Hasan Taşdemir

Bir resmin sevilme nedeni, o resimle, onu dışardan bakan kişinin oluşturduğu beraberlik kapsamında, daha çok da kişiye özgü tercih ölçütlerinin geçerli olduğu "intim" bir dialog çerçevesinde anlam kazanır. Tercih ölçütlerinin çesitliliği, kişinin beğeni yapısı ve görsel birikimiyle bağlantılı olduğu kadar, yapıtın dışarıya yaydığı çekim gücünün ya da esintinin ("aura") atmosferiyle de ilgilidir. Bu atmosfer, yapıtla izleyici arasındaki iletişimi olumlu yönde etkiler; yapıttan izleyiciye yansıyan esintiyi tinsel bir aktiviteye dönüştürür. İzleyicinin yaşamından yapıta, yapıttan izleyicinin görsel algı karakterine doğru akıp duran çekimsel dalgalar, belki de uzun süre geçerli olabilecek bir dostluk ilişkisinin doğmasına yol açar.

Bugün dağılmış bulunan doğu bloku ülkelerine özgü bir kültür ortamını içinden gelen ve Türkiye'de yaptığı sergilerle bu kültür ortamına özgü sanat pratiğinin başarılı örneklerini vermiş olan Hasan Taşdemir, zamanla, Türkiye'deki doğa ve yaşama atmosferinin odağına yerleşme yönünde ilginç ataklar gösteren resimlerini, bu açıdan, bir "aura popularis" gerçeğiyle bağlantılı görüyorum ben.

Son çalışmalarında bu sevilip tutulma havasını daha da gerekçeli bir temel üzerine oturtan İstanbul yaşamına ilişkin sahnelerin varlığı, Kapadokya yöresinden edinilmiş izlenimlerin yoğunluğu söz konusu ilginin, sanatçı yönünden özendirici bir sonuç yarattığına tanık oluyoruz.

Azeri kökenli olmasının, bu uyumlu esprinin oluşmasında etkili bir sonuç yarattığı görülebiliyor. Örneğin Ayasofya'yı gezen bir turist kafilesinin hayran bakışlarını, Boğaz'da kıyıya çekilmiş sandalların kıpırtılı görüntüsünü ya da çiçek Pasajı'nın önünde biriken insan kalabalığının ortamı renklendiren coşkulu havasını yansıtırken, konuya uzaktan bakan bir sanatçı olarak değil, ortamla bütünleşebilen bir gözlemci tavrının sıcaklığı içinde yaklaşabiliyor çevresine. Ölüdoğa (naturmort) resimlerinde, masanın üzerini süsleyen doğu nesnelerine, izlenimci ressamlara özgü incelikli bir gözle bakabiliyor.

Bu resimlerin İstanbul doğasıyla doğrudan bütünleşme başarısı yansıtıyor olması, Taşdemir'in anlatım biçimindeki renkçi eğilimle İstanbul ışığının buluşması da önemli bir etken oluşturuyor kuşkusuz.

Buna benzer bir sanat etkinliğini, Çallı ve arkadaşları da paylaşmışlardı. Onların resimleriyle Taşdemir'in yapıtlarını yan yana koyarak baktığımızda herhangi bir yabancılık sezmiyorsak, bunun nedeni, onlar gibi Taşdemir'in de gönüllerine göre resim yapan sanatçılar kuşağına mensup olmasından kaynaklanıyor.

Gerçekten de Hasan Taşdemir, günümüzde geçerli olan sanat akım ve eğilimlerine itibar etmemekle, kendi sanatçı doğasında zaten var olan bir tutumu yüceltmeye öncelik veren bir davranış içinde görünmekle, içtenlikli bir yorumu benimsemiş oluyor. En azından sahte-entelektüel bir tutumu üstlenmek yerine, inandığı ilkelerden ödün vermiyor. Bir başka deyişle, resmin yaşayan damarını elinde tutmak istiyor.

Birçoklarının taşıdığı kanının aksine, bu damar atmaya devam ediyor. Önemli olan, bu atışın ritmi ve onun sürekli kılacak görsellik deneyimi, bu deneyimin yaşamla özdeşlesen birikimidir.

KAYNAK: Hakkında (hasantashdemir.com, 18.11.2019)