklerinde.
Böyle dedi kaya mezarını temizleyen Rüstem Usta,
Taş da çürür.
İncir kokulu dar sokakları aştınsa, görmüşündür
Kıyıda küçük bir çocuk taş atıyor suya
Taş da çürür.
Eğil biraz, paslanmış kıyı babasına tutunarak sark
Suyla rıhtımın birleştiği yerlere bak
Taş da çürür.
Kumsalda, çam tahtasını astarlıyor sandalcı baba
Çocuk büyümüş; yüzmeyi biliyor, denizle oynamasını da
Yüreğim çürümez; gözyaşları işlemez, kurşunlarınız da
Taş çürüsün.