Şair (D. 1828, Trabzon – Ö. 1878, Mekke). Şair İsmail Safa’nın
babası, romancı Peyami Safa’nın dedesidir. Önce Arap dili ve edebiyatı okudu.
On beş yirmi yıl kadar devlet memuru olarak çalıştı. Daha sonra Divan
efendiliği, Hicaz mektupçuluğu yaptı. Bazı şiirleri ölümünden sonra oğlu İsmail
Safa’nın Huz Mâ-Safâ adlı kitabında yayımlandı. Bunla (ikisi Emin Hilmi
ile müşterek olmak üzere); yirmi iki gazel, iki kaside, bir lugaz, iki muhammes
(biri Farsça), bir Farsça kıta ve yirmi beş tarih düşürme (on biri doğum, on
dörtü ölüm) şiirinden oluşur.
Mehmed Behçet, klâsik edebiyatımızın biçim ve üslûbunu kullandı.
Hikmetli söyleyişe önem verdi. Biri dışında tüm şiirlerini aruzla yazdı.
Bunlarda en çok remel, hezec, muzari ve müctes bahirlerini kullandı.
İsmail Safa babasıyla ilgili kitabında şöyle yazdı: “Sabavetimden
beri şi’rin heves-karıyım. Bu hevesi ilk önce kalbime ilka eden (koyan)
zat, on bir seneden beri Mekke-i Mükerreme’de, Cennet-i Mualla’nın (oradaki
bir kabristan) bir köşesinde mütevâri-i türâb olan (toprağın
altına girip gizlenen) pederimdir.”
KAYNAK: İsmail Safa / Huz Mâ-Safâ (1890) -
Mevlid-i Pederi Ziyaret (1894), Feyz gazetesi (Trabzon, 21.6.1909), İbnülemin
Mahmud Kemal İnal / Son Asır Türk Şairleri (1969), Sadettin Nüzhet Ergun / Türk
Şairleri (c. 2, s. 774), Murat Yüksel / Trabzonlu Şair Mehmed Behcet Hayatı ve
Şiirleri (1990), İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli
Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2. bas., 2009).
