Fatma Çetin Kabadayı

İlber kömürlüğe gelirken bu kez yanına daha büyük bir el feneri almak zorunda kaldı. Diğeri bozulmuştu ve şimdi çarşıya çıkıp yeni fener alamazdı. Zaten kömürlüğe inen çıkan da olmuyordu. Olsa ne olacaktı ki? O bir komiserdi. Durup dururken “Bakayım senin kömürlüğünde ne var?” diye soracak kadar lüzumsuzu çıkmazdı ya. Hem diyelim ki oldu, silahında iki kurşundan çok daha fazlası vardı. Silah, gerektiğinde kullanmak içindi, tıpkı bilgi gibi. Her zamanki gibi kilidi açıp feneri tanığın yüzüne tuttu. Yine uyuyordu. Gözlerinin altı günden güne morarıyordu. İçeri girip kapıyı kapattı. Altı adımlık bu yer iğrenç kokuyordu. Serdar birkaç kez altına kaçırdığından da içerisinin keskin kokusu artık dayanılmaz bir hâl almıştı. Bugün bu işi çözmeliydi artık.

-Ulan Serdar hayvanı! Kokuttun apartmanı be!

Serdar sıçrayarak uyandı. Başını sağa sola sallıyor, ağzındaki kumaştan ağrıyan çenesini artık hareket ettirmek istiyordu. Konuşabilmek, yürüyebilmek, güneşi görebilmek meğer ne kadar güzeldi.

İlber önce Serdar'ın ağzındaki bağı çözdü, ardından da arkadan bağladığı ellerini. Suyunu ve yemeğini uzattı. Şişenin yarısına kadar içmişti yine. Kasanın üzerine oturduğunda elindeki fenerle, sandalyenin altından sızıp kapıya doğru ilerlemiş, bir kısmı kurumuş, yer yer birikinti içinde olan idrara baktı. İğrenç ötesiydi. İnsanoğlu yaşam şartlarından yoksun olunca nasıl da hayvanlaşıyordu böyle? Yemeğini açmayan Serdar’a dalga geçer bir ses tonuyla sordu:

-Ne o? Acıkmadın herhâlde?

-Yiyecek dermanım kalmadı.

-O zaman bir an önce anlat da her şey bitsin bugün. Evine git, banyonu yap.

-Sahi mi?

-Sahi ya.

-Tamam abi, anlatayım. Ne bilmek istiyorsun?

İlber cebinden çıkardığı fotoğrafı ona doğru, feneri ise fotoğrafa doğru tuttu. Net görünüyordu:

-Bu muydu öldüren?

-Evet abi. Ta kendisi.

-Nasıl öldürdü?

-Enver abiyi kolundan tutarak alt kata indirdiğini gördüm.

-Fenerle mi? Lambayı mı açtı?

-Fenerle indirdi.

İlber zaten ilk kez aşağı kata indiğini tahmin ediyordu. O, işini uzatmayı sevmezdi, biliyordu.

-Zorluyor muydu adamı?

-Evet, çok sıkıyordu kolunu, adamın yüzünden acı çektiği belliydi. Sonra silah doğrulttu ve pantolonunu çıkarmasını istedi. İç çamaşırını çıkardı adam. Elinde eldivenleri vardı. Cebinden bir sustalı çıkarıp çamaşırı doğradı. Küçük parçaları adamın ağzına sokarken konuşuyor, sessizce dişlerini sıkarak bazen de kısa çığlıklar atarak ona bir şeyler söylüyordu.

-Sonra?

-Adam kaçmaya çalıştı. O da eliyle ağzını, burnunu kapattı. Epey çırpındı Enver… Sonra öldü. Tam o sırada kadın geldi. O da bir çığlık atıp bayıldı. Onu da öldürdü. Bir ara boğazını uzun süre sıktığını gördüm. Boğarak öldürüp doğradı yani. Sonra yukarı kata çıkıp yeniden geldi.

-Kapıyı kilitlemiştir.

-Sonra bir keserle ikisini de küçük parçalara ayırdı.

-Sen de seyrettin öyle mi?

-Başımı belaya mı sokayım abi? Benden bilirlerdi.

-Adam sigara içti mi?

-Evet, Enver’i doğradıktan sonra dinlenirken içti. Katil çok kızgındı. Bir şeyin intikamını alır gibiydi.

-Yorum yapma lan!

-Yorum değil abi.

-Hem katil diyerek ilk heceyi uzatma lan! Cahil herif! Bu hukuki bir tanımlamadır. "Katil" kelimesi Arapça'dır, yani kelimenin kökü katl’dir. Biz cinayet eylemini gerçekleştiren kimseye asla ve asla "katil" diyemeyiz; aksi takdirde yargısız infaz yapmış oluruz ve suç işleriz. Yargılama süresince herkesin savunma hakkı kutsaldır ve masum olarak addedilir. "Katil" diyemeyiz. Suçunu itiraf etse bile yargılama bitmeden kimseye "katil" denmez, "zanlı" ya da "sanık" denir. Sorgulama ya da dava süreci boyunca "katl zanlısı", "cinayet zanlısı" dememiz lazım ona. Fakat kısa bir “i” sesi koyup "katil zanlısı" diyebilirsin. "Katil" kelimesini tek başına kullanamazsın. Bu kuralı unutma! İnsan ölene kadar öğrenmeli. Eeee, anlat.

