Şair (D. 23 Temmuz 1925, Karainebeyli köyü /
Çanakkale Ö. 20 Ekim 2010, İstanbul). Asıl adı Arif Barikat. Arif Hüsnü, Arif
İbrahim, Ece Ovalı adlarını da kullandı. Doğduğu köyün imamı olan Hacı Hüsnü
Efendi’nin oğludur. İlkokulu Çanakkale’de, ortaokulu İstanbul Yenikapı
Ortaokulunda tamamladı (1941). İstanbul Lisesindeki öğrenimini yarıda (1943)
bıraktı. 1943-47 yılları arasında Ankara’da yaşadı, Anadolu’nun değişik
yerlerinde ve İstanbul’da memurluk, seyyar satıcılık yaptı. 1951’de Ceza Yasası’nın
141. maddesine muhalefetten tutuklanarak iki yıl hapis yattı. Bir süre
Ankara’da bir şirkette muhasebeci olarak çalıştı. 1969-84 arasında İstanbul
Suadiye’de bir kitabevi işletti. Daha sonra sadece edebiyatla uğraştı.
İlk şiiri (Edirne’de Akşam), 1940
yılında asıl adı olan Arif Barikat imzasıyla Yeni İnsanlık dergisinde
yayımlanmıştı. Daha sonra İnsan, yayımlayanlarından biri olduğu Ant, bir
süre yönetimine katıldığı Yeryüzü, Dost, Yelken, Yeditepe, Türkiye Yazıları,
Milliyet Sanat gibi dergilerde yayımlandı. İlk şiirlerinde Nâzım Hikmet ile
Necip Fazıl’ın etkileri görülür. Daha sonra yazdıklarıyla toplumsal gerçekçi
bir şiiri benimsedi ve 1940 Kuşağı’nın temsilcilerinden biri olarak sayıldı. Bu
şiir anlayışı içinde, şiirin estetik yanını gözardı etmemesi ile dikkat çekti.
1959 yılından sonra kendi ifadesiyle “uzak çağrışım, dolaylı anlatım, imgeleme
yaslanan bir şiir anlayışına” dayalı şiirler yazdı. Çeşitli kitaplarından
dolayı soruşturmaya uğradı, beraat etti. İstanbul Bulutu adlı kitabıyla
1959 Yeditepe Şiir Armağanını kazandı.
Arif Damar, 20 Ekim 2010 günü Göztepe Eğitim
ve Araştırma Hastanesi'nde kalp yetmezliği sonucu vefat etti. Cenazesi Kadıköy
Moda Camii'nde kılınan cenaze namazının ardından Çengelköy Mezarlığı'nda toprağa
verildi.
ESERLERİ (Şiir):
Günden Güne (1956, yeni şiirlerini ekleyerek 1986), İstanbul Bulutu
(1958), Kedi Aklı (1959), Saat Sekizi Geç Vurdu (1962), Alıcı
Kuş (1966), Seslerin Ayak Sesleri (1975), Alıcı Kuşu Kardeşliğin
(ilk beş kitap bir arada, 1976), Ölüm Yok ki (1980), Ay Ayakta
Değildi (1984), Acı Ertelenirken (şiirlerinden seçmeler, 1985), Günden
Güne/Dost (1986), Yoksulduk Dünyayı Sevdik (1988), Ay Kar
Toplamaz ki (dört kitap bir arada, 1990), Onarırken Kendini (1992), Eski
Yağmurları Dinliyordum (seçmeler, 1995), Seçme Şiirler (1998), Kırık
Makara (2004), Külliyen Red (2004), Gitme Kal (seçme şiirler,
2006).
KAYNAK: Yurt Ansiklopedisi (c. I, 1982), Alpay
Kabacalı / Kültürümüzden İnsan Adaları (1995), Memet Fuat / (Cumhuriyet,
21.2.1996), Arife Kalender / Su Sesli Şair (Cumhuriyet, 10.4.1997), Behçet
Necatigil / Edebiyatımızda İsimler Sözlüğü (18. bas. 1999), Şükran Kurdakul /
Şairler ve Yazarlar Sözlüğü (gen. 6. bas. 1999), TBE Ansiklopedisi (2001),
Mehmet Nuri Yardım / Yazar Olacak Çocuklar (2004), Tümay Çobanoğlu-Orkun L.
Boya / Bir Delikanlıdır Ozan Her Zaman (söyleşi, Lacivert, Mart-Nisan 2006), Türkiye Yazarlar Birliği / Türkiye Kültür Sanat
Yıllığı (2011).
Işıklı günlerinde düşün,
memleketini, dostlarını, sevgilini,
onlarla kal, dinlen
bırak kendinden bir şeyler,
bir mağlup akşamın mahzunluğu
silinsin gözlerinden.
Bir kavga sonunu unut.
sen maceralar peşinde değil,
umutsuz bir yolculukta değilsin.
Yaşamak sadece sevmektir, inan bana.
Sevmeyenler dünyamızda yaşamıyor.
Yaşamak suda, toprakta, insanlarda görünerek;
bir zeytin ağacı gibi.
Bir zeytin ağacı gibi, ne güzel
denize yakın olacaksın,
uzayan dallarında, yapraklarında ışık
ta derinlerde köklerin.
Bir zeytin ağacı gibi, bin yıl severek
yaşamak her gün...