Mustafa Yazgan

Müslüman, “Allah” tan başka her şeyi fâni sayan ve yalnız Allah’a secde eden, yalnız Allah’ın Şeriatı’na ina­nan, sâdece “Allah’ın nizamı” için yaşayan kimsedir.

Müslüman, berrak bir pınar suyu gibi beyninden ve kalbinden gecen berrak bir “İmân” İle diğer insanlardan tefrik edilen kimsedir.

Müslüman, evinin önünden akan bir suda günde beş kerre yıkanan temiz insan gibi, maddesini ve ruhunu gün­de beş kerre “Namaz” suyu ile yıkayan, arınan, temizle­nen ve temizleyen kimsedir.

Müslüman, herkesçe iyi bilinen, hikmetli, doğru, güzel ve hayırlı işleri emreden ve Allah’ın haram ve yasak kıldı­ğı bütün hususları yasaklayan Allah kuludur.

Müslüman, sâdece “Allah’ın nizamı = Şeriat” için yaşayan kul olduğuna göre, yeryüzündeki bütün nizamsız­lıklardan, karışıklıklardan, imansızlık ve ahlâksızlıklardan müteessir olup, bu sapıklıkları önlemeğe azmeden kişidir

Yeryüzünde inananlar ve inananların en şereflisi olan MÜSLÜMANLAR, en az imansızlar, ahlâksızlar, münkirler, materyalistler kadar cesur olmadıkça, yeryüzünde ne refah, ne saadet, ne huzur, ne adalet, ne bereket, ne sulh ve ne de sükûn olacaktır. Müslüman, samimi ve tavizsiz bir imâna sahip olduğuna göre, imanının icâbı olarak yaşa­dığı asra ve zemine şahsiyetinin ve davasının “tuğra” sını vurmalıdır. Her zaman ve heryerde görülen “Nizamsızlık” ancak bu şahsiyetli ve cesur edâ içinde yok edilebilir.

İnsanlık, bir kum yığını gibi... Bir karınca yuvası veya bir arı kovanı misali anlaşılmaz bir uğultu içinde, Allah’ın takdir ettiği bir neticeye doğru akıp gidiyor. Bu gidiş, ba­şıboş bir gidiş değildir. Tesadüfi, gelişigüzel hiç değildir. Akan bir nehri seyreden insanoğlu, nehrin sadece gözü­nün gördüğü coğrafî sahadaki görünüşünden ibaret olmadığını nasıl düşünüyor ve bu nehrin nereden gelip, nereye gittiğini nasıl tecessüsle arıyorsa, Allah’ın takdir ettiği bir neticeye doğru akan şu insanlığın gelişini ve gidişini de öy­lesine, hatta daha büyük bir tecessüsle arayıp, sormak­tadır. Bu akışın tesadüfle ve gelişigüzellikle hiçbir alâka­sının olmadığını, bizzat bu akışı tanzim, takdir ve tesbit eden Hâlik-i Mutlak’ın kitabından okuyoruz.

— İnsan, kendisinin başıboş bırakılacağını (Şeriatlar­la mükellef tutulmayacağını, öldükten sonra dîrilip hesap vermiyeceğini) mi sanıyor? (KUR’AN : El - Kıyaame 36).

Madem ki, insanlığın bu hayat akışı, ilâhî bir plân ve Rabbani bir nizam içinde vukua gelmektedir, sel sularına kapılmış giden bir yaprak üstündeki karınca gibi olmamak ve bu akışın ilâhî hikmetlerini, tefekkür gücümüzle, aklı­mızla, idrakimizle, ilmimizle, imânımızla tetkik, tesbit ve tahkik etmek borcundayız.

Akla gelecek ilk sual şu olabilir: “Bu eserin telif ediIiş gayesi nedir? Niçin böyle bir esere ihtiyaç duyulmuş­tur?”

Cevabımızı, yaşadığımız dünyanın manzarasına kısa­ca bir bakışla vermeğe çalışalım:

Dünya, bir nizamsızlık ve felâket meşheri halindedir.

İnsanlık, bu nizamsızlık ve felâketin hem bizzat dâvetçisi ve hazırlayıcısı, hem de bu nizamsızlık ve felâket zul­münün mazlumu durumundadır. Bu dayanılmaz buhrandan kurtulmanın ve mânâsını bilerek veya bilmeyerek diline doladığı bir “Mutluluk = Saadet” hayali peşinde koş­manın gayreti içindedir. Bir taraftan muhteris bir açlıkla “Mutluluk = Saadet” arayan çağdaş insan, çamur deryasında çırpındıkça batan bir felâketzede gibi, diğer taraftan “Mutluluk = Saadet” bahşedecek bütün yol­ları kendi eliyle tıkamak, yasaklamak, iptal etmek tezadı içindedir. Bu haliyle insanlık, bir eliyle kurduğu mimariyi öbür eliyle yıkan bir çocuk, bir deli, bir psikopat gibidir. Bütün insanlığın topyekün ve bir anda delirmesi muhal ol­duğuna, çocukluk devrelerini de yüzbinlerce sene önce ya­şamış, geçirmiş olduğuna göre, insanlığın bugün bir ruh buhranı geçiren hasta bir bünye olduğunu ifade etmek, herhalde en isabetli tesbit olacaktır.

Yirminci asrın içinde geçirilen iki büyük dünya sava­şı insanlığa ölüm, kan, zulüm, yokluk, ızdırap, sefalet, anarşi, ümidsizlik, imansızlık ve korku getirdiği halde, bu acı tecrübelerden ibret alamayan insanlar, hâlâ kör bir ihtirasın, kuru ve kaba bir materyalizmin ve menfaatin esiri olarak dünya mes’elelerinin savaş yoluyla çözülece­ğini zannediyorlar. Ruh keyfiyetinden, fikir ve ideal haysi­yetinden, merhamet ve gerçek kurtuluş şartlarından mahrum harplerin, insanlığı harbe başladığı noktadaki problemlerinden çok daha girift mes’elelere sürüklediğini unutmuş görünüyorlar. Modern teknoloji, insanlığı mahvedecek alet ve vasıtaların istihsai ve imalâtı için maalesef müsaid bir seviyeye erişmiştir ve daha da gelişmektedir.

                                                                                     (Ölümsüz Gerçek, 1977)