Serdar Yakar

BİR KALEM EMEKÇİSİNE

Sıddık ELBİSTANLI

Bir kalem efendisidir diyebiliriz Serdar Yakar için

Ama gerçek bir kalem efendisi

Sadece masa başında oturup çalışmaz o

Birçokları gibi

Kuru kuruya ahkam kesip durmaz

Gerekirse sahaya da iner dostumuz

Gerekirse, elini taşın altına da koyar

Gerçek bir kalem çelebisidir o

Kimseyi incitmez, kırmaz

Yürüyen atın boynuna vurmaz

Akan suyun karşısında durmaz

Gerekirse kendi de su olur akar

Irmak boyunca gögerir, yeşerir

Dostlarını korur gözetir

Asıl bir kalem emekçisidir, işçisidir

Serdar dostumuz

Nerde ne var, ne yok arar bulur

Dökümünü yapar başka emeklerin de

Karıncayı da yazar, kekliği de, geyiği de

Esirgemez göz nurunu, alın terini kimseden

Yazar, yayınlar hemşerilerinin gökçek ürünlerini

Ortak çabadan, çalışmadan yanadır hep

İmeceden, buluşmadan, paylaşmadan yana

Maraş edebiyatı eksik kalır kanımızca

Serdar Yakar imzası ile buluşmadan

Eylül 2017

SERDAR YAKAR'IN EMEKLERİ

 

Ali BÜYÜKÇAPAR

Maraş kültür hayatı kitap yayıncılığında UKDE’nin başarısını hatırladığında takdirlerini hep üstte tutacak, bu işin püf noktasını anlamak için çokça çaba gösterecektir.

Nasıl yapılıyor?

Elli kitap  okura ulaşıyor, dikkat edin elli kitap diyorum. Bunu bilen bilir, bilmeyen de bir dal maydanoz sanır.

İşin devasa boyutu var. Kitap metni, yazılı materyal, yazar, teknik kitap hazırlığı, matbaanın seçimi, ulaşım, geri dönüşüm, kitapların depolanması, kitapların ehline “Meccanen” ulaştırılması, daha neler neler.

Benim diyen insan bu işi yapamaz. Yayınevlerinin onlarca personelle yaptığı işin tek  elden yapılıyor olmasını bereket olarak görüyor, yılların ferasetinin işi kotardığını anlıyorum.

Serdar Yakar UKDE’nin emektarı, yayın faaliyetleri işinde yirmi beş yıldır bulunur. İstanbul’da okuduğu yıllarda büyük yayıncılık tecrübeleri edindi, dergiler çıkardı, kitap işlerinin mutfağında çalıştı, kendi eserlerini yazdı derken Maraş’ta doksanlı yıllardan başlayarak kültür adamı kimliğini üstünde taşımak adına nice zorluklara göğüs gerdi.

Okuyalım demekle kitap okunmaz!

Kitaplı bir hayatı ülkü değeri bilmedikçe insan kitaba el bile süremez. İş edinme faaliyeti olan üniversite tahsili insanı meslek sahibi yapabilir ama asla ve kata kültürlü yapmaz. Okuma cahili insanların anlamadıkları bu hikmeti bilmek şart. UKDE yayınlarının ellinci kitabı “Bayrak olayı ve Aşıklıoğlu Hüseyin” adını taşıyor.

Maraş’ta yaşayan hemşehrilerim Bayrak Olayı derken neyi kastettiğimi sanırım biliyorlardır. Kaleye bayrağı asıldı mı asılmadı mı? Sorunun şekli böyle ama manası epey büyük. Değişik görüşlerin anılarla dile getirildiği kitap fotoğraflarla da bezenmiş, okuyalım sonra yine değişik açılardan ele alırız.

Aşıklıoğlu Hüseyin mevzuu esaslı bir mevzu, ona bilahare okkalı yazıyla değineceğim.

UKDE’nin yayın tecrübesi hepimize çok şey öğretti. Serdar Yakar  bu işte hikmet ehli oldu. İlerleyen yıllarda bu  eserlerin tekrar tekrar on bin adetlerce yayınlanacağına inanıyorum, Maraş kitaplığı böyle oluşacak.

Niyazi Mısri şöyle der;

“Derman arardım derdime, derdim bana derman imiş; burhan arardım aslıma, aslım bana burhan imiş”

Manşet, 20 Şubat 2012

SERDAR YAKAR’IN MARAŞ’IN TANITIMINA KATKILARI

Yaşar ALPARSLAN

Yıllar önceydi. Kulağıma yayıncılıkta emeği, bilgisi, tecrübesi olan bir arkadaşın Maraş’a geldiği söylenmişti. Bu arkadaşın adı Serdar Yakar’dı. Belediyede Yazı İşleri Müdürlüğü yapıyordu. Ayrıca yayıncılık da yapıyordu. Yazıyor, çiziyordu.

Bir gün bir sebeple belediyeye uğramıştