Dillere destan olup gönüllere taht kurdun 
Nur nakışlı akbaşlı dağlar şâhı Erciyes 
Yaralı âşıkları gönül okuyla vurdun 
Gönüllerin mihveri dağlar şâhı Erciyes 

Senden ilham alarak şiir yazmış ozanlar 
Senin için yanmışlar nice âhu suzanlar 
Mahşere dek sürecek sana sözler yazanlar 
Şairlerin serveri dağlar şâhı Erciyes 

Yüz bir pâre top atın Erciyes’te düğün var 
Her mevsim ışıldıyor tependeki canım kar 
Yüreklere kor düşer kim olmaz ki sana yâr 
Âşıkların perveri dağlar şâhı Erciyes 

Gönüller bîtap düşüp kalemler lâl oluyor 
İhtişamın sarıyor yürek aşkla doluyor 
Tekir’de su içenler âb-ı hayat buluyor 
Yüreklerin gevheri dağlar şâhı Erciyes 

Erciyes’e bakan göz bülbül gibi coşuyor 
Cazibeni görenler hasret ile koşuyor 
Sana ulaşmak için zor yolları aşıyor 
Dağcıların rehberi dağlar şâhı Erciyes 

Özkanlı ne söylesen bu güzele az olur 
Seni seven canların acıları haz olur 
Tepende boran olsa benim için yaz olur 
Kayseri’min cevheri dağlar şâhı Erciyes. 

09.04.2010 

Hayat imtihandır dünya fanidir

Nefsin savunuyor cismin nerede?

Hiçlik yolundaysan gönül kânidir

Nefsin avunuyor ismin nerede?

 

Kâtipler adını nereye yazdı

Benlik sevdasıyla kudurdu, azdı

Kibir boş durmayıp kuyular kazdı

Nefsin seviniyor ismin nerede?

 

Hakkın yolundaysan dua alırsın

Nefsine uyarsan yaya kalırsın

Hayırlar yaptıysan sevap bulursun

Nefsin dövünüyor ismin nerede?

 

Hakiki sevgiyle açılır yollar

Muhabbet biterse sararır dallar

Umutlar tükenir kapanır kollar

Nefsin övünüyor ismin nerede?

 

15.09.2013 

Tomurcuklar açtı gönül dağında
Sevda bahçesinin yolu musun sen?
Mutluluklar saklı sevgi bağında
Nurlanan hanenin kolu musun sen?

Kâinat kurulmuş aşk mayasıyla
Gönüller titriyor Hakk duasıyla
Münevver beldenin ilk Ravzasıyla
Misk kokan bahçenin gülü müsün sen?

Elest bezmindeki bağlıyız söze
Aşkla muhabbetle inilir öze
Gül kokulu yerden selam var bize
Muhabbet ehlinin dili misin sen?

Secde vuslatında akıyor yaşlar
Gözyaşları ile secdede başlar
Zikirden uzak mı sanırsın kuşlar
Cennet bahçesinin yeli misin sen?

Nefisler öndeyse insanlık azar
Unutma, kâtipler dosdoğru yazar
Arınmış bedenler yanlışı bozar
Hikmet dergâhının eli misin sen?

Seher rüzgârları esiyor yüze
Gönül ışıkları vurunca göze
Rabbe kulluk ile çıkılır düze
Rahmet ummanının seli misin sen?

Özkanlı, sen önce nefsine seslen
İlimle, irfanla, ahlâkla süslen
Haramsız, tertemiz rızıkla beslen
Rabbimin sevdiği kulu musun sen?

03.09.2010 

                  Çiçeklerimiz, ilim kılıcını kuşanıp ahlâk kalkanını eline alarak meydana çıktığında nevruzdan daha özgür, kardelenlerden daha güçlü ve dayanıklıdır. Onlar lalelerin görkemini, zambakların sessizliğini temsil eder. Sesleri o kadar gür çıkar ki seslendiklerinde Erciyes gibi başı dumanlı yüce dağları aşarak yol bulur.

                 Hiçbir şebnem, bir çocuğun yanağındaki kadar güzel gülümsemez sabaha, hiçbir karanfil, bir çocuk kadar tatlı ve mahzun ağlayamaz. Ve hiçbir cevherin ağırlığı o gözyaşının zerresi ile teraziye girip, tartılamaz.

            Çocuk en büyük değer, paha biçilemeyen bir kıymettir. Hangi bahçenin çiçeği olursa olsun aynı şefkati, aynı sevgiyi, aynı ölçüde hak ettiğini bütün insanların bilmesi ve uygulaması gerekir. Dünyanın değişik köşelerinde, ıssız bucaksız yerlerde açan nadide çiçekler olur. Kimsenin dikkatini çekmez, buruşur, heder olur gider. Elverişsiz şartlarda yetişen çocukların, o ender zekâların heder olması gibi. Yetişirken açılan derin ruhsal yaralar, yetişkinlerdeki çarpıklıklar, çocukluk döneminde ekilen olumsuz tohumların eseridir.

            Anlaşılmayan bir değer, ortam bulamayan bir zekâ nerelere sürüklenir. Sevgi ve dünya nimetlerinden yoksun, çevresini araştıran zeki ve duyarlı çocuklar yok olup gitmekte, insanlarda bunları seyretmektedir. Düşünen, soran, sorgulayan afacan çocuklar… Ailesi tarafından anlaşılmayan, itilip kakılan çocuklar… İletişimsizlikten dolayı kaybettiğimiz çocuklar… Bunların hesabını kim verecek?

