Şair. 17 Mart 1952,
Kırgıllı köyü (şimdi mahalle) / Kütahya doğumlu.. Ekonomik nedenlerle ilkokulu
bitirdikten sonra başka okula gidemedi. Ancak küçük yaşlardan itibaren,
çobanlık yaptığı dönemlerde de sürekli kitap okudu. 1972’de
askerlik görevini Sivas, Malatya ve Ağrı illerinde tamamlayıp memleketine geri
döndü. 1967 yılından
itibaren on üç yıl Elti Elektrik, Simko Elektrik,
Kütahya Porselen gibi çeşitli kuruluşlarda
işçilik yaptıktan sonra inşaat işlerine girdi. 1992’de emekli olunca da
çalışmalarını bu uğraşı birlikteliğinde sürdürdü. Fatma hanımla evli; Alaaddin,
Hüseyin, Havva, Emeti, Yasin, Emre adlarında altı çocuk babası; Kütahya Şairler
Derneği üyesidir.
Yazdığı şiirleri
Kanal 43, Birlik TV, Destan TV gibi yerel televizyonlarda yapılan şiir programlarına
katılıp okudu. Şiirleri ayrıca başkaları
tarafından
Radyo Enerji, Engin FM gibi radyoların şiir programlarında okundu; Gözcü (Kemer), Tasvir (Ankara), Bodrum
Ekspres, Ceyhan, İleri, Aydın Bakış ve Hürsöz,
Hürışık (Manisa) gibi mahalli gazeteler ile Kütahya Şiir Sevenler Dergisi, Salihli, Sevgi Yolu, Söke, Sarı Zeybek dergilerinde
ve Sevgi Yolu, Anadolu Aşıkları, Yurdumun
Şairleri, Hürsöz, Çiniler Diyarı Kütahya gibi antolojilerde yayımlandı. Çeşitli
şehirlerde düzenlenen şiir etkinliklerine katılma fırsatı buldu. Şiirlerinin
bir bölümünü 2009’da Hazan Vurdu Gönlümü adlı ilk şiir kitabında topladı. Hakkında
Dumlupınıar Üniversitesinde Esma Tezcan tarafından “Yirmibirinci Yüzyıl Halk Şairlerinden Halil Arıkan ve Karacaoğlan
Tesirleri” başlıklı bir yüksek lisans tezi hazırlanmıştır.
“Günümüzün dikkat çeken şairlerinden biri
olan Arıkan, Karacaoğlan tesirinde yetişmiş ve onun izinde giden önemli bir
sanatçıdır. Halk diliyle, halkın zevkine hitap eden ve milli kültürden beslenen
şiirleriyle Türk edebiyatında gelecek vaat eden ve Karacaoğlan’nı yaşadığımız
çağda başarıyla temsil eden bir halk şairdir.” (Esma Tezcan, Dumlupınar
Üniversitesi Halk Edebiyatı Ana Bilim Dalı).
KAYNAK: İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli Türkiye
Edebiyatçılar ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2007, 2009).
Erkekler
ağlamaz diyordum amma
Ardın
sıra baka baka ağladım.
Gururumu
ezdim kibrimi kırdım
Gözyaşımı
döke döke ağladım.
Elveda
deyişin yaktı kavurdu
Şu
gönlümü kızgın çöle çevirdi
Fırtınalar
koptu esti savurdu
Ben
içimi çeke çeke ağladım.
Koskoca
sokaklar dar geldi bana
Eve
girmek öyle zor geldi bana
Hele
terk edilmek ar geldi bana
Yumruğumu
sıka sıka ağladım.
Yasladım başımı koydum
duvara
Günlerce
düşündüm hep kara kara
Önce
yüreğimi sonra sigara
Ateşleyip
yaka yaka ağladım.
Sen
gittin bahçede çiçekler solmuş
Güllerin
dalına kargalar dolmuş
Masanın
üstünde mendilin kalmış
Alıp
onu koka koka ağladım.
Yükledin
başıma aşk belasını
Sen
sefasın sürdün ben çilesini
İnsanlığa
mahsus ar kalesini
Senin
için yıka yıka ağladım.
Huzurda
kalmadı artık neşede
Mutluluk
aradım her gün şişede
Arıkan'ım diyor ıssız köşede
Dudağımı
büke büke ağladım.