Gazeteci-yazar, çevirmen. 2 Haziran 1959, Düzköy / Şalpazarı / Trabzon (nüfusta İstanbul) doğumlu. İstanbul’da başladığı ilkokulu Diyarbakır’da, Lüleburgaz’da başladığı ortaokulu Balıkesir’de bitirdi. Balıkesir İmam Hatip Lisesini bitirince bir süre İstanbul Üniversitesi Eczacılık Fakültesinde, sonra AÜ Siyasal Bilgiler Fakültesinde, ardından İngilizce öğrenmek için ODTÜ hazırlık sınıfında okudu.
Ankara ve İstanbul’daki edebiyat ve kültür çevrelerinin hep içinde oldu. İlk olarak, Ahmet Çiğdem ve arkadaşlarının çıkardığı Ütopya dergisinde bir öyküsü yer aldı (1982). Sonra Mavera dergisinde yeni öyküler yayımlamaya devam etti. 1986’da Zaman gazetesi dış haberler servisinde çalışmaya başladı. Kısa bir süre sonra dış haberler müdürlüğüne getirildi. Bu arada İnsan Yayınlarının 4 ciltlik İslam Düşünce Tarihi ansiklopedisine bir çok madde çevirdi. Ramazan Dikmen, Ömer Lekesiz, Ahmet Şirin, Hasan Aycın, Cemal Şakar, Necip Tosun ve diğer arkadaşlarla birlikte aylık Kayıtlar edebiyat düşünce kültür dergisini çıkarmaya başladı (1989). Bu dergide dört yıl yazı işleri müdürlüğü yaptı, öyküler ve denemeler yayımladı. Yazıları ayrıca Nehir dergisinde, haftalık iken yazı işleri müdürlüğünü, aylık çıktığında yayın yönetmenliğini yaptığı İzlenim dergisinde yer aldı. 1993 yılında Ses Yayınlarında editörlük yaptı.
İzlenim, tekrar aylık dergi haline dönüştüğünde, yayın yönetmenliği görevinde bulundu. İzlenim dergisinin sahibi olan Kış ailesi Yeni Şafak’ı satın alınca (1995), bu gazetenin kuruluş çalışmalarına katıldı ve genel yayın koordinatörlüğüne getirildi. Bu görev daha sonra yazı işleri müdürlüğü’ne dönüştü. Yeni Şafak’ta, iki yıl kadar haftalık köşe yazıları, röportajlar ve gezi yazıları yazdı; 2005’ten itibaren yayın koordinatörü olarak çalışmalarını sürdürdü. Bu gazetede uzun yıllar görev yaptıktan sonra, 2012 yılında Star gazetesine, 2016 yılında Karar gazetesine geçti. Halen bu gazetede yazmaktadır.
ESERLERİ:
ARAŞTIRMA: Patani Dosyası (1983),
ÇEVİRİ: Çağdaş İslami Siyasi Düşünce (Hamid İnayet’ten, 1987), İslam ve Batı (Perviz Mansur’dan, İhsan Durdu ile), İbretler Kitabı (hatıralar, Emir Üsame İbn Munkız’dan, 1993).
KAYNAK:
İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları
Ansiklopedisi (2006, 2007).
26.05.2017 Cuma 02:00
YUSUF ZİYA CÖMERT
[email protected]
Akif’i
Rahmet’e yolcu ettik evvelsi gün. Bütün dostlar oradaydı. Hepimiz yaralıydık.
Birbirimizin yarasını görüyorduk.
O
günün havası hala üzerimde. Dağılsın istemiyorum.
Yaklaşık
üç ay önce, yani Akif sağken, bu köşede yazdığım yazıyı tekrar yayımlamak
istedim.
Rahmet’e,
Mağfiret’e vesile olsun.
“Geçen
gün, Akif Emre’nin yazısını okuyorum. Akif, benim kırk yıllık arkadaşım.
Kırk
yıl, burada, ‘kesretten kinaye’ değil. Gerçek. Akif’le 70’lerin sonunda
tanıştık. Kırktan aşağı, insem insem 39’a, bilemediniz 38’e inerim.
Akif,
istikamet sahibidir. Fikirleri, benim için her zaman kıymetlidir. Endişeleri,
benim de endişemdir.
Akif’in
yazısını okurken, birdenbire, ‘güncel’in içinden çıktığımı hissettim.
Hangi
yazısı? Onu da söyleyeyim. 18 Şubat’ta Yeni Şafak’ta yazdığı ‘Sahici cümleler kurabilmek’ başlıklı yazısı.
“Modern
dünyada Müslümanlar nasıl bir hayat yaşamak istiyor?”
Bu
soruyla başlıyor yazı.
Birden,
bu soruyla ‘Müslümanlar’ın arasındaki mesafenin ne kadar açıldığını düşündüm.
Hadi
‘modern dünya’ kısmını bir tarafa bırakalım. Sorunun geri kalanıyla iktifa
edelim. ‘Müslümanlar nasıl bir hayat yaşamak istiyor?’
Yani
biz, nasıl bir hayat yaşamak istiyoruz?
Bu
sorunun cevabına dair şeylere, biz eskiden ‘dava’ diyorduk.
Tam
burada, İsmet Özel’den işittiğim, “Davayı kaybettik” cümlesi geldi geçti kafamın içinden.
‘Yenildik, mağlup olduk’ demek istemiyordu İsmet Özel. ‘Dava diye bir şey vardı, onun ne olduğunu kaybettik’ anlamına söylüyordu.
Ne
kadar kaybettik?
Adamın
‘hafıza’ sorunu varmış. Hekime gitmiş.
Nedir
şikayetiniz?
Efendim,
bana bir unutkanlık arız oldu. Her şeyi unutuyorum.
“Ne
zamandan beri” diye
sormuş hekim.
Adam,
şaşkın şaşkın, gafil gafil bakmış.
“Ne
ne zamandan beri?”
Galiba
o kadar kaybettik.
Neydi
o?
Neyi
konuşuyoruz? Hangi dille konuşuyoruz?
Kimlere
kulak veriyoruz? Niye kulak veriyoruz?
Ellerimiz
temiz mi?
‘Kar
yağarken kirlenen bir şey’ mi
oldu bizim elimiz, yüzümüz?
Nasıl
bir hale düçar olduk?
Biz,
Kitab’ı niye okuyorduk? Kitab’ı... Kur’an-ı Kerim’i.
Mesela,
Necip Fazıl’ı, Sezai Karakoç’u niye okuyorduk?
Nuri
Pakdil’i, Rasim Özdenören’i, İsmet Özel’i, Cahit Zarifoğlu’nu... Mustafa
Kutlu’yu... Atasoy Müftüoğlu’nu...
Seyyid
Kutub’u, Malik Bin Nebi’yi, Hasan el-Benna’yı, Mevdudi’yi?
İmam-ı
Gazali’yi... Fıkh-ı Ekber’i... İmam Rabbani’yi... İbn Arabi’yi...
Ali
Şeriati’yi, Hamidullah’ı...
Mevlana
Celaleddin Rumi’yi, Feridüddin Attar’ı...
Şeyh
Galib’i, Fuzuli’yi...
Elmalılı
Hamdi Yazır’ı... Mehmed Akif’i...
Kasten,
çoğu kimsenin birarada anmaktan hoşlanmadığı şahsiyetlerin isimlerini,
‘silsile-i meratip’ gözetmeksizin art arda yazdım.
Biz,
bunların hepsinden, güzel bulduğunu almayı seven bir kuşak olarak yetiştik.
Buna lütfen karışmayın!
Dünyanın
filozoflarını, romancılarını, şairlerini... Marx’dan Sartre’a, Dostoyevski’den
Rilke’ye kadar, kim varsa, ilave edebilirim.
Niye
okuduk, ne olacaktı bunları okuyunca?
Şimdi,
ben, Akif Emre’nin sorusundan uzaklaşmış gibi oldum. Bağlamından çıktım. Ama
dönerim.
Biz,
bütün bunları, bütün bunlar ‘fena fil gürültü’ olsun diye mi okuduk?
Yer
ile gök arasını doldurdu, ‘ikiye katlanmış’ abuk sabuk twittler!
Sanal
çöp dağları.
Öyle
mi yazıyordu Mesnevi’de, Fi Zilal’de?
Bütün
bunların hepsi, kapa parantezi, çarpı sıfır.
Ne
olur o zaman?
Yoksa,
‘sıfır’la değil, negatif bir sayıyla mı çarpıyoruz?
Bir
‘kirlilik anaforu’ herkesi paçasından kendi süfliliğine doğru sürükleyip
duracak mı?
Akif
Emre’nin yazısı, görüyorsunuz, beni ta nerelere götürdü.
Halbuki,
Akif’in soruları, benim sorularıma nazaran daha esaslı.
“Türkiye’deki
düşünen, Müslüman olduğunun bilincinde olan toplum ve fertlerin amacı, sosyal
ve bireysel hayat standartlarının yükseldiği, teknolojik harikalar gösteren,
mesela bir Japonya olmak mıdır?”
“Müslüman
toplumların sorunu sadece hayat standardına ulaşmak değil, modern dünyaya karşı
anlamlı bir tekliflerinin olup olmayacağıdır.”
Anlamlı
bir teklif?
Evet...
Böyle sorularımız, böyle cevaplarımız vardı.
Akif
Emre’nin bizi esaslı meselelere, esaslı sorulara çağırma çabasını
selamlıyorum.”
KAYNAK:
Yusuf Ziya Cömert / Akif
Emre’nin ‘Sahici Cümleler’i (26.05.2017, Karar).