ÖYKÜ VE İNSANIN SONSUZ SERÜVENİ

HÜLYA SOYŞEKERCİ

Öykünün bugününe ve geleceğine bakarken, Jean Paul Sartre’ın bir sözünü anımsıyorum: “Bir insan her zaman hikâye anlatıcısıdır; kendi hikâyeleriyle ve başkalarının hikâyeleriyle çevrili yaşar; başına gelen her şeyi onlar aracılığıyla görür ve hayatını anlatıyormuş gibi yaşamaya başlar.” Gerçekten, insan hikâyeler kuran, hikâyelerle var olan bir varlıktır. Bu düşünceyi odağa alan William L. Randall, ünlü kitabına “Bizi Biz Yapan Hikâyeler” adını vermiştir. Bir anlamda her insanın hikâyesi olduğu gibi; her insan bir hikâyedir aslında...

Çevremizde her an yüzlerce, binlerce hikâye kaynaşırken; yaşam, geçmişten geleceğe doğru, şimdiki zamanın derinliğinde usul usul akıp giderken; bu hikâyelerin edebiyattaki izdüşümleri; kurmaca ve anlatım sanatından süzülerek, yazarın düşsel dünyasında yepyeni dönüşümlere uğrayarak gerçek birer edebiyat eseri haline gelir. Anlatılanların yaşamdan beslenmesinin yanı sıra, yazarın düş dünyasından, söz yaratma gücünden, bilinçaltındaki yaratım kanallarından geçerek var olması ve sayfalarda ölümsüzleşmesi, sonsuz bir yaratma-var etme-oluşturma sürecinin varlığına işaret eder. John Gardner’ın dediği gibi “sanat gerçekliğe öykünmez, yeni bir gerçeklik yaratır.” Bu yeni gerçeklik, kurmaca içinde var olan bir gerçeklik olarak yansır okurun alımlama dünyasına.

“Büyük anlatılar çağı”nda yaşam ve insanın yaşam algısı gibi, hikâyeler de bütünlük taşıyordu. Yaşam ağır ağır akarken, uzun anlatılar bu akışa uygun olarak şekilleniyor; bir bütünlük içinde geniş zamanlara yayılıyordu. İçinde yaşadığımız modern çağ, teknolojinin inanılmaz hızıyla birlikte bambaşka bir yaşam tarzı, farklı bir dil ve algılama biçimi yarattı. Bu durumu 1930’lu yıllarda fark eden kuramcı Walter Benjamin “Hikâye Anlatıcısı” adlı makalesinde, deneyimin giderek değer kaybettiğini belirtir ve ‘gerçek hayatın dokusuna nüfuz etmiş akıl’ olarak nitelediği bilgeliğin; yani hakikatin destansı boyutunun ölümü nedeniyle, hikâye anlatma sanatının yavaş yavaş ortadan kalktığını gösterir. Hikâye anlatıcılarının giderek geçmişte kaldığına, büyük anlatıların sona ermesiyle birlikte yeni bir iletişim biçiminin doğduğuna işaret eder; bu yeni iletişim biçimi enformasyondur. “Hikâye anlatıcılarına az rastlıyorsak bunda enformasyon ağının belirleyici bir rolü vardır.” diyen Walter Benjamin, günümüzde olup bitenlerin hikâye anlatıcılığının değil enformasyonun işine yaradığını belirtir. Uzun süreli, fedakârca bir çabanın ürünü olan geleneksel anlatıların yok olduğunu; zamanın önemsiz olduğu zamanların geride kaldığını dile getirerek “modern insan kısaltılmayacak şeyler üzerinde çaba sarf etmiyor artık.” der. Bu bağlamda, kendini sözlü gelenekten, klasik hikâye anlayışından kopartan short story’nin (kısa öykü) gelişimi olgusuna dikkat çeker. 

Kısa öykü, varoluşunu tam anlamıyla modern zamanlar üzerinden kuran; dili, tarzı, kurgusu ve biçemiyle modern zamanların insanına seslenen, onun parçalanmış algılarıyla uyum sağlayan, o algılarla iç içe geçen bir türdür. Kısa öykü metni içindeki zihin, modern insanın zihniyle paralellik gösterir. Bu öykülerde anlatı geleneğinin yaslandığı olay ve onu dile getiren anlatıcı’nın alışılagelen “hikâye etme tekniği” (tahkiye) ortadan kalkmıştır; klasik anlatı formatının asli unsurlarından ‘serim- düğüm- çözüm’ yer almaz ya da bu bağlar oldukça gevşek bırakılır. Çoğu zaman belirli bir başlama ve bitiş noktasına yer verilmez. Olayın kronolojik akışı söz konusu değildir; insan zihninin doğal algılama biçiminin kronolojik olmadığı, zihnin aynı an’da hem ileriye hem geriye doğru hareket edebildiği (düş kurma-anımsama) dikkate alındığında, kısa öykünün ontolojik açıdan insan zihnine yakınlığı ilginçtir. Kısa öykülerde, kişilerin zihinlerinin saydamlaştırıldığı; içteki karmaşanın ve gizemin bilinç akışı tekniği yardımıyla su yüzüne çıkarıldığı görülür. Kısa öykü, anlam yoğunluğu taşıması ve okurda düş pencereleri açması nedeniyle imge’ye önemli ölçüde yer verir. Bunu gerçekleştirirken şiire yakın dursa da, hiçbir zaman şiirle özdeşlik taşımaz. Kısa öykünün fragmana benzeyen yapısı, onu sinema sanatının modern kurgulama teknikleriyle de yan yana getirir.

