Şair. 1963, Daylı köyü / Mesudiye / Ordu doğumlu. Köyünde
başladığı ilköğrenimini İstanbul’da tamamladı. Ticaretle uğraştı. Yazı ve
şiirleri Yeni Devir gazetesi (1981), Milliyet Sanat (1985) ve Mavera
(1988-89) dergileri ile antolojilerde yayımlandı.
“Kimi yerde ironik, kimi yerde sarsıcı ve net üslûbuyla Sönmez,
insan ve onun aslî damarlarının/yanlarının ortamın hakim görüntüsü olmasına
çağrıda bulunuyor: Gerçek insan savunusu, insanın (mutlak hakikate yakın durma ölçüsünce)
gerçekliklerinin dillendirilmesi, tüm denemelerin ortak paydası. Sönmez,
direniş, muhalif olmak, onurlu duruş, evrensel bilinç ve umuttan yana oy
kullanırken de; iki yüzlülüğü, kendisini dapdaracık kalıplara sokan yerelliği,
kâh paranın, kâh ilmin, kâh bencilliğin esaretinde yaşayanları, egemen dizge
yanında saf durmakta gecikmeyenleri kıyasıya eleştirirken de, aynı duyarlılık
ve be-reketli heyecanla hep aynı gerçeği söyleme dönmektedir: Kaypaklıktan
uzak, mutlak hakikate tanıklık edenlerin bilgi ve eylemleriyle kaybolmaz bir
tadın yaşamımıza zerkedilme gerekliliği.” (Emin Köroğlu)
ESERLERİ:
ŞİİR: Kuşan Ey Yürek (antoloji, Müştehir Karakaya ile,
1988), Cüzler (1989), Göz Aydınlığı (1993), Epitaf (1995),
Tütün Küfesi - Bütün Şiirleri (2001), Külçe (2004).
DENEME: Dar Vakit Günleri (1999).
KAYNAK: Köksal Alver / ‘Aşk Elinden O Kördüğümden’ (Hece dergisi,
Eylül 2001), Emin Köroğlu / Dar Vakit Günleri (Hece dergisi, Ağustos 1999), İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli
Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2. bas., 2009).
içimde melankolik kuşlar uçuyor
güneşi peçelemiş kara bulutlar
yağmur tanecikleri çekingen kapımın önünde
ah yüreğim
kuşların sığınacağı tek dulda
tüyleri diken diken kuşların
yalnızlık damınla damıtıla billurlaşıyor
yırtılıyor maddenin perdeleri
ne saçlarımı yolmam büyütüyor onu
ne gözlerimi içime çevirmem
bir nostalji katarı deviniyor içimde
büyüyor yalnızlık seviyorum onu
dantelasını işliyor uzak evlerde kızlar
kırk yaşına geldiklerinde gözlük takmak için
secdeye süslü varmak için
gizlilerde büyütüyorlar saçlarını
hava kapalı güneş yok ortalıkta ağlamak istiyorum
gözlerimde nice kalyonlar batıyor
nice yiğit levent anlamlı çığlıklar atarak
katılıyorlar içimdeki şehrayine
delilik, deli deli bakma uzaktan
çılgınlık zırhım var üzerimde
üzerim seni
çılgınlığın terkisinde delilik
onun terkisinde akıl, temkinlilik
bir kavgayı verememenin burukluğu
benim denizlerimde
yanlış yaşamanın dibe çökmüş tortusu
yanlış söylenmiş türküler
sıla sanılan gurbetler
ben bu gündüzü katıp geceye
heceleye heceleye
cümlenin öznesini aramaktayım
bildiğim
bulduğum öznesini
(Cüzler, 1989)