Savaş Ş. Barkçin

BİRLEME

 

Savaş Ş. BARKÇİN

 

Sorular âlemi bu... Soru sorarsın sonsuzca, ama cevap birdir. Herkes sorar, ama cevap sadece bilene ait.

 

Göğe bakıp soru sorana iki cevaptan biri var: gece karanlığı ve gündüz aydınlığı.

 

Karanlığa bakıp soru sorana iki cevaptan biri var: mehtap aydınlığı ve zifirî karanlık.

 

Aydınlığa bakıp soru sorana iki cevaptan biri var: güneş ve bulut.

 

Güneşe bakıp soru sorana iki cevaptan biri var: şafak ve gurûb.

 

Câna bakıp soru sorana da iki cevaptan biri var: aşk ve mahrûmiyet.

 

Aşka bakıp soru sorana iki cevaptan biri var: vuslat ve firak.

 

Vuslata bakıp soru sorana iki cevaptan biri var: sevinç ve keder.

 

Firaka bakıp soru soran da aynı cevaplardan birini alır. Bu seni şaşırtmasın.

 

İkilik soru sormaktan doğar.

 

Bilen de soracaktır,  câhil olan da... Fakat soru yol değildir, duvardır.

 

İkilik can yakar, zanlara kapı açar, zan doğurur. Zan ise yasaklanmıştır.

 

İkilik senin özün değildir. Benim de özüm değildir.

 

Güzellik birdir, güzel birdir, cân birdir, aşk birdir, sultân birdir. Mevlânâ hazretlerinin buyurduğudur birlik:

 

Hüsn yekî, hasen yekî, yâr yekî sühân yekî

Rûh yekî, beden yekî, yâr yekî, sühân yekî.

 

Yâr-i dil-i hazîn yekî, tâ dem-i âteşîn yekî

Milket-i âşk u dîn yekî, yâr yekî, sühân yekî.

Aşk u melâletem yekî, sakm ü selâmetem yekî

Men' ü melâmetem yekî, yâr yekî, sühan yekî.

 

Güzellik bir, güzel bir. Yâr bir, söz bir.

Rûh bir, beden bir. Yâr bir, söz bir.

Mahzûn gönlün yâri bir. Âteşli âh bir.

Aşk ve din ülkesi bir. Yâr bir, söz bir.

Aşkım ve bıkkınlığım bir. Hastalığım ve iyiliğim bir.

Kovulmam ve kınanmam bir. Yâr bir, söz bir.

 

İkilik dünyâya, fenâya esir olmak demektir.

 

Bu varlık birlik ister.  Aslı birdir, aslı Bir’dendir. Biri çok görmek görüşümüzün marazındandır. Karanlığı yokluk görmek de öyle...

 

Bu karanlıkta güneşler, güneşte karanlıklar var. Dünyada her karanlığa karşı bir aydınlık olduğu gibi her karanlıkta da nice aydınlıklar var. Günah karanlığının içinde bile tevbe ışığı parlar, âciz ve âbid olan için.

 

Renk diye gördüğün zannındır. Bir renktedir her renk ve her renk birdir.

 

Cânı aşka çeken birliğe olan ezelî çekimdir.

 

Bu çekim fiillerden doğuyor. Fiil çok ama Fâil Bir.

 

Bak sen de böyle sözler söylüyorsun. Fiili olmazsa bu sözler ne işe yarar? Bebek gibi kelimeler sayar durursun. Ama fiil söz meydanına girdi mi bir kelime de bin kelime de sıraya girer, selâm durur, hepsi her şeyle birden kaynaşır, bir olur.

 

En kötüsü “ben” demektir. Gerçek şirk budur. Çünkü “ben” diyene “sen” yoktur. “O” ise hiç aklına, diline gelmez.

 

“Ben” demekten cayıp, “sen” diyen daha makbûldür. Ama o bile hâlâ topraklığını idrâk edeceğine, toprak olacağına, toprağı eşelemekte, tecessüsü ile kazdıkça ona gömülmektedir. O toprak ona şifâ olacağına mezâr olmaktadır.

 

“Sen” diyen gizlice “ben” demektedir. Benlikten geçip senliğe yükselen karanlık dereceler arasında sefer etmektedir.

 

Şunu bilesin: “O” demedikçe dilin dili de, gönlün dili de ikilik lâfzı söylemektedir. Bir’i gizlemektedir, saklamaktadır.

 

“O” diyen için soru yoktur. “O” diyen bir cevâbın ebedî muhatabıdır.

 

“O” diyen sorusuzdur, meraksızdır, emelsizdir, acelesizdir.

 

Sorusuzluk, meraksızlık, emelsizlik sonsuzluğun anahtarıdır.

 

“O” demek; Bir Cevâb’a, Tek Cevâb’a bende olmaktır.

 

Beni, seni, elemi, emeli gideren O’dur ancak.

 

Bir O’dur, Birleme O’ndadır.

 

“O” vardır ve yoktur gayrısı...

 

Lâ mevcûde illâ Hû.