Günümüzde yazılan öyküleri bu çerçevede ele almak yerinde olur. Pek çok öykücü, modern kısa öyküye uygun olarak öykülerini kurgulamakta ve onları bu algı üzerinden var etmektedir. Kısa öyküde ‘yansıtma’ değil; ‘gösterme’ önem kazanmıştır. Günümüzün kısa öyküleri ‘anlatmak’ değil; ‘susmak’ üzerinden konuşurlar. Susku’larda anlam yoğunlaşır, derinleşir. Bu boşluk ve suskular, okurun yaratıcı ‘alımlama gücü’ ile metin içi anlam ve önem kazanır. Kısa öyküler olaya yaslanmaz; ama olayın parça parça kesitlerini farklı zaman- mekân algıları üzerinden dillendirir; olayın farklı kısımlarına spot ışıkları tutar, düşlem ve yaratıcılıkta okurla yazarın buluşma noktalarına zemin oluşturur. Postmodernlik, “üstün anlatıların reddi” üzerine kurulduğu için, kısa öykü aynı zamanda başka yazınsal türleri de kendi varlığında eritir; bu noktada “melezlik” yadırganacak bir olgu değildir. Fantastik, masalsı ya da gerçeküstücü motifler, özdeyişsel ya da fıkra tipi metin yapılanmaları, kısa diyalog ya da iç anlatılar; resim, karikatür ya da fotoğraf destekli ifadeler; kolajlamalar, metinlerası ilişkiler ve göndermeler, kısa öykü metnine deneysel zenginlik kazandıran unsurlar olarak dikkat çeker.

Öykünün geleceğiyle ilgili varsayımlarda bulunabilmek için, Walter Benjamin’in 1930’lardaki önemli tespitlerinden günümüze kadar, öykünün dünyada ve ülkemizdeki seyrini dikkatle gözlemlemek; farklılık ve benzerlik ilişkilerini analitik bir bakışla kavramak ve yorumlamak gerekir. “Şimdi” kavramı içinde geçmişten pek çok unsur yer aldığına ve aynı an’ın içinde birçok zamanı bir arada yaşadığımıza göre, insan bilincini köprü yaparak geçmişi ve geleceği birbirine bağlayan ‘düşünce’ ve ‘düş’ gücünün, gelecekte yepyeni öykü oluşumları yaratacağına dair tahminde bulunmak zor değil. Geleceğin öyküsü, teknoloji içinde değişen dünyasal algılara uyan; her türlü kalıp, klişe ve sanatsal formu kıran; her an yeniden şekillenen akışkan, değişken gerçeklikle uyum sağlayabilen öyküler olacaktır.

İnternetin gelişiyle birlikte edebiyatın da değişmeye ve farklılaşmaya başladığı görülüyor. Edebiyatın değişmesi yalnızca dijital yayıncılığı değil; eserlerdeki yazınsal biçemin, tarzın değişmesini de beraberinde getiriyor. Yeni öyküler “flash fiction” yani çok kısa öykülerden oluşuyor; (en fazla 300 kelime) bunlara Batı’da “sudden fiction” (ani öykü); “micro story”(mikro öykü) ya da “postcard fiction”(kartpostal öykü) gibi adlar veriliyor. Bazı dergilerde en fazla 55 kelimeyle sınırlandırılıyor flash fiction’lar. Twitter’ın 140 karakterlik formatı içinde oluşturulan “tweet-öykü”ler giderek yaygınlaşıyor.  Belirtildiğine göre, internetten çok önce de bu tarz çok kısa öyküler yazılıyordu; Kafka, Çehov, Cortazar bunları deneyimlemişti. O yıllarda kitabın uzun öyküleri arasında birer dinlenme arası gibi yer alıyordu bu öyküler.

ABD’de bir sitede en fazla 6 kelimeden oluşan öykülere yer verildiği dile getiriliyor.(Hemingway’in ünlü “Bebek Patikleri”nden esin alıyorlar.) Bir de “Fan Fiction” söz konusu. Amatör yazarlar, hayranlık duydukları bir edebiyatçının en sevdikleri yapıtını internet üzerinden dünya çapında yeniden kaleme alıyorlar. Bu metinlerarası çalışma, Tolkien, James Joyce, Oscar Wilde gibi yazarlarla başlamış durumda. Gerçekleştirilenlerin çoğunu, bir çeşit amatörce çaba, eğlence ya da oyun olarak değerlendirmek mümkün.

Görünen o ki,  internet ortamı edebiyatta dilin ve coğrafyanın sınırlarını kaldırıyor; amatör ve profesyonel farklılıklarını en aza indirgiyor; “yazar” ile “yazan kişi” arasındaki nitelik farklılıklarını görünmez kılıyor. Bu durumun iyi edebiyatın lehine gelişen bir durum olabileceği, şu an için hayli kuşkulu görünüyor. İyi edebiyat; yazılmayı, okunmayı ve keşfedilmeyi bekliyor. Zamana yazılmış tüm nitelikli eserler ise her dem taze kalmayı sürdürüyor; çünkü bu eserler, sayfalarında, insan gerçekliğini yeniden üretmeyi, yaşamın anlamlarını çoğaltmayı başarıyor.

