Doğan Yarıcı

Sırtüstü yatardık. Saatlerce ezdiğimiz, gölge düşürdüğümüz, yüzüne bakmadığımız tahta döşeme öcünü alırdı tozuyla, çamuruyla, izmaritiyle, gazoz kapağı, çikleti, budağı, çivisiyle.

Önce kalça ve sırt kemikleri yerleşir. Avuçlar tavana, ayaklar hafif aralık, alınlar ışığa. Madam dairenin ortasında dururdu.

“Şimdi gözlerinizi kapayın ve hiçbir şey düşünmeyin.”

Aslında şimdi değil, birazdan.

“Susunca.”

Sırtınızdaki engeli iteleyin. Gözlerinizin ardını temizleyin. Karanlık değil, aydınlık değil, boşluk. Bedeniniz hiçbir yere bağlı değil, düşünceleriniz de. Sanki, her şeyinizi yitirmişsiniz. Yitirmiş de değil, sanki, sanki hiçbir şeyiniz yokmuş. Kollarınız, bacaklarınız, göğsünüz, saçlarınız, kulak, göz, burun, cinsiyetsiz. Sadece beyniniz. Beyniniz de değil, düşünceleriniz. Düşünceniz. Sanki şu an yoksunuz. Herhangi bir yerde değilsiniz, hiçbir ses duymuyorsunuz, hiçbir yere gitmediniz, hiçbir yerde değilsiniz, hiçbir yere ait değilsiniz. Kımıltısız duruşunuz, bunu sağlayan düşünceniz sizin değil. Zamanı ayaklarınızın altından çekiniz.

Kimbilir ne kadar. Duymadan, bilmeden, düşünmeden, düşünmemeyi istemeden kaç saat geçer bilmezsiniz. Kara lastiğin dokunuşu, döşemenin çok derinden inleyişi, dalga dalga yayılışı, kulağınızın kenarında bekleyişi. Şimdi duyularınızın olduğunu bilme zamanı. Madam bastonu bir kez daha yere vurup yapmanız gerekenleri söylerdi. Ağzından çıkanlar sanki söz değildi, ses değil, düşünceydi.

“Şimdi bir bacağınızın olduğunu düşünün.”

Sadece bir tane. Tek. Sağda. Hiçbir yere bağlı olmayan, ayağı ve beş parmağı olan. Bizimdi, kendimizin. Geçen belirsiz süre içinde sahip olduğumuz, duyumsayabildiğimiz tek şey. Bir bacak.
Onu nasıl isterseniz öyle şekillendirebilirdiniz. Dar ve uzun, pürüzsüz ya da çilli, yumurta adaleli, diz kapakları sivri ve dışarı, ayak bilekleri ince ve oylumlu.

O derin, çok derin değil, hafifçe aşağı inen ortada dönüveren sonra tekrar yukarı çıkan güzelim oyukta bir gözyaşı damlası durabilir, eğilip içebilirdiniz. Biraz daha kısaltıp sıkı etli, yanık tenli, terli, ısınmış, yorgun, kıllı bir bacak sahibi olabilirdiniz. Diğer bacağınızla birleştirip ortasına dilediğiniz düşünceyi kondurabilirdiniz.

“Düşünceleriniz ona ulaşsın. Emir verin, kımıldasın!”
Yavaşça sağa, sola, yukarı ve aşağı hareket ederdi. Bilinçle. Bilerek. Size ait devinimlerle. Hep sizinmiş, dışınıza çıkıyormuş.

Tam beş dakika kımıldamadan nerede olduğumuzu, ne yaptığımızı, kim olduğumuzu, herhangi bir uzvumuzu unutup unutmadığımızı düşünmemizi söylerdi Madam ve bu beş dakikayı bizim kestirmemizi isterdi.

Beş dakika düşüncesi dayanılmaz olurdu. Yeniden doğduğumuzu, şekle sekte vurduğumuzu, döşemeyi, çiviyi, sakızı, tozu, beraberliğimizi, o kadar emrin sadece kendimize verildiğini sanırken birbirimizi, birbirimizi, yalnız olmadığımızı anlardık. Hiçbir yere gitmek istemez, hiçbir yerde kalmak isterdik.

Gözlerimizi açtığımızda öleceğimizi sanırdık.

                                                                                                     (Kemik, 1994)