Bilge Ay

Hipodrama çok erken varmıştım.

Ahırları ve atları görmek istiyordum.

Sorun yaratıyorlardı.

Para anahtardı, ah.

Gözlerimi gerebilselerdi.

Bendim, Apranti;geldim!

Kim olduğumu anlayabilselerdi.

Üzerimdeki parayı çıkarıp masanın üzerine koydum.

İlk koşuda yarışacak, istedikleri bir ata binmek istediğimi söyledim.

Paradan gözünü alamayan dört gözlü çirkin bir adam, hayatının fırsatını yakalamış gibi sağa sola telefon ediyordu.

Büyük paradan ve kötü attan söz ettiğini duyuyordum.

Gelen bu şişman adam atın sahibi olmalıydı.

Kim olduğumu, daha önce ata binip binmediğimi soruyordu.

Aralarında kurallardan söz ediyorlardı.

Herkes ata binemezdi.

Jokeyler bir gün öncesinden belli oluyordu.

Şu basit soruları sordum:

‘Bu atın şansı var mı?’

‘Bu kadar parayı kaç yılda kazanır?’

‘Ayrıca bu yarışı da kazanacak ‘ dedim.

Ben, aprantiydim.

Atların kanındanım.

Onlar için silik bir gün, silik bir yarış ve yerini alacağım silik bir jokey vardı.

Para çok büyüktü, kabul ettiler.

 

 

BİLGE AY/ÇANTAMI TOPLAYIP ÇIKACAKTIM(ROMAN) 2008

Her gece şehrin tüm sokaklarını yürüyordum.

Şehrin parklarıyla, sokak kedileriyle, köpekleriyle

dostluk ediyordum.

Aldığım her nefesi duyuyordum artık.

O gün geldiğinde, cebimdeki son parayı bir çöp

tenekesine attım.

Artık en kıyı birahanelere bile alınmaz olmuştum.

Kovuluyordum.

Bakkallar kapılarına bile yaklaştırmıyordu.

O gün geldiğinde param hiçbir yerde geçmiyordu.

Anladım.

Özgürlüğüm, beni paradan da kurtaracaktı.

Çocukların sokaklarda taşladığı oluyordu.

Şehrin en gizli köşelerini, en bilinmez yollarını ve

huylarını öğreniyordum.

Bir çöp tenekesinden de alsam şarabın rengi kırmızıydı.

Bir elmanın ısırılacak bir yeri daha vardı.

Ama Zuhal...

Zaman zaman geri dönmek isteğine kapılsam da,

hemen vazgeçiyordum.

Aşk insanın dışına çıkamazdı.

Dönüşüyordum.

İçimden ne çıkacağını gizli gizli merak ediyordum.

Bazı geceler eve giremediğim oluyordu.

Evlerin ışıklarının hiç sönmediği oluyordu.

Sokak evim olmuştu.

 

(Çantamı Toplayıp Çıkacaktım, 2008).