Bence, geleceğin öyküsü sadece teknolojinin olanakları içinden geçerek değil; aynı zamanda insani ve estetik değerlerle donanmış bir öykü anlayışı üzerinde yükselerek ve insanlığın yazınsal geçmişinin kalıcı izlerini geleceğe taşıyarak var olacaktır. Anlatılan, gösterilen ya da spot ışığı tutulan “insan gerçekliği” olduğu sürece, öykülerdeki önemli biçim değişiklikleri öz’ün etrafında şekillenecektir. Öykülerdeki aydınlanma anları okurun aydınlanma anlarıyla buluşacak; öykülerde resmedilen hayat; parçalı, karmaşık ve belirsiz olsa da, bu öyküler yaşamın baş döndüren hızı karşısında, okurun durup soluk almasını sağlayacaktır.

Gelecekte öykü “yaşayan” ve” yaşatan” bir tür olmaya devam edecektir…

Kaynakça

Gülenay Börekçi, “Altı kelimeyle kitap yazılır mı?” Habertürk, 26.03.2011.

Lacivert Şiir Öykü Dergisi, “Geleceğin Edebiyatı(dosya)” sayı 54, Kasım -Aralık 2013.

Walter Benjamin “Hikâye anlatıcısı”, Son Bakışta Aşk, Metis Yayınları, 4. Basım, Eylül 2006.

William L.Randall “Bizi Biz Yapan Hikâyeler” Ayrıntı Yayınları, 1. Basım, 1999.

ŞİİRLERDEN ÖYKÜLERE ORHAN VELİ

HÜLYA SOYŞEKERCİ

Şairlerin yazdığı az sayıdaki öyküleri okumak bambaşka bir edebiyat yolculuğuna çıkarır insanı. Yaşamın şiir penceresinden algılanışı, şair yüreğiyle duyumsanışı üzerinden yepyeni ve farklı tarzda yazılan öykülere açılmak, bu öykülerdeki şiir izlerini keşfetmek, imgelerin ardına düşmek, edebiyata gönül verenler için keyifli bir okuma serüvenidir. Şairliği ile öne çıkan Onat Kutlar’ın, Ülkü Tamer’in, Sabahattin Kudret Aksal’ın, Hulki Aktunç’un… daha birçok edebiyatçının yazdığı öykülerin şiirleri kadar değerli olduğu düşüncesi, çoğumuzun katıldığı bir gerçeği yansıtıyor. Orhan Veli’yi de bu adlar arasında anmak yerinde bir tespit olacaktır.

Orhan Veli’nin 1947-50 arasında Tanin gazetesi, Seçilmiş Hikâyeler ve Yaprak dergilerine yazdığı öyküler, yakın zaman önce Hoşgör Köftecisi adıyla bir araya getirilerek yeni kuşak okurların beğenisine sunuldu. Kitapta şairin 6 kısa öyküsünün yanı sıra, William Saroyan’dan Yaşasın Aşk adıyla çevirdiği bir öykü ve Orhan Veli Edebiyat Hakkında Konuşuyor başlığı altında bir gazeteye verdiği röportajın metni yer alıyor.

Her sayfasından yoğun yazınsal anlamlar devşirilen bu incecik kitapta, kısa öykü türünün Orhan Veli tarafından şairce yorumlanıp içtenlikle deneyimlendiği görülüyor. Kitaba adını veren ilk öykü, başlı başına bir Orhan Veli şöleninin şiirsel atmosferini duyumsatıyor. Şiir dizelerinden öyküye taşınan günlük yaşam ayrıntıları dikkat çekiyor; balıkçılar, motorcular, kayıkçılar, emeğiyle geçinen yoksul ama sevecen insanlar Hoşgör Köftecisi’nin mütevazı masalarında bir araya geliyor; içilen şarabın eşliğinde kendi hikâyelerini anlatıyorlar. O masalarda, yazar, anlatılan hikâyelerin ardına düşüyor, onlarda kendi düşlerini buluyor. Bir öykü evi gibidir Hoşgör Köftecisi; orada yaşamdan, yaşanmışlıklardan gelen canlı ve gerçek insan hikâyeleri kaynaşmaktadır. “O şarkılarda, o seslerde, o hikâyelerde büyük bir dünya vardı. O daracık dükkâna girerken kendimi seyahate, hem de büyük bir seyahate çıkan bir adam sanıyordum.” diyen yazarın dünyası, burada anlatılan hikâyelerle biraz daha zenginleşiyor.

Olayı kırsalda geçen Kan öyküsünün sonunda kimsenin kanının akmaması karşısında rahat bir soluk alıyor; Baharın Ettikleri’nde dönemin toplumsal koşullarının ustaca yansıtılmasındaki ve sınıfsal çelişkilerin dillendirilmesindeki güçlü söyleyişlere hayran kalıyoruz. Yer yer ironik üsluba ulaşan öykünün bazı noktaları O. Veli’nin ünlü Pireli Şiir’inin yergilerini çağrıştırıyor. Anlar üzerine kurulan bu öyküde kurmaca-gerçeklik ilişkisi ve çelişkisini gösteren; yazma süreçlerini okuruyla paylaşan yazarla karşılaşıyoruz.

Öğleden Sonra öyküsünde denizin, balıkçıların dünyasına, Orhan Veli’nin toplumsal dokundurmalarına tanık oluyoruz. Güneş batıp gün bittiği halde olayı sonuca bağlanmayan bu öykü, okuyanın zihninde iz sürüyor; yaşamın sürerliliğine paralel olarak öykü de okurda sürüp gidiyor.

İşsizlik öyküsünde işsizken mayonezli levrek hayali kuran anlatıcı(yazar), ironik ve bazen de mizahi söyleyişleriyle etkiliyor bizleri. Düşlerden düşlere atlayan, işlerden işlere koşan yazar, kendini gizlemeyip gerçek adını veriyor bu öyküde. Kurmacanın gerçeklikle, düşlerin yaşananlarla buluşmasından, farklı, zengin bir şiirsellik çıkıyor ortaya. Denize Doğru adlı metninde deniz-kara ikiliğini; bu ikilikten doğan çelişkileri gösteren yazar, denizden uzak kalmanın yarattığı etkileri öyle anlatıyor ki, onun Hürriyete Doğru şiirini içten içe duyumsuyor; ondan yankılanan seslere, o şiirden yansıyan imgelere açılıyoruz. Denize kavuşmanın yarattığı coşkulu duyguların lirizmi yüreğimizle buluşuyor. Bu öyküsünde de toplumsal çelişkileri vurgulamayı ihmal etmiyor Orhan Veli. Kitabın sonundaki söyleşide belirttiği gibi, edebiyatın halk kitlelerine bir şeyler söylemesini istiyor; çoğunluğun yani yoksul kesimin anlayabileceği ve onların meselelerinden söz eden bir edebiyattan yana olduğunu vurguluyor.

Hoşgör Köftecisi’nde yer alan öykülerin arka planında Orhan Veli şiiri soluk alıyor. Onun öyküleri de şiirleri gibi farklı, sıra dışı ve özgün. Kolay söylenmiş, kolay yazılmış gibi duruyor ama içinde insanlığa özgü bütün hallerin evrensel çizgilerini taşıyor bu öyküler. Yazar, rahat bir kurgulama gerçekleştiriyor, daha doğru bir deyişle kurguyu dert etmeyen öykülemeler yapıyor; yaşanan ânın içinde derinleşmeyi ve içtenliği önemsiyor. Anlatıcı ile yazarın özdeşimiyle sıkça karşılaşıyoruz bu metinlerde. 1.kişi anlatımının olanaklarıyla yazar öykülerinde kendi dünyasını şekillendiriyor; düşlerini, denizi, balıkları, kayıkları, kayıkçıları, yoksulluğu anlatıyor ve şiirsel- lirik söyleyişlerine yer yer eleştirel bir tonlama kazandırarak, toplumsal farklılıkların ironisini gerçekleştiriyor.  

Orhan Veli’nin, şiirlerindeki dünyayı öykülerine taşıdığı ve kendi yaşamından karelerle bu öyküleri zenginleştirdiği gerçeğinden hareket edilince, şiirden öyküye, öyküden şiire gidip gelen bu metinlerin Orhan Veli’nin yazınsal evrenine güçlü bir ışık tuttuğunu belirtmek mümkün oluyor. Yazarın lirik söyleyişinin yer yer eleştirel-yergisel boyutlar kazanmasındaki yazınsal ustalığı keşfetmenin, zihinleri yepyeni çağrışımlara açacağını, ruhlarda bambaşka heyecanlar yaratacağını düşünüyor; edebiyat tutkunlarına Orhan Veli’yle Hoşgör Köftecisi sayfalarında buluşmalarını içtenlikle öneriyorum.

(Hoşgör Köftecisi, Orhan Veli, YKY)

YARATICILIKLA DOLU, DENEYSEL ve ÖZGÜN BİR ROMAN

“EYLÜLÜN GÖLGESİNDE BİR YAZDI”

HÜLYA SOYŞEKERCİ

"Gerçek bir sanat yapıtının, roman olsun, şiir olsun, resim olsun, her zaman anlaşılamayan / açıklanamayan bir yanı vardır. Ola ki, onu sanat yapıtı yapan nitelik de bu yanıdır. O yapıtı anladığımız ölçüde, bu gizeminin ayrımına varırız. Ayrımına varmak-söylemek gerekli mi-gizi anlamak ya da kavramak değildir. Açıklamak ve çözümlemekse hiç değil. O gizemin varlığını duymaktır. İşlevini en iyi yerine getiren eleştirmen, denemeci, bu gizi açıklamaya kalkmaz; olsa olsa bize o gizin varlığını duyurur. Daha da ileri gideceğim, sanatçının kendisi de o gizi açıklayamaz bize. Çünkü sanat yapıtı, yazarını, şairini, ressamını aşarak gerçekleşir..."

                                                   Ferit Edgü / Mart 1985

Ferit Edgü,  özgün yapıtlarıyla, biçim ve içerik deneyleriyle sıra dışı ve minimalist bir edebiyat anlayışının ülkemizdeki öncülerinden biri oldu ve bu bağlamda birçok kısa öykü ve novellaya imza attı. Az sayıda sözcükle kurduğu metin yapılarında, yoğun anlamları dar bir alana sığdırarak, suskunun içinde çoğalan içsel anlam yankılarına kulak vermesini sağladığı okurunu, gerçek bir anlam yaratıcısına dönüştürmeyi başardı. Onun yapıtlarına, bu derinliğin yanı sıra görselliğingetirdiği yeni biçimsel deneyimlemeler de ayrı bir zenginlik kazandırdı.

Ferit Edgü’nün yazınsal dünyasını en iyi temsil eden eserlerden biri de Eylülün Gölgesinde Bir Yazdı adlı kısa romanı.  Dr. Mutlu Deveci tarafından, Ada dergisinin 10. sayısında “Ferit Edgü ile sanat, edebiyat ve dil üzerine” başlığıyla gerçekleştirilen söyleşide, bu kitabının hangi edebi türe dâhil edilebileceği sorusunu şöyle yanıtlıyor Ferit Edgü: “Ne öykü, ne roman. Türkçe'de karşılığı anlatı. Ama anlatıda, anlatmak var, dolayısıyla ben, bu yapıtım için bu sözcüğü pek uygun bulamadım. Roman değil de, romana yakın anlamında romansı dedim, ama tutmadı. Dilerseniz, küçük, kısa öykü gibi küçük roman diyelim.”

Eylülün Gölgesinde Bir Yazdı’nın öncü ve özgün nitelik taşıyan birçok yönü olduğunu belirtmemiz gerekiyor öncelikle. Roman, üç ayrı bölümden oluşuyor. Bu üç bölüm birbirini tamamladığı gibi, aynı zamanda metnin birtakım katmanlara ayrılmasını da sağlıyor. I. bölüm, Çakır’ın Öyküsü adını taşıyor. II. bölümün adı ise Su Testileri. I. ve II. bölümün arasında Ara başlıklı bir bölüm yer alıyor. Ara bölümü, roman metnini üst kurmaca boyutuna açıyor.

Aynı söyleşide Ferit Edgü, romanının düşsellik ve görsellik niteliklerine de değiniyor: “Ben gerçeğin içindeki düşü ve düşün içindeki gerçeği aradım. Bize gerçek diye sunulanlar, önünde sonunda yazarın uydurduklarıdır. Ben özellikle romanlarımda görsel sanatlardan, sinemadan ve fotoğraftan yararlandım. Örneğin, Eylül’ün Gölgesinde Bir Yazdı’nın birinci bölümü, tümüyle fotoğraflardan oluşmakta. Gerçeğin içindeki gerçeğe varmanın tek yolu kanımca düşten geçer.”

Genel olarak sanat ve edebiyat anlayışı içindeki düşsellik ve gerçeklik konusundaki düşüncelerinibu sözleriyle dile getiren yazar, düşün içinden geçen gerçeğin ve gerçeğin içinde gizlenen düşün ardına düştüğünü ifade ederek, roman ve öykünün her şeyden önce bir kurmaca ve bu kurmacanın asıl mimarının da yazarın imgelemi olduğunu sezdiriyor. Eylülün Gölgesinde Bir Yazdı romanının, fotoğraf anlatımlarından oluşan I. bölümüne; Çakır’ın Fotobiyografik Öyküsü’ne dikkatlerimizi çekiyor.

Çakır’ın Fotobiyografik Öyküsü öncesindeki sayfalarda, anlatıcı-yazarın Çakır’ın öyküsünü yazma serüvenini, bu öyküyü yazmaya bir türlü cesaret edemeyişini okuyoruz öncelikle.  Romanın ilk sayfalarında yazarın (anlatıcının) bir “yazan kişi” olarak kaygılarını, sözcüklerle anlam alışverişini, dilin olanakları ve sınırlarını keşfetme çabalarını, yaşadığı sıkıntı ve tereddütleri dile getirdiğine tanık oluyoruz. Yazdıklarını yayımlatma konusundaki çekingenlik ve korkularını şöyle ifade ediyor: “İnsan yayımlamadığı sürece düzeltebilir. Düzeltmek demek, özeleştiri demektir. Yayımlandıktan sonra böyle bir olanak yok. Bu durumda, eleştirileri sineye çekmek gerek. Göğüs germek gerek. Ya da aldırmamak. Ama yayımlamak aldırmak demektir. Oysa eleştirilere aldırmayan, onlara göğüs geren, sineye çeken hiç kimseyi görmedim. Bu da beni korkuttu. Yazdıklarımı önemseyip değerseyip yayımlarsam, dışarıdan gelen eleştiriler, haklı olsalar da beni yaralar ve ben de yaramı sarmak için kendimi, yani yazdıklarımı savunmak zorunda kalırım diye yayımlamadım.”  (s. 10) Anlatıcı yazar, yayımlamadığı sürece yazılarına en ağır eleştirileri kendisinin yaptığını ve bundan hiç yara almadığını belirtiyor ve dolayısıyla kendini kimseye; özellikle de okura karşı savunmak durumunda kalmadığını içtenlikle ifade ediyor. Burada, yazarın yazma ve yayımlatma; yayımlatma sonrasındaki olası eleştirilerle ilgili kaygı ve tereddütlerini okurken, pek çok yazarın yaşadığı bu psikolojinin derinden duyumsatıldığını fark ediyoruz. Elli bir yaşına gelmiş olan anlatıcı yazar, kırk yıl öncesinde, kendisi daha on yaşındayken ölen Çakır’ın öyküsünü şekillendirmeye çalışıyor böylece.

Çakır, kambur, yoksul bir arabacıdır. Anasız babasız büyümüştür; hayatta hiç kimsesi yoktur; en büyük varlığı ve aşkı atlarıdır. Ev içinde değil de atlarıyla ahırda uyumayı yeğler. Anlatıcının belirttiğine göre, Çakır, babasının yanında çalışan biridir. Çocukluğu Çakır’la bir arada geçen anlatıcı, onun dünyasını sözcükler dünyası içinde anlatmayı seçtiğinde, aslında Çakır’ın yazıda yaşamak isteyen biri olduğunu anımsar. Öyle ki, uzun kış gecelerinde Çakır ona masallar anlatmış,sanki ileride yazacağını bilerek, yazmasını isteyerek anlatmıştır onları. Çocuğun, bu masalları defterine değiştirerek ve yepyeni düşler katarak yazdığını görünce babasına şöyle demiştir Çakır: “Bey, biliyor musun ki garip bir oğlun var, ona her anlattığım masalı değiştirerek yazıyor defterine.”(s.10) Çocuğun büyük bir adam gibi yazdığını keşfetmiş ve babasına bu durumu söylemiştir. Ancak baba bu konu üzerinde hiç durmamıştır bile. Anlatıcı, “daha o yaştayken, kendisini ve yazdıklarını ciddiye alan, geleceğinin sanki elinde olduğunu sezen” bir insan olarak anımsıyor Çakır’ı. Sevgiyle doludur Çakır; sadece atları değil insanları ve yaşayan her şeyi sever. “…yaşamın içinde öylesine bir yer edinmişti ki kendisine, sanki bu ülkenin, hatta bu dünyanın insanı değildi.” (s.13) diye nitelendirilir anlatıcı tarafından. Onunki anlatıcıya göre biraz “çakırkeyif” bir yaşamdır.

Çakır’ın hayatında hiç fotoğraf çektirmediğini, çektirmek zorunda kalmadığını keşfetmek, anlatıcıya yepyeni bir bakış açısı kazandırır. Çakır’ı düşlediği kimi fotoğraflar içindeki halleriyle anlatacak, betimleyecektir: “Çakır’ın yaşamından ölümüne değin yüzlerce çekilmemiş fotoğrafı gözlerimin önünden geçiyordu. Bu var olmayan fotoğrafları var etmek için sözcüklere başvuracaktım.” (s.15) Böylece, Çakır’ın odakta yer aldığı bir “foto yazarlık” çalışması yaparak, bir“sözcük albümü” oluşturmaya başlar. Bundan sonra Çakır’ın Fotobiyografik Öyküsü’nü okumaya ve sözcüklerle kurulan fotoğraflar içinden Çakır’ın yaşamını görsellik boyutlarıyla izlemeye başlarız. Düşlediği bu albümü hiçbir zaman yayımlayamayacağını belirten anlatıcı, böylece hiç kimsenin gözünü boyamış olmayacağını söyler ve devam eder: “Hem boyasam da ne çıkar? Çakır’ın yaşamı bir masal değil miydi? Bugün, masalın yerini, foto-romanlar aldığına göre…” (s.16) Böylece, numaralı fotoğrafları sırayla okumaya başlayınca Çakır’ın trajik yaşamını da “görmeye” başlarız.

Sözcüklerden oluşan bu foto- albümün ilk sayfasında, iki yaşlarında, terk edilmiş, üstü başı toz toprak içinde, bakımsız ve sakat bir çocuğun fotoğrafını bir gazete sayfasında görür ve alt başlığı okuruz: “Sokak ortasına terk edilmiş bir çocuk bulundu. Kimliği meçhul sakat yavru, Darülaceze’ye teslim edildi.”(s.17) Yazar Ferit Edgü, anlatıcısı aracılığıyla ilginç bir yazınsal deneye imza atıyor böylece. Kahramanı Çakır’ın yaşamından an’ları birer fotoğraf karesi içine alıp donduruyor; bunu dilin sözcüklerini en yalın ve en özlü biçimde kullanarak gerçekleştiriyor. Fotoların siyah- beyaz olması nedeniyle, pek fazla rengin anılmadığı; ama sezdirildiği görülüyor. Mesela, Çakır’ın karpuz sergisi başında çekildiği “düşlenen” fotoğrafında kırmızı söylenmese de başka sözcüklerin yarattığı çağrışımlar yoluyla duyumsatılıyor: “Sağ elindeki bıçağı karpuza batırmış. Karpuzun kan gibi çıkacağından emin.” (s. 18)

