Ayşegül Ünal

(Zehra’yla Abbas uçuyorlardı. Hani filmlerde olur ya, siyah gölgeler gibi Ay’ın önünden geçiyorlardı.)

Abbas, mahallenin kara çocuğu. Çocuk dedikse ergenliğinin başlarında delikanlı aslında ama kimsesizliği yüzünden bükülen boynu onu daha bir kısalaştırıp, çelimsizleştirince çocuğu andırıyor diyebiliriz. Hüzünlü yüzünde anasız babasız bir çocuk, iri, siyah gözlerinde kaybedecek bir şeyi olmayan insanlara has hırçın, korkusuz bir delikanlı Abbas.

Geceleri ev sahibine hissettirmeden bahçelerindeki kömürlüğe girerek, kömür çuvallarının üzerinde kıvrılıp yatan, sabah ezanıyla kalkıp yollara düşen bir çocuk. Hiç kimse, bu çocuk kimdir, kimi kimsesi var mıdır bilmez. Abbas onlar için sadece gündüzleri mahallede gördükleri, zayıflığını görüp acıyarak, bir sokak köpeğini besler gibi ekmek, su verdikleri nerede yaşadığını bilmedikleri kara kuru bir oğlan. Teninin karalığı üstünde yattığı kömür çuvallarından mı gelir bilinmez ama gözleri derin bir kuyunun dibi kadar siyah.

Herkesin hayata tutunmak için bir nedeni vardır ya, bu gariban, kimsesiz Abbas’ın umut ışığı da bembeyaz yüzlü güzel bir kızcağızdı. Adı Zehra. Annesi kıza seslenirken duymuştu bizimki. Zehra’yı güneşli havalarda evin önüne çıkarırdı annesi. Tekerlekli sandalyesiyle kapının önüne sabitleyip evde işine gücüne bakardı. Kaslarının zayıflığından bacakları gibi kolları da tutmayan, bir çift kelime konuşamayan Zehra bütün gün Abbas’ın görüş alanında kalırdı. Bazen göz göze gelirler Zehra tebessüm eder, Abbas’ın  kara yüzü aydınlanırdı.

Yine böyle bir gün Zehra’nın kapının önünde sokaktaki çocukları, Abbas’ın da Zehra’yı izlediği sırada, Zehra’nın hüzünlü gözlerinden bir damla yaş süzüldü. Abbas dayanamayıp yanına koştu. Tekerlekli sandalyesinden iterek gezdirecekti onu. Zehra ses çıkarmadı Abbas’la hiç konuşmasa da onun samimiyetine güveni vardı. Birbirlerine bakıp gülümseyerek yola koyuldular. Zehra önde oturuyor, Abbas arkada tekerlekli sandalyeyi sürüyor. Bize görünen bu. Oysaki, Zehra’yla Abbas uçuyorlardı. Hani filmlerde olur ya, siyah gölgeler gibi Ay’ın önünden geçiyorlardı.

Sokağı yarılamışlardı ki, Abbas uzaktan sırtına fırlatılan terliğin şiddetiyle irkildi. Arkasına döndüğünde Zehra’nın annesi çoktan yanına gelmiş bir de yanağına sert bir tokat atıp, onu itmişti. Abbas yerde şaşkın, utanç ve üzüntü içinde kaldı. Kadın işaret parmağını Abbas’ın suratına doğrultup,

“Bir daha kızımın yanında görürsem seni gebertirim çocuk.” Diyerek gitti.

Annesi Zehra’yı götürürken yerde yatan Abbas’a baka baka ağlıyordu kızcağız. Ne yapsın, İkisi de birbirinin tek arkadaşıydı.

İçine oturdu bu tokat Abbas’ın. Yere düşünce dirseği taşa çarpıp kanamış ama acısını hissetmemişti. Yüzü yanıyordu, bir de kanayan kolunu görünce daha çok hırslandı, içlendi.

“Anasını satayım böyle dünyanın” diyerek yerden kalktı.

Mahalle camisinin avlusundaki bankta havanın kararmasını beklemeye koyuldu. Akşam olunca kimseye duyurmadan Zehraların evinin önündeki kömürlüğe giriverdi yine. Karanlıkta yüzünün nasıl parladığını görseydiniz Abbas’ın hiç durmadan ağladığını anlayabilirdiniz. Abbas o gece kömür çuvallarının üzerinde ağlaya ağlaya uyuyakaldı.

Her gecenin bir sabahı vardır.

Yeni doğmuş yedi küçük kedi, esmer yanaklarını yalayarak Abbas’ı uyandırdı. Abbas akşam kömürlüğe girerken karanlıktan ve ağlamaktan  kedileri fark etmemişti. Hayret ve sevinçle yavruları okşadı. Okşadıkça içi ferahladı. Sanki kendi başı okşanıyormuş gibi mutluydu. Yedi yavru, bir de anneleri, etti sekiz kedi ona can yoldaşı olmuştu.

Zehra’nın annesi “kızımı kaçırıyordu, son anda yakaladım.” diye laf yaymış mahallede. Abbas’a  bu yüzden kimse yiyecek vermiyor, üst sokaktaki ihtiyar fırıncı sadaka niyetine her gün bir bütün ekmek ayırıyordu. O da fırıncıdan aldığı ekmeğin hepsini yemiyor, kömürlüğe getirip suyla ıslatarak kedileri doyuruyordu.

Zaman böyle gelip geçerken kedicikler büyüyüp hareketlendi. Haylazlıktan çıkardıkları sesler yüzünden bir gece Zehra’nın annesi durumu fark edip kömürlüğe geldi. Bir elinde fener, bir elinde çuval kömürlükteki kedileri bir bir yakalayıp çuvala doldurdu, ağzını da bağlayıp sokağın çöp konteynırına attı. Bütün bunlar olurken Abbas kömür çuvallarının arkasında saklanıyordu. Kadının eve girdiğinden emin olunca sessizce kömürlükten ayrılarak, konteynıra koştu. Kediciklerin miyavladığı çuvalı kaptı. O sıra yavruların anası ayaklarına dolandı. Abbas ona baktı baktı “Ana yüreği işte” dedi.

Abbas elinde çuval, peşinde yavruların anası gecenin içine doğru yürüyüp gittiler.

Yakışmıyor şiir kadına,

cılız gösteriyor.

Çünkü farkında,

upuzun raylar üzerinde,

kayıp giden zamanın.

Yine de ağırdan alıyor yaşamayı

kimi zaman bakıyor,

kaçırdığı trenin ardından,

kimi zaman önüne atlıyor.

İçindeyken de,

çok mutlu değildi ki!

Sabah çoktan uyanmış

Güneş her zamanki yerinde

Bir otobüs hüzün var yüzünde

Durmadan boş yerleri dolduran

Aralık akşamları

Sırıtkan bir soğuk oynaşıyor pencerede

Pamuklarını döküyor yerdeki halı

En yakın aydınlığa doğru yürüyor kadın

Avucunda topak olmuş bir yavru

Gücü yetse çiçekli perdeleri çekecek

Adam, beş yüz soru ucunda dilinin

Yok takati taşımaya ayaklarını

Ayakkabı cilasından arta kalan

Gün geçtikçe uzayan parmakları

Gücü yetse çiçekli perdeleri çekecek

“Güvercin bakışlım” dedin de

Evdeki mahcup misafir geldi aklıma

-hastaya benziyor, dedim…

-yok abla, dedi çocuk

-yanına dişisini bul, takla bile atar…

-ya bulamazsam, dedim…

-ölür, dedi çocuk!