            Çiçekleri ne toprak, ne su, ne hava ancak bahçıvanın sevgisi yetiştirir. Çocukları anne- babaları, öğrencileri de öğretmenleri yetiştirir. Yetimi, öksüzü ve kimsesizi bağrına basacak, sıcacık kucağına alarak, hasretle beklediği gerçek sevgiyi tattıracak yiğitlere çok ama çok ihtiyaç var. Bahçıvanların gülistandan topladığı çiçeklerin yüzlercesini hatta binlercesini öğretmenler topluyor. Hiç kimse öğretmenler kadar verimli olamaz ve ürün alamaz.. Çünkü öğretmenler yaratılmışların en şereflisi ve en üstünü olan insanı yetiştiriyor. Dünya güzeli nadide gülleri, menekşeleri, çiğdemleri, gelincikleri, laleleri, sümbülleri, kardelenleri, zambakları yetiştiriyor. Öğretmenin derdiklerini kimse deremez ve toplayamaz. Bir eğitimcinin tesiri, samimiyeti ve şefkati kadar büyük olur. Samimiyeti fedakârlıklarında görünür.

            Öğretmen, göklerin kurşun rengine boyandığı soğuk bir rüzgâr gibi tehditlerin savrulduğu anlarda bile ümidini kaybetmez. Islak haberlerle yürekleri üşüyen insanlara kucağını açar. Soğukta, tipide, yağmurda, karda, fırtınada kalan çiçekse; işte o zaman öğretmenin yüreği parçalanır, can evinden vurulur. Hemen çiçeğine koşar elinden tutar, bağrına sıkıca basar.

            Öğretmenin yüreği bir pamuk denizi kadar beyaz bulutlarla kaplı, yükünü boşaltmamış yağmur bulutları kadar içi doludur. Havaya, denize, toprağa düşen cemre gibi çiçeklerinin gönüllerine düşer. Diriliş sıcaklığı her yeri kaplar, yayılır ve dağılır. Asalet ve zarafetle açan pembe benekli orkideler, gülüşüyle gönlümüzü ısıtan hercaî menekşeler, kadife gibi yumuşacık kumaşıyla al yazmalı güller, zambaklar, begonya ve leylaklar yetiştiren o kutsal eller ne kadar öpülse azdır.

            Öğretmenin sınıfında öğrenciler bülbül gibi, kanaryalar gibi bestelerini şakıyacak, narçiçekleri gibi meyveye duracak, mis gibi kekik kokuları her yeri saracak, öğretmen de zevkle bu güzellikleri seyrederek mutlu olacak. Tatmayan bilmez derler. Gerçekten de öyle. Çiçekleri koklayıp, bülbülleri dinlemenin zevkini ancak yaşayanlar bilir. Bu zevki tadanların ve çiçeklerine tattıranların ellerini hürmetle, muhabbetle öpüyorum.
Bu sevda öyle bir sevda ki, buna gönül verenlerden daha büyük gönüllü kim olabilir? Bu davaya gönül vermiş kahramanlardan daha büyük kahramanların sayısı her halde çok azdır. Dünyanın en büyük cihangirleri kalplerin fatihleri değil midir?

            Çiçeğe sevdalanmak, çiçeklerle bir olmak, çiçekle yatıp çiçekle kalkmak. Gece rüyalarında çiçekleriyle olmak. Renklerin sesiyle konuşan kadife gönüllü çiçekleri öpüp koklamak, bağrına basmak, gözlerinin içine bakıp gözlerinde kaybolmak, gittiğin yere beni de götür diyebilmek.

            Gönül yamaçlarımızda sevdiklerimiz için özenle yetiştirdiğimiz güllerimizin, gecenin gül yüzlü vaktinde el açıp boyun bükerek bizim için dua etmesi ne güzel ne hoş olur değil mi? Bizim de onlara sunacağımız güzel sözlerimiz olmalı değil mi?

            Aşk bahçelerinden devşirilen çiçekler ve özlemlerimiz sevdiklerimiz için değil mi? Cananımız için, gecenin en mahrem saatlerinde beyaz sayfalara dökülen sözlerimiz ve kalbimizin küt küt atan sesi, bir kuşun pır pır atan yüreği, yerinden çıkarcasına atan kalp sesleri… Sayfalara nakış nakış yazılan sözler ve hayaller… Aşk yangını taşıyan yüreklere esen tatlı meltemler… Seherde yürek yakarak esen yeller…

            Sevdiğimize içimizdeki yangınla, yüreğimizde akan çağlayanlar ve hiç dinmeyen gözyaşlarımızla, hasret kokulu rüzgârlarla ona ulaşmayı arzulamamız. Hasret ve özlemle ufuklara sığmayan bakışlar, derin ve mehtaplı bir gece gibi bizi başka bir âleme götürüyor. Gözler nemleniyor, baharda biriken şebnemler gibi gözyaşlarımız yanaklardan süzülerek dökülmeye başlıyor. Çiçeklerim bana ben de çiçeklere tutkunum. Sevenlerim olduğu için kendimi mutlu hissediyorum. Sevenlerim var oldukça ne gam ne keder.

            Yüreğine aşkı koyanlar hep güzelliklere kapı aralarlar. Hakka tutkun âşıklar gökyüzünden yağan rahmet yağmurlarıyla ıslanırlar. Sevdayı ve vefayı yüreğine nakış gibi işleyenlere ne mutlu… Elimizde bir demet gülümüz, bedenimizde titreyen bir yüreğimiz var mı? Güller solmadan, gözler ve gönüller ağlamadan el açıp, boyun büküp yalvarmak gerekmiyor mu?

            Öyle sözler vardır ki, kafiyesi gözyaşıdır, yanan bir yüreğin sancısıdır. Bu söz sahipleri sırtlarında derin sancılar taşıyan sevda hamalıdır. Gözler meçhule, gönüller hüzne dalar. Sonbahar sararan yaprakları düşürürken, içimizi titreten buruk havalar bize el sallar. Hüznü, üzüntüyü hatırlatan Eylül’le ders başı yapmanın heyecanı minik yürekleri hoplatır. Üç aylık uzun bir aranın ardından özlemimiz sona ermiş, artık çok sevdiğimiz okulumuza, sevgili öğretmenimize ve can dostlarımız olan arkadaşlarımıza kavuşmuş oluruz.

            ***

 

 

            Çocuğunuzun inançsız olmasını istemiyorsanız; Allah’ı ceza veren, yakan, taş yapan biri olarak göstermeyin. Çocuklarımıza Allah’ın her şeyi yoktan var ettiğini, bize her türlü güzelliği verdiğini, daha da güzellerini ahirette vereceğini anlayacakları şekilde anlatmalıyız. Cennette her türlü yiyeceğin ve içeceğin olduğu sonsuz bir yaşam sürüleceğini, orada ölümün, hastalığın, kötülüğün, acının, yaşlanmanın olmadığını, mutlu ve huzurlu bir şekilde yaşanacağını, O’nun istediklerini yapınca da bizi daha çok seveceğini anlatmalıyız.

            İbadetlerini zorla yaptırmayın. Dinle ilgili sorularına baştan savma ya da bilgisizce cevaplar vermeyin. Allah’ın sevgisinden, Cennetinden, bize verdiği sonsuz ve sınırsız nimetlerinden bahsedin. Çocuklarımızı devamlı Allah ile korkutur, O’nun yaramaz çocukları Cehennemine atacağını, orada ateşler içinde yakacağını söylemek çocuğu inançsız olmaya yöneltebilir. Zorla dinini, duaları öğretmek, zorla namaz kıldırmak, ibadetlerini yapmayınca dövmek çocuğun inançsız olmasına sebep olabilir. Ayrıca din görevlilerini, dindar insanları küçültücü, aşağılayıcı, küçük düşürücü sözler söylemek çocuğun dinsiz olmasına sebep olabilir. Dindar insanların aleyhinde konuşmak, küçük hatalarını abartarak pireyi deve yapmakta çocuğun dinsiz olarak yetişmesine sebep olabilir. Allah seni taş yapar, cehenneme atar vb. sözlerle çocuklarımıza iyilik yapayım derken kötülük yaptığımızı unutmayalım.

            Çocuklarımıza Allah’ı sevdirmenin yollarını arayıp bulmalı, Allah’ı korkutan ve korkulan değil, seven ve sevilen olarak öğretmeliyiz. Çocukların bizlere Rabbimizin bir hediyesi olduğu gerçeğini asla unutmayalım. Çocuklarımızı hem yaratanını razı edecek, hem de bizleri mutlu edecek şekilde yetiştirmek istiyorsak, çocuklarımıza sevgi metoduyla yaklaşmalı bu yolda azim ve sabırla devam etmeliyiz. Toplumda iyi yetişmiş, çevresine faydalı olmuş kişilerin büyük bölümünün küçük yaşlardan itibaren özel bir sevgi eğitiminden geçtiğini görmekteyiz.

            Yaşadığımız çağa, yetiştireceğimiz çocuklarla damgamızı vurmak istiyorsak çok çalışmamız gerektiğini bilmem söylememe gerek var mı? Emek olmadan yemek olmayacaktır. Çocuklarımıza konuştuklarımızı anlamaya başladıkları andan itibaren Allah’ın sevgisinden bahsedersek tekrarladığımız bu bilgiler geri bildirim sonucunda çocukların o tatlı dillerinden dökülmeye başlayacaktır. Allah’ın bizlere verdiği nimetleri saymakla bitiremeyiz. Bu nimetleri çok güzel bir şekilde öğrettiğimizde çocuklarımızın kalbinde Allah sevgisi oluşur ve Allah’a âşık bir nesil meydana gelir.

            Bir Hadis-i Kutsî’de: “Beni kullarıma sevdiriniz. Kullarıma nimetimi anlatın. Nimet sahibini tanırlarsa beni severler. Kulum beni diğer kullarıma sevdirirse ben de onu severim.” buyrulmaktadır. Bunun bize çocuk eğitiminde anahtar olabileceğini düşünüyorum.

            Çocuğumuzun daha anne karnında iken konuşmaları duyduğunu, sevgi dolu sözcükleri anladığını bugün tıp tespit etmiştir. Minik bir bebeğin karşısında ağlandığı zaman, dudaklarını büzüp ağlamaya başladığını görmüşüzdür. Anne karnındaki çocuğun anne-babanın sesini diğerlerinden ayırabildiğine göre, anne-babanın yaratıcısından bahsederken ses tonundan, onu çok sevdiğini fark edecektir. Gözlerimizin parıltısı, sesimizdeki ona olan hayranlık ifademiz onu da etkileyecektir.

            Çocuklarımıza konuşmaları anlamaya başladığı andan itibaren gördüğü her güzellikte, yediği her nimette “Bunu sana Allah verdi! Bak yavrum! Rabbimiz bizlere ne güzel nimetler vermiş.” diye yavrumuzla konuşmalıyız. Çocuğumuz her gördüğü güzel şeyde Allah’ı hatırlayacak ve ona olan sevgisi büyüyecektir. Çocuklarımızı Allah’la korkutmak yerine Allah’ı sevdirerek yetiştirelim ki Allah âşığı bir nesil oluşsun.