Sonrasında her fotoğrafta Çakır’ın yaşamından ayrı bir dönemin aydınlandığını görüyoruz. Annesinin mezarı başındayken, girdiği çeşitli işlerin başındayken(balıkçılık, turşuculuk, helvacılık…) Fotoğraflarda ya tezgâh başında ya da sergide dururken gösterilir Çakır. Bir yanlışlık yüzünden başının belaya girmesi, adam yaralamayla suçlanması ve gazetede yer alan elleri kelepçeli fotoğrafı… Pazar kayığında küreklerin başında müşteri beklerken… Bir kır yemeğinde, anlatıcının babasıyla yan yana… Atıyla birlikteyken… Atlarla uğraşırken… At arabacılığı yaparken… Arabanın yükleri ağır, kasketini başının arkasına atmış, köylü sigaralarından birini yakmak üzereyken… Süslü bir arabayla faytonculuk yaparken… Ahırın önündeyken… Düş kurarken… Çocuk anlatıcıya masal anlatırken… Bunlara benzer nitelikte, hayattan pek çok an, pek çok tablo… Sona doğru, Dr. Josef’i Çakır’ı muayene ederken gösteren bir fotoğraf. Dipnotta Fransızca olarak verilen kötü haber: Ne yazık ki çok geç kalınmıştır, Çakır’ın ciğerleri berbattır… Sonraki iki fotoğrafta Çakır’ın ölüm döşeğindeki gülümseyen hali ve son anlarında atının onun yanında yer alması gösterilir. Atın gözlerinde, yaşanmış bir hüzün vardır… Çakır’ın son anlarında gülümsemesi karşısında sorular çoğaltır anlatıcı: “Gülümsüyor. Bana mı? Anlatacağı masala mı? Yoksa birazdan ardında bırakacağı yaşama mı? Yoksa soluğunu ensesinde duyduğu ölüme mi?” (s. 46) Böylece, Çakır’ın Fotobiyografik Öyküsü’nün son fotoğrafını da görmüş ve Çakır’ın hazin hikâyesini tamamlamış oluruz.

Çakır’ın Fotobiyografik Öyküsü’nde, olaylardan ya da bir olay örgüsünün varlığından söz etmek olanaksızdır; burada Çakır’ın yaşadığı olaylar, an’lara indirgenmiş; anların, parçalar halindeki yaşam kesitlerinin yazınsal ve görsel bir dil üzerinden kurgulanması gerçekleştirilerek, parçalı bir yapı içinde Çakır’ın yaşamına spot ışıkları tutulmuştur.

Bu bölümden sonra, Ara başlıklı, italik harflerle yazılmış başka bir bölüm geliyor. Bu bölümün sayfalarında okur olarak bizi bir sürpriz beklemekte. Anlatıcı, Ara bölümüne şöyle başlıyor: “Çakır’ın öyküsünü, yıllar önce bir sabah Boğaz vapurunda tanıştığım yaşlı bir adama borçluyum.” (s. 51) Anlatıcının cümleleri art arda eklenir ve anlarız ki Çakır’ın öyküsünün asıl sahibi vapurdaki yaşlı adamdır. Yıllarca bu öyküyü yazmak istemiş, Çakır’ı ve masallarınıkendi içinde taşımış ve yaşatmıştır. Bu durumda Çakır’ı asıl tanıyan, onunla yaşayan kişi yaşlı adamdır. Anlatıcı, yaşlı adamdan dinlediği bu öyküyü dillendirmiş, nakletmiştir bize. Böylece, birbiri içinde yer alan iki ayrı kurgunun varlığından söz etmek mümkündür. Anlatıcı, başta dile getirdiklerini aslında yaşamadığını,  yaşlı adamdan dinlediği öyküyü anlatmış olduğunu belirterek okuru şaşırtır. Bu durumda okur “yabancılaştıran” bir metnin içine çağrılmış, anlatıcıların yer değiştirdiği bir kurgu oyununun içinde olduğunun farkına varması sağlanmıştır. Vapurdaki yaşlı adamınbaşka öyküleri de vardır. “Bir sabah yine böyle karşılaşırsak size Kıni’nin öyküsünü de anlatmak isterim. Hep yaşadım ben bunları. Hep tanıdım bu insanları. Ne yazık ki artık insanlarla ilgilenen, acı çekmesini bilen samimi yazarlar pek yok günümüzde. Ne yazık!” (s.53) diyen yaşlı adam, hayat, yazar, içtenlik ve edebiyata dair eleştirisini de dile getirir böylece. Anlatıcı, aradan geçen bir süre sonunda, yaşlı adamı vapurda göremeyince onun izini sürer, Hisar’daki balıkçı kahvesinde, uçtaki bir masada arkası dönük otururken görür onu. Yaşlı adam, “…içinde her şeyin olduğu ve hiçbir şeyin olmadığı, kimilerinin sonsuzluk dediği boşluğa bakar gibi” dir. (s.54) Anlatıcı, ihtiyarın olduğu masaya doğru ilerler. Ara bölüm bu noktada kesilir; anlarız ki ondan Kıni’nin öyküsünü de dinlemeye başlamıştır anlatıcı. Çünkü bir sayfa sonra Su Testileri adlı 3. bölüm başlamakta, Kıni, Esat, Fethi Baba gibi karakterler arasında geçen yeni bir öykünün satırları yer almaktadır. Artık, bu öykünün asıl sahibinin yaşlı adam olduğunun bilinci ve farkındalığıyla okumaya başlarız yeni sayfaları.