- Kafam karıştı ya biraz, neyse… Katil zanlısı kendi kendine konuşuyor, sürekli bir şeyler söylüyordu doğrarken. Bir de en son makatına o çamaşırdan soktu.

-Sen kalk bakayım ayağa.

Serdar ayakları bağlı olduğu için ayakta zor duruyordu. Onu niye yerinden kaldırdığını da anlamış değildi ama ne dese yapmak zorundaydı. İlber, Serdar'ın üzerini bir kez daha aramayı uygun bulmuştu. Bir insan şahit olduğu bir cinayeti bu kadar soğukkanlı bir şekilde anlatabilir miydi? Gözünün önünde iki kişi öldürülüp parçalanıyordu ve bu adi adam, gizli bir pencereden elinde dürbünle olanları izliyordu. Olay yerine gelen ekibin çalışmalarını takip ediyor, Mustafa’nın kendisine dikkatlice bakmasıyla da kaçıp gidiyordu. Bu adamda başka bir şeyler vardı ve İlber bunu bir an önce bulmalıydı. İlber önce Serdar'ın gömlek cebine baktı. Birkaç fatura ve paradan başka bir şey yoktu. Pantolonuna dokunmak, elini sürmek istemezdi. Leş gibi kokan bu bedenden bir metre uzaklaşıp ceplerini dışarı çıkarmasını söyledi. Cepler boştu. Pantolonunu aşağıya indirmesini istedi. Serdar önce itiraz etse de yapacak bir şeyi yoktu. Gözlerinde korku belirmiş, göz bebekleri iyice büyümüştü. Bir şeyler saklıyordu ama nerede sakladığı şüpheliydi. -İndir lan çamaşırını!

-Abi…

-"İndir," dedim!

İndirmişti. Çamaşırın içinde bir poşet vardı. O da ıslaktı. İlber, kömür doldurmada kullandığı kırmızı kalın naylon eldivenleri ondan gözünü ayırmadan takım çantasından alıp giydi. Poşeti istedi.

-Abi… Bu şey…

-Kes lan! İlber poşeti alıp tiksinerek açtı. İstifra etmemek için kendini zor tutuyordu. İnsan büyüdükçe daha da iğrenç oluyordu. İdrarı ve teri birbirine karışmış bu adamın iç çamaşırındaki poşeti açmak bir hayli mide bulandırıcıydı. Poşetin içi kıl doluydu. İnce telli saç kıllarına benziyordu; kıvırcık, kumral.

-Kimin lan bu saç?

-Bilmiyorum abi. Serdar kekeliyordu. Canından bezmiş bir hâldeydi, korkuyordu. İlber, adamın yüzüne tükürecekmiş gibi baktı:

-Çek lan pantolonunu! Salkım saçak durma! Şerefsiz, bilmiyorsun da bu saçın donunda ne işi var? Ha anladım, bunlar kadının saçları. Kadını sen öldürdün yani. Zaten biliyordum. Öldürülen kişinin yaşına göre artık hapis cezası, biliyorsun değil mi?

Serdar şaşkındı. Aceleyle pantolonunu çekerken ellerini rahatça kullanıyor olmanın tadına bile varamamıştı. İlber, onun yeni çıkan kanunlardan haberi olmadığını düşünüyor olmalıydı ama Serdar bu hayatta zevk aldığı şeyleri izlemekten başka bir şey yapmıyordu ki? Gerçi doğru bir şey yapsa kendisi de şaşıracaktı.

-Yok abi, ben öldürmedim kadını. Ben sadece çocuğu öldürdüm, onun da yaşı küçük.

İlber yavaş yavaş çözülen Serdar’ın suyuna gitmeli, kendini çaresiz hisseden adama güven vermeliydi. Sabrının sınırlarını zorlayarak anlayışlı bir dost edası takındı ve sesini de yumuşatarak konuştu:

-Hah, öyle desene koçum. Onun yaşı küçük, az yatarsın, hatta yatmazsın bile. Ben saklayacağım seni. Hem hiç kimse durup dururken birini öldürmez, illaki sebebi vardır. Enver’i öldürenin de sebepleri vardı senin de. Sen öldürdün ama asıl suçlu sen değilsin ki. Seni o hâle getirenler suçlu. Ben biliyorum koçum.

-Evet haklısın, abim benim. Anlatacağım. O küçük kızın saçları... Tamam abi, anlatacağım. Sözünde duracağını biliyorum.

-Sen anlat koçum, hadi. Kızı nasıl öldürdün?

Serdar anlatmaya başladı.

(Maktul Adlı romanından, sayfa: 148-152)