Halk ozanı. 19 Mart 1949, Bulgurlu köyü / İmranlı / Sivas doğumlu. Asıl adı Cemal Altınel’dir. İmranlı İlköğretim
Okulunu bitirdikten sonra öğrenimi sürdürme olanağını bulamadı. Çocukluk yılları akrabalarının
yanında çalışarak geçti. On
beş yaşında çalışmak için memleketinden ayrılıp İstanbul’a gitti. 1960 yılında Kadıköy Belediye Konservatuarında, Türk halk müziği, şan, usul, makam,
seyir, form ve saz dersleri aldı. 1965 yılında Ankara Radyosunun açtığı
sınavı kazanarak radyoevine
girdi. 1975 yılında,
dönemin yoğun siyasi baskılarına dayanamadı ve TRT Ankara Radyosundan ayrılmak
zorunda bırakıldı.
Cemal Altınel bundan sonra Ozan Maksudi (Osman Dağlı), Âşık Davut Sulari ve Âşık Mahzuni Şerif’le birlikte Hacıbektaş’ta
ve ülke çapında sanatsal etkinliklerde bulundu. Şiirleri İmge
dergisiyle Hürriyet, Sabah, Posta, Özgür,
Zirve (Adana), Yeni Asır
gazetelerinde yer aldı. 1977 yılında “Gömdüm Oğul Seni toprağa Gömdüm” adlı bir
plağı yayımlandı. Bu şiire sonradan başkaları sahip çıktı. Dönemin iktidarı
kendisine iş vermeyince geçimini
işçilik yaparak sağlamaya çalıştı. Âşık İhsanî, Ali Ekber Çiçek ve Ali Kızıltuğ gibi halk ozanlarının yardımlarıyla, bir ara Tıp Fakültesi Hastanesinde iş
bulduysa da, yönetim tarafından tehdit edilerek işinden ayrılmak zorunda kaldı.
Ankara’da Feyzullah Çınar ve Muhlis Akarsu ile buluşup konserlerde onlarla aynı
sahneyi paylaştı. Birçok konser veren Cemali Altınel, ASEM (Alternatif Sanatsever,
Edebiyatçı, Halk Ozanı ve Müzisyenler Derneği) üyesidir. Sivas’ta Aşık Veysel
Ödülünü, Elmalı – Antalya’da Hamza Baba Şiir Ödülünü aldı. Ölen eşinden Öznur,
Gülşah ve özlem adlarında üç çocuk babasıdır. Türküler Öksüz Kalmasın (2008) adlı bir şiir kitabı vardır.
O yarin hasreti beni yakıyor,
Gözyaşlarım deryaları taşırdı.
Taramış zülfünü yere bakıyor,
Kızılırmak gibi bedenim aşırdı.
İmranlı dağında yayılır kuzu,
Kokusu geliyor açmış nergizi,
Gurbette ki bu yürek unutulmaz sizi,
Lokman hekim gelse bulamaz çare,
O yarin sevdası içimde yare.
Selam İmranlı’ya, Sivas iline,
Yar kına yakmıştır narin eline,
Gümüş kemer pek yakışır beline,
Aşıklar diyarından, Çamlıbel’ine
Dost eylenden bir bak gözüm seline.
Kızılırmak akar suları serin,
Açmayın yaramı dostlar çok derin,
Cemali’ye verdiler kara haberin,
Ağlar ağlar gurbet eller gezerim,
Ölünce biter mi bilmem kederim…
(Türküler Öksüz Kalmasın, 2008)