Su Testileri’nde bir suç ve şiddet öyküsünün sayfaları arasına gireriz. Kıni ve Esat çok yakın iki arkadaştır. Birlikte büyüyen bu iki arkadaşı, hayat Fethi Baba adlı karanlık işler çeviren bir adamın yanında er almaya, ona hizmet etmeye sürüklemiştir. Kıni, Esat’ın, kız kardeşi Zehra’yı sevdiğini öğrendiğinde Esat’a oraları terk edip gitmesi gerektiğini söyler. Aslında Kıni bu beraberliğe karşı değildir; ancak Fethi Baba’nın böyle bir durumda Esat’ı yaşatmayacağı düşünerek kaygılanır. Esat, elindeki malları satarak kaçacağını söyler. Bu arada el ayalarını bıçakla kesen iki arkadaş kan kardeşi de olurlar. Ancak Fethi Baba, Esat’ın ortadan kayboluşunu hemen fark eder; adamlarına Esat’ı aratmaya başlar; onun izini sürer. Kıni’yi de bildiklerini söylemesi için sıkıştırır. Esat kaçmaya çalışırken Canan adındaki bir büyücünün evine sığınır. Ancak, ne olduğu bilinmeyen ağır bir hastalığın pençesindedir; ateşlenir ve sürekli kâbuslar görür. Canan, ölüm döşeğindeki Esat’ı iyileştirmek için çırpınır. Bu bölümde, okur olarak sanki bir masal dünyası içindeymişiz gibi hissederiz kendimizi. Sonrasında olaylar hızla gelişir ve bir trajedinin içinde yol almaya başlarız.

Su Testileri bölümünün en önemli özelliği; olayların tek anlatıcı aracılığı ile değil, öyküde yer alan bütün kişilerin sesleri, kendi anlatımları, farklı bakış açıları ve iç konuşmaları yoluyla anlatılmasıdır. Anlatı, ara sıra diyaloglarla da beslenerek anlam ve anlatım açısından zengin, çok sesli, senfonik bir metin yaratılmıştır.

Bu bölümde en çok dikkat çeken noktalardan biri, kişilerin iç konuşmasında eksik bırakılan, tamamlanmamış cümleler aracılığıyla okura zengin bir çağrışımlar dünyasının kapıları açılması ve metnin anlamlarının çoğalmasının sağlanmasıdır. Yazar, olayları bilinçli olarak çözümsüz bırakır; belirsiz ve netlik kazanmayan anlatımlar sunarak ve boşluklar bırakarak, çözüm ya da sonuçları okurun imgelemine bırakmayı yeğler. Kişilerin her birinin iç konuşmaları da onlara ruhsal derinlik kazandırmakta, böylece sayfalarca sürebilecek ruh tahlillerine gerek kalmadan, kısa ve etkili bir yoldan gidilerek, kişilerin iç dünyasının labirentlerinde dolaşma olanağı sağlanmaktadır okura.

Bu bölümde toplumdan dışlanmış Büyücü Canan karakteri,  sevgi dolu ve özverili iç dünyasıyla insanların önyargılarındaki yanlışlığı gösteriyor. Fethi Baba gibi suça bulaşmış, karanlık kişilerin iç dünyasındaki öfkeye, onuniç konuşmaları aracılığıylaayna tutulmuş oluyor.

IX başlıklı kısımda üç ayrı anlatımın( 1. tekil, 2. tekil ve 3. tekil kişi anlatımı) aynı kısımda bir arada yer alması, X. başlıklı kısımda Canan’ın iç konuşmasının arasında 3. tekil kişi anlatımına yer verilmesi, metne çoğul bakış açıları kazandırıyor. Aynı olguyu, durumu ya da olayı, farklı açılardan görme, algılama ve anlama olanağı buluyoruz böylelikle. Ferit Edgü’nün asıl istediği bu; okura gerçekliğin farklı yüzlerini değişik açılardan göstermek, yorumu ve değerlendirmeleri okura bırakmak… Yazar, her şeyden önce has edebiyatın içinde yer alan estetik değeri yüksek, öncü ve özgün bir metin yaratmayı amaçlıyor ve bu amacına Eylülün Gölgesinde Bir Yazdı gibi sıra dışı bir roman metniyle ulaşmayı başarıyor.

Son bölümde yer alan bazı sayfalarda, tekrarlanan sözcükler ve cümleler görülüyor. Bu tekrarlarla metne şiirsellik kazandırılıyor ve anlamların güçlenmesi sağlanıyor. Bir suç ve şiddet öyküsünün bu denli estetik formlar içinde oluşturulması, farklı bir deneysel çaba olarak da ilgi uyandırıyor.

Eylülün Gölgesinde Bir Yazdı, minimalist ve deneysel yazın anlayışına göre kurgulanmış yaratıcı metinlerin en dikkate değer olanlarından biri olarak edebiyat tarihimiz içinde hak ettiği yeri şimdiden almış durumda. Az sayıda sözcükle konuşan derin bir edebiyatın izini süren yaratıcı okurlar, bu değerli romanın içinde kendilerine seslenen sonsuz ve sınırsız bir yazınsal evrenin varlığını keşfedecekler…

(Ferit Edgü, “Eylülün Gölgesinde Bir Yazdı”, Sel Yayıncılık, 2012)