 

  Ey Sevgili… Kör kurşunla yüreğime işlenen nakış oldun… Bu nakış son nefesime kadar orada duracak durdukça da senin mâh cemalini göreceğim. Ah sevgili... O kurşunla yıkıldım, yandım, kavruldum bir tanem. Nur yüzlüm, kara gözlüm, güzel sözlüm, gönlümün baharı… Gözyaşlarım sel olup aktı aylardır. Neredesin ey sevgili. Sensiz bu hayat çekilmiyor…

 

  Ey sevgili… Varlığınla bu beden mutluydu, huzurluydu. Hayatımın seninle bir anlamı vardı. Varlığınla anlam kazanıyordu hayatım. Bakışınla, sesinle güzellikler yayılıyordu ruhuma…

 

  Ey Sevgili… Bakışınla yüreğimde çiçekler açıyordu. Kuş gibi uçuyordum senin bir çift tatlı sözüne. Gözlerime her bakışın da yüreğimde volkanlar oluşurdu. Huzur ve mutluluk geliyordu ruhuma…

 

  Ey Sevgili… Seninle bir yelkenli ile sevgi deryasına açılmayı, el ele, göz göze, bir ömür boyu birlikte huzura uçmayı, sevinç rüzgârının eşliğinde mutluluk yağmurlarıyla okyanusları aşmak istiyordum. Ama sen gittin. Gidişinle yüreğimdeki çığlıklara artık dayanmak çok zor sevgili…

 

  Ey Sevgili… Sen yüreğime bir akıştın. Gönlüme doğan bir güneş, ruhumu saran bir ateş, içimi yakan bir eştin. Özenerek, el emeği, göz nuruyla satene işlenmiş bir nakıştın.

 

  Ey Sevgili… Seherde yüreğime esen tatlı bir meltem, yüreğime damla damla düşen bir şebnemdin… Sevgili… Sen gülistanda açan menekşem, begonyam, manolyam, lalem, çiğdemim ve tomurcuk bir gülümdün, yüreğime işlenen en güzel motiftin…

 

  Ey Sevgili… Gökyüzünden gönlüme yağan bereketli bir yağmuruydun. Her düşen damla ile yüreğime ab-ı hayat gibi şifa sunan bereket kaynağımdın…

 

  Ey Sevgili… Kaf Dağından uçup gelen Zümrüd-ü Anka kuşumdun. Seninle huzura kapı açmak, seninle uçmak istiyordum gökyüzüne…Abdürrahim Karakoç üstadın; “…Sırattan incedir sevda köprüsü, beraber geçelim tut ellerimden, niyet ak güvercin, vuslat gökyüzü, beraber uçalım tut ellerimden…” dediği gibi elinden tutarak aşılmayan denizleri birlikte aşalım istiyordum… Ama olmadı. Sen gittin…Kederi sevince, hüzünleri mutluluğa çevirelim diyorduk… Seninle kışlar bahara dönecekti. Sen yanımda olunca kuşlar ötmeye başlıyor, seninle attığımız tohumlar ormana dönüşecekti… Şimdi hayaller âleminde seninle yaşıyorum. Yanımdasın ruhumdasın. Karşımdaymışsın gibi seninle konuşuyorum. Ve gelmeni bekliyorum. Seni hep bekleyeceğim. Sonsuza kadar sürecek bu bekleyiş...

 

  Ey Sevgili… Al yüreğimi eline… Bak sıcacık değil mi? Nasıl da kıpır kıpır ediyor. Yerinde duramıyor senin aşkında dile geliyor. Al beni, sar beni diyor adeta. Öp beni, sev beni diyor baksana… Yüreğim senindir sevgili… Biz sevda bahçesinin gülü ve bülbülüz. Leyla ile Mecnun, Kerem ile Aslı, Ferhat ile Şirin, Arzu ile Kamber, Tahir ile Zühre ve Yusuf ile Züleyha’nın aşkları yıllardır dillerde dolaşıyor değil mi? Sevginin tarifi nasıl yapılır ki…

 

  Sevgi anlatılmaz yaşanır değil mi? Hani Züleyha Yusuf’a (a.s) olan aşkını anlatmak için saraya çağırdığı kadınlara şöyle demişti ya. “Siz Yusuf’u bir kez görmekle ellerinizdeki elmaların yerine ellerinizi kestiniz ya. Siz beni anlayın ve kınamayın” demişti… Züleyha’yı beşeri aşktan ilahi aşka döndüren Rabbimdir. Sevgiyi yüreklere koyan Rabbimdir. “Kun fe yekûn” (Ol der o şey oluverir) emriyle her şeye mutlak kadir olan Allah’tır.

 

Vuslat ateşiyle gönlüm yanarken
Bir kez olsun bana gül diyemedin
Sevda şerbetini içip kanarken
Bir çift kelâm edip gel diyemedin

 

Altından saraylar yaptım da sana
Tek göz viranede kal diyemedin
Bir tatlı tebessüm ödüldü bana
Sevdanın sazını çal diyemedin

 

Senin için yandım gündüz ve gece
Akan göz yaşımı sil diyemedin
Adın ezberimde dilimde hece
Gönlümdeki aşkı bil diyemedin

 

Geçtiğin yollara güller döktüm de
Kalbimin sahibi ol diyemedin
Sevda kirmenini aşkla büktüm de
Yürek notasını bul diyemedin.

El ele tutunca birden dillenir

Gönlümdeki aşkı görür gözlerin!
Sevgi yollarında gözüm millenir
Sevda peteğini örer gözlerin!

 

Ferhat Şirin için deldi dağları
Kamber Arzu için yaktı bağları
Mecnun Leyla diye ördü ağları
Sevginin özünü arar gözlerin!

 

Kerem Aslı için yandı çöllerde
Züleyha’nın aşkı gezer dillerde
Yusuf’un nakşı var kesik ellerde
Şu âciz ruhumu sarar gözlerin!

 

Gözler için yalan söylemez derler
Bir bakış kül eder eğilir serler
Gözlere mest olur er oğlu erler
Sevdamın adını sorar gözlerin!

Verdiğiniz sözler nerede kaldı
Ömür bu bedenden çok şeyler aldı
Sevdalı yüreğim ummana daldı
Yeminim var benim, sen yoksun artık

 

Sevdim dedin ama bir söze sattın
Bal gibi aşıma acılar kattın
Zehirli okunu kalbime attın
Yeminim var benim, sen yoksun artık

 

Dünya bir imtihan senettir sözler
Muhabbet var ise yanıyor özler
Saygılar bitince sönüyor gözler
Yeminim var benim, sen yoksun artık

 

Hakka kul olanın sevdası başka
Seher vakti kullar tutulur aşka
Vefalı yüreğin sözü bambaşka
Yeminim var benim, sen yoksun artık.

 

BİR ÇİÇEK ARIYORUM

 

Yürekten inanarak pak gönlünü verecek
Dalında solmayacak bir çiçek arıyorum
Leyla gibi yanarak yüreğime girecek
Halimi anlayacak bir çiçek arıyorum

 

Çekilmez acıları yudum yudum içecek
Dertlerle, elemlerle dalgasını geçecek
Sevdanın diyarına benim için göçecek
Gecemi parlatacak bir çiçek arıyorum

 

Şifa sunan diliyle yanlışımı silecek
Sevginin, muhabbetin değerini bilecek
En tatlı uykusunu benim için bölecek
Ruhumu dolduracak bir çiçek arıyorum

 

Gönlümün bahçesine taze fidan ekecek
Bahtımın yelkenine rüzgâr olup akacak
Parlayan gözlerini gözlerime dikecek
Derdimi paylaşacak bir çiçek arıyorum

 

Kalbimin dalgasına martı gibi dalacak
Yaralanmış kalbimde sonsuza dek kalacak
Kirlenmemiş tertemiz sevgilerle dolacak
Gül gibi koklayacak bir çiçek arıyorum

 

Yüreğin ovasına yağmur olup yağacak
Kararan umutları sevinçlere boğacak
Hazan olmuş günüme güneş gibi doğacak
Benimle anlaşacak bir çiçek arıyorum

 

Hüzün çöken ufkuma güneş gibi bakacak
Neşemi, huzurumu bozanlardan kaçacak
Yediveren gül gibi hiç durmadan açacak
Benimle konuşacak bir çiçek arıyorum

 

İhanete dalarak tuzaklar kurmayacak
Hançeriyle haince sırtımdan vurmayacak
Hasetlik oyunuyla karşımda durmayacak
Ruhuma can olacak bir çiçek arıyorum.

 

 

GİDERİM

 

Değer bilmeyenler olursa eğer
Arkama bakmadan çeker giderim
Ölünce insanlar anlarmış meğer
Sevgi tohumunu eker giderim

 

Vefayı sordum da öldü dediler
Utanmadan bir de miras yediler
Hiç de tükenmiyor nankör kediler
Sevda fidanını diker giderim

 

Karanlık sokaklar mekanım oldu
Yaralanmış gönlüm hicranla doldu
Henüz baharımda güllerim soldu
Coşkun ırmak gibi akar giderim

 

Günüm zindan oldu gecem hep ayaz

Gel de mezarımı biraz derin kaz

Başımdaki taşa çok severdi yaz

Sevgisiz kalpleri yakar giderim.

 

 

***

 

Hüzün dolu acı günler yaşadım
Bir gün olsun aramadı yâr beni
Keder saklı ağır yükler taşıdım
Senin gibi üşütmedi kar beni

 

Seherlerde doğdum nurlandı şafak
Zikirle süslendi kızardı âfak
Gölgeler heyulâ bedenim ufak
En sonunda eritecek nâr beni.

 

 

 

 

 

 

 

 

             

 

 

 

 

 

 

SEN NEREDESİN SEN?

 

Hayat imtihandır dünya fanidir
Nefsin savunuyor neredesin sen?
Hiçlik yolundaysan gönül kânidir
Nefsin avunuyor neredesin sen?

 

Kâtipler adını nereye yazdı
Benlik sevdasıyla kudurdu, azdı
Kibir boş durmayıp kuyular kazdı
Nefsin seviniyor neredesin sen?

 

Hakkın yolundaysan dua alırsın
Nefsine uyarsan yaya kalırsın
Hayırlar yaptıysan sevap bulursun
Nefsin dövünüyor neredesin sen?

 

Hakiki sevgiyle açılır yollar
Muhabbet biterse sararır dallar
Umutlar tükenir kapanır kollar
Nefsin övünüyor neredesin sen?

 

 

 

 

 

 

 

 

ÂHÛ GÖZLERDE

 

Umut ormanında fidanlar kayıp
Yeniden doğarım mâhi yüzlerde
Sevgi ateşini yakmamak ayıp
Kendime bakarım âhû gözlerde

 

Günün ışığını ruhuma sarıp
Zindandan çıkarak yârime varıp
Bilgi tezgâhını aşk ile karıp
Sevdayı anlarım âhû gözlerde

 

Vicdanlar aklanır gözün yaşında
Nur gibi yüzünde hilâl kaşında
Yaşları okunur hece taşında
Yıldızlar sayarım âhû gözlerde

 

Derya oldu yüreğime akışlar
Yaralı gönülde olur nakışlar
Kalbimi deliyor şahin bakışlar
Mutluluk tadarım âhû gözlerde

 

Yaralı güvercin ağlatma beni
Gözümün nurusun severim seni
Ne olur sarartma gül yüzlü teni
Yıllarca yaşarım âhû gözlerde

 

Güz gülleri gibi baharım olmaz
Seveni olanlar sararıp solmaz
Muhabbet olmazsa yüreğim dolmaz
Sırrımı saklarım âhû gözlerde

 

Yürekteki aşka güller dererek
Bitip tükenmeyen yola girerek
Canım çiçeklere bilgi vererek
Cevherler ararım âhû gözlerde.

 

 

 

 

 

 

             

 

 

 

 

 

ÖĞRETMEN

 

Çocukların dillerinde hep sensin,
Yanık yüreklere candır öğretmen.
Yetimlerin hallerini bilensin,
Damarlarda atan kandır öğretmen.

 

Yüreklere nehir gibi akansın,
Gönüllerde ışıkları yakansın,
Bize herkeslerden daha yakınsın,
Garip, kimsesize yardır öğretmen.

 

Cehaleti bilgilerle boğansın,
Kutlu ışıklarla kalbe doğansın,
Rahmet yüklü yağmur gibi yağansın,
Yüce dağ başında kardır öğretmen.

 

İlim ateşini her gün yakarsın,
Sevgi dolu yüreğinle bakarsın,
Tatlı dille gönüllere akarsın,
Çocukların cananıdır öğretmen.

 

Sabah vakti ufkumuza doğarsın,
Huzur dolu rahmet olup yağarsın,
Cehaleti ilim ile boğarsın,
Susuz topraklara candır öğretmen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CANIM İSTANBUL

 

Bir taşına sonsuz değer biçilen
Tarih belgeseli canım İstanbul
Diyarlar içinden hemen seçilen
Şehirler incisi canım İstanbul

 

Yedi tepesinden denize bakar
Sultanahmet sanki yüreğe akar
Üsküdar’da üstad gönüller yakar
Şehirler incisi canım İstanbul

 

Eyüp Sultanımız bağrında yatar
O kutlu sahabi cana can katar
Gönül tezgâhında sevgiler satar
Şehirler incisi canım İstanbul

 

Topkapı sarayı gezmekle bitmez
Ayasofya kalpte, arzusu gitmez
Fatih’in mührüne yürekler yetmez
Şehirler incisi canım İstanbul

 

Kulak ver! Süleyman ne diyor diye
Bizlere Sinan’dan eşsiz hediye
Gönüller coşuyor “Hu” diye diye
Şehirler incisi canım İstanbul.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

GEÇİLMEZ ÇANAKKALE

Her yıl on sekiz Mart’ta şanlı geçmiş yâd olur
Hainler ibret alsın geçilmez Çanakkale
Kalpler mutmain olup yürekler dilşâd olur
Düşmanlar iyi bilsin geçilmez Çanakkale

 

Çanakkale tarihtir gezenler ibret alır
Çarpışan mermileri gözler ararsa bulur
Seddülbahir ses verir görenler hayran kalır
Gönüllere kök salsın geçilmez Çanakkale

 

Onbaşı Seyid’imiz yiğitlikte pirimiz
Allah için ölürsek Cennet olur yerimiz
Bu can bedende ise hiç durmaz seferimiz
Dillerde adın kalsın geçilmez Çanakkale

 

Her bir zerre konuşur, siperler dile gelir
Şehadet şerbetini Mehmed’im iyi bilir
Kilitbahir direnir vatan için ölünür
Yürekler huzur bulsun geçilmez Çanakkale

 

Ay yıldızlı bu bayrak kutsaldır bizim için
Baharında can verir asla sorulmaz niçin
Melekler sizi bekler haydi durmayın geçin
Kalplere iman dolsun geçilmez Çanakkale

 

Vatan, bayrak, hürriyet değerdir bilenlere
Her bir karış toprağı ibrettir gelenlere
Fatihâlar, Yasin’ler kabirde gülenlere
Gönüller rahat olsun geçilmez Çanakkale.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

GARDAŞIM

 

Şehit haberleriyle yüreğim düğüm düğüm
Bu girift bilmeceyi çözemiyom gardaşım
Hainin darbesiyle dertlerim boğum boğum
Hüzünlü satırları dizemiyom gardaşım

 

Nefesim kesiliyor elim kalem tutmuyor
Yurduma düşen ateş yüreğimden gitmiyor
Acılarla dost olduk nedendir hiç bitmiyor
Aklım karıştı artık sezemiyom gardaşım

 

Yirmisinde fidanlar cemre gibi düşüyor
Toprağa veriyoruz ana kalbi üşüyor
Mehmedim siperleri birer birer aşıyor
Hayalimde resmini çizemiyom gardaşım

 

Gök ekini biçilir Yunus'un dizesinde
Şehadet şerbeti var alnının yazısında
Gözyaşları görürüm arının kozasında
Kuzumun mezarını kazamıyom gardaşım

 

Şehitler ölümsüzdür kafirler iyi bilsin
Şanlı tarihimize bakarak ibret alsın
Mehmetçik tekbirlerle düşmana korku salsın
Gücüm tükendi artık yazamıyom gardaşım

 

Haneye ateş düşer ciğerler pârelenir
Dertler sarar bedeni sîmalar hârelenir
Dayanılmaz acılar sabırla çarelenir
Yavrum mezarda iken gezemiyom gardaşım..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

BENİ DE GÖTÜR

Rahmet bulutunu üstümüze ser
Yanık gönüldeki hasreti bitir
Daralan kalbime güzel muştu ver
Güller diyarına beni de götür

Sıkı tut elimi bırakma beni
Neşteri vurdular yaram çok yeni
İnan çok özledim gül yüzlü teni
Dostların yanına beni de götür

Rasûlü Zîşânı her zaman ansam
Gönüllerden taşan sevgiyle kansam
O yüce Rabb’imin aşkıyla yansam
Kevser'in başına beni de götür

Nurlanan şehirden muhabbet tüter
Şu fâni hayattan çektiğim yeter
Sizden ayrı kalmak ölümden beter
Mübârek Ravza’na beni de götür.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

AŞK VADİSİNDE SEVGİ ÇİÇEKLERİ

 

Dokuz yürek bir olup geldiler bir araya
Aşkta buluşmak için kavli karar ettiler
Sevgi yüklü gemiyi çıkardılar karaya
Şehirler dolaşarak gece gündüz gittiler

 

Ben değil biz diyerek mutluluğa erdiler
Simurg olalım diye aşk bağına girdiler
Zümrüd-ü Anka kuşun hayalini gördüler
Zorlu yollar aşarak mutluluğu tattılar

 

Otuzdu niyetleri öyle karar kıldılar
Gönülleri bir idi sözde sadık kaldılar
Yedi vadi dolaşıp gerçek aşkı buldular
Muhabbetle koşarak aşa lezzet kattılar

 

İstek, istiğna, vahdet, marifet, yokluk, hayret
Aşk ile tamamlandı vadideki tüm gayret
Simurg Ateşi yakan gül yürekleri seyret
Gerçek aşka düşerek hayırlı yol tuttular.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

DARENDE

 

Şeyh Hamid-i Veli’nin mekânıdır Darende

İlim, ahlâk, erkanla seyyarede pârende

 

Somuncu Baba deriz, sevgisi hep daimdir

Hayırlı amelleri görüyoruz kaimdir

 

Gönül aşkla dolunca secdelere gideriz

Seher vakti gül kokar biz de dua ederiz

 

Şebnemlerden aşk damlar doya doya içeriz

Huzuru muhabbetle kendimizden geçeriz

 

Özkanlı’nın muradı Hakk yolunda olmaktır

Bilgi, irfan, edeple eserlerle dolmaktır.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

DAĞLAR ŞÂHI ERCİYES

 

Dillere destan olup gönüllere taht kurdun
Nur nakışlı akbaşlı dağlar şâhı Erciyes
Yaralı âşıkları gönül okuyla vurdun
Gönüllerin mihveri dağlar şâhı Erciyes

 

Senden ilham alarak şiir yazmış ozanlar
Senin için yanmışlar nice âhu suzanlar
Mahşere dek sürecek sana sözler yazanlar
Şairlerin serveri dağlar şâhı Erciyes

 

Yüz bir pâre top atın Erciyes’te düğün var
Her mevsim ışıldıyor tependeki canım kar
Yüreklere kor düşer kim olmaz ki sana yâr
Âşıkların perveri dağlar şâhı Erciyes

 

Gönüller bîtap düşüp kalemler lâl oluyor
İhtişamın sarıyor yürek aşkla doluyor
Tekir’de su içenler âb-ı hayat buluyor
Yüreklerin gevheri dağlar şâhı Erciyes

 

Erciyes’e bakan göz bülbül gibi coşuyor
Cazibeni görenler hasret ile koşuyor
Sana ulaşmak için zor yolları aşıyor
Dağcıların rehberi dağlar şâhı Erciyes

 

Özkanlı ne söylesen bu güzele az olur
Seni seven canların acıları haz olur
Tepende boran olsa benim için yaz olur
Kayseri’min cevheri dağlar şâhı Erciyes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

RABBİMİN SEVDİĞİ KULU MUSUN SEN?

 

Tomurcuklar açtı gönül dağında
Sevda bahçesinin yolu musun sen?
Mutluluklar saklı sevgi bağında
Nurlanan hanenin kolu musun sen?

 

Kâinatın özü aşkla kurulmuş
İpek ibrişimle kalpler sarılmış
Ravza sevgisiyle gönül karılmış
Misk kokan bahçenin gülü müsün sen?

 

Elest bezmindeki bağlıyız söze
Aşkla muhabbetle inilir öze
Gül kokulu yerden selam var bize
Muhabbet ehlinin dili misin sen?

 

Secde vuslatında akıyor yaşlar
Rabbimin emriyle eğilir başlar
Zikirden uzak mı sanırsın kuşlar
Cennet bahçesinin yeli misin sen?

 

Nefisler öndeyse insanlık azar
Unutma, kâtipler dosdoğru yazar
Arınmış bedenler yanlışı bozar
Hikmet dergâhının eli misin sen?

 

Seher rüzgârları esiyor yüze
Gönül ışıkları vurunca göze
Rabbe kulluk ile çıkılır düze
Rahmet ummanının seli misin sen?

 

Özkanlı, sen önce nefsine seslen
İlimle, irfanla, ahlâkla süslen
Haramsız, tertemiz rızıkla beslen
Rabbimin sevdiği kulu musun sen?

 

 

ÖZLEDİM BABA

 

Elimden tutarak yüzüme baktın
İmanlı özünü özledim baba
Nice masumların gönlüne aktın
Edepli yüzünü özledim baba

 

Yıllar geçip gitti hasret bitmedi
Yüreğimde yanan ateş gitmedi
Çok okudum ama bunlar yetmedi
Hikmetli sözünü özledim baba

 

Kırk yıl hizmet ettin asla bıkmadın
Merhamet doluydun gönül yıkmadın
Rabbimin yolundan biran çıkmadın
Kademli izini özledim baba

 

Fakirin, garibin yanında oldun
Öksüzde, yetimde kendini buldun
Rabbimin katında sevgili kuldun
İbretli yazını özledim baba.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

KALEMİM YAZAMIYOR

 

Bayrağımı görünce, yüreğim huzur bulur
Şühedanın aşkını, kalemler yazamıyor
Vatan aşkı denince, günümüz bayram olur
Hürriyet fermanını, kalemim yazamıyor

 

Dağlar, taşlar konuşur, mermiler dile gelir
Şehadet şerbetini, Mehmed'im iyi bilir
İman ile direnir, siperde can verilir
İstiklâlin aşkını, kalemim yazamıyor

 

Ay yıldızlı bu bayrak, kutsaldır bizim için
Gök ekinler biçilir, asla sorulmaz niçin
Melekler sizi bekler, haydi durmayın geçin
Şehitlik sevdasını, kalemim yazamıyor

 

Vatan, bayrak, hürriyet, değerdir bilenlere
Dualar ediyoruz, göz yaşı silenlere
Fatihâlar, Yasin'ler, kabirde gülenlere
Şehadet destanını, kalemim yazamıyor

 

Akif'im ne diyordu, "çehreni çatma hilâl"
Ne yüce bir değerdir, bilenlere istiklâl
Şahadete koşanlar, size hakkımız helâl
Mücadele ruhunu, kalemim yazamıyor.

 

Hainler iyi bilsin, Türk asla esir olmaz
Taş mektep yetiştirir, gözler arkada kalmaz
Nura koşan gençler var, Sakarya'lar son bulmaz
Ceddimin tarihini, kalemim yazamıyor.

 

 

 

 

 

 

 

15 TEMMUZ

 

Unutmam mümkün değil Allah'ım ne geceydi
Dillerde tekbir sesi unutulmaz heceydi

 

Haberleri duyunca evde duramaz olduk
Elele tutuşarak şahitlere kaydolduk

 

Yola çıkınca gördük insanlar sel olmuştu
Cumhuriyet Meydanı arslanlarla dolmuştu

 

Tüm Türkiye tek yürek dillerde tekbir sesi
Minarelerde salâ çağırıyor herkesi

 

On beş Temmuz akşamı şanlı tarih yazıldı
Satılmış hainlere derin mezar kazıldı

 

Bu tarih unutulmaz geçse de uzun yıllar
Kahramanlar geçecek aşınacak bu yollar

 

Rabbimden diliyorum ezanımız okunsun
Ellerde şanlı bayrak yüreklere dokunsun.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

DEĞERLERİ KAYBETTİK

 

Odalar ayrılınca konuşmalar azaldı
Değerler tepe taklak bize bir haller oldu
Işıklar çoğalınca insanlar yalnız kaldı
Bizi biz yapan şeyler ne oldu da kayboldu

 

Sevgi, saygı, nezaket buhar olup uçunca
Hiç yoktan kavgalarla evde huzur kaçınca
Tasarruf unutulup boşa para saçınca
Bereketi kaybettik kalpler isyanla doldu

 

Fedakârlık, hoşgörü, doğruluk, hâyâ bitti
Ne acı ki evlerden nine ve dede gitti
Vicdanlar körelince bu acı bize yetti
Masumların bedeni mezarlıkta son buldu

 

Misafirlik kalmadı muhabbet tuz buz oldu
Akrabalık soğudu ilişkiler toz oldu
Komşuluk unutuldu güzel günler kayboldu
Sokakta oynayanlar odasına hapsoldu

 

Gençler oturuyorken ihtiyarlar ayakta
Evdeki mahrem şeyler sergilendi sokakta
Maddeye esir olduk mânâ öldü firakta
Kayboldu değerimiz baharlar hazan oldu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

BİR GÜZEL ADAM

 

Göl kenarlarında nehir düşledi
Eylemler diriltti yiğit adamı
Bismillah diyerek işe başladı
Meydanlar tanıdı halis adamı

 

Hicret ve Tenha Söz kalplere aktı
Mazlum gönüllere şefkatle baktı
Mescid-i Aksa'da bir ışık yaktı
Herkesler bilirdi cesur adamı

 

İlimle donandı, irfan da vardı
Edebî sevdayı erdemle kardı
Hakkın divanında Rabbine yârdı
Mazlumlar anardı hasbî adamı

 

Emek değerliydi onun yanında
Deryalar akardı deli kanında
Dava dediniz mi koşar anında
Masumlar severdi güzel adamı.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SESSİZ ÇIĞLIK

 

Sevgiye susamış yaralı öze
Gönlünüzden kapı açın ne olur!
İnsandan utanıp sakınan yüze
Gülümseyip sevgi saçın ne olur!

 

Işığı kalmayıp kapanan göze
Dünyasına ışık olun ne olur!
Kazada felç olup tutmayan dize
El vererek derman bulun ne olur!

 

Sesleri çıkmayan, bağlanan dile
Kalplerine sevgi koyun ne olur!
Neler yaptığını bilmeyenlere
Yaklaşarak, hizmet sunun ne olur!

 

Bahar aylarında rengârenk gülü
Narin dallarında tutun ne olur!
Dışlanırsa insan, o zaman ölü
Sessiz çığlıkları, duyun ne olur!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ölüm kutlu vuslattır inanın bitiş değil

Kabirler nasihattir Hakkın emrine eğil

 

Zaman uçup gidiyor sonsuza karış karış

Canana gidiyoruz huzurlu mutlu varış

 

Hayatın baharında gök ekinler biçilir

Cemre gibi toprağa düşüp bâde içilir

 

Kalbe sevgi hissini kalbimize koyan kim?

Var olanın hepsini hiç yoktan yaratan kim?

 

Şu direksiz semayı gece ile kararttı

“Kûn” emriyle “ol” deyip kâinatı yarattı

 

“Hû” diyen kalmaz darda zikrullah huzur verir

Rabbe kul olan kârda tevbeyle günah erir

 

Şükür, dua, namazla huzur bulur bedenim

Seherlerde niyazla kulluk benim nedenim

 

Sabah sabâ okunur müezzinin gür sesi

Yüreğime dokunur aşkın nurlu nefesi

 

ALİ ÖZKANLI