Eğitimci, yazar (D. 1892, Manastır / Yunanistan - Ö.
1974). Türkiye’de eğitim alanında doktora yapan ilk kişidir. 1910 yılında Milli
Eğitim Bakanlığı tarafından felsefe öğrenimi için Avrupa’ya gönderilerek Berlin
ve Leipzig üniversitelerinde okuyarak, 1917 yılında Leipzig Üniversitesinden
doktora derecesiyle mezun oldu. 1917 yılında Millî Eğitim Bakanlığına
müşavirlik kâtibi ve tercümanı olarak girdi. İstanbul Kandilli, Erenköy ve
Selçuk Hatun Kız liselerinde Fenni Terbiye ve Malûmatı Ahlakiye öğretmenliği
yaptı. Bakü Üniversitesinde üç yıl psikoloji ve pedagoji dersleri verdi. 1926
yılında Konya’da açılan Orta Öğretmen Okuluna pedagoji öğretmeni olarak atandı.
Okul Ankara’ya nakledilince, onun girişimleri ile okulda Pedagoji Bölümü açıldı
ve bu bölümün yıllarca başkanlığını yaptı. 1936-39 yılları arasında Talim ve
Terbiye Kurulu üyeliği görevinde bulunduktan sonra, kendi isteğiyle eski
görevine döndü. Ankara’da Pedagojik Yardımlaşma Kooperatifinin çıkardığı Yeni
Okul dergisinde devamlı yazılar yazdı. 1956’da makaleleri Köy ve Eğitim
ile Eğitim Hareketleri dergilerinde de yayımlandı. Kanad, pedagoji ve
pedagoji tarihini Türkiye’de ilk tanıtan ve yayanlardandır.
ESERLERİ:
Coğrafyanın Tedris Usulleri (1927), Pestalozzi (1928), Muasır
Terbiye Ülküleri (1934), Pedagoji (2 cilt,1937), Ailede Çocuk
Terbiyesi (1942), Milliyet İdeali ve Top Yekûn Millî Terbiye (1942),
İş Pedagojisi (1944), Karakter Kavramı ve Karakter Terbiyesi (1953),
Eğitim Sosyolojisi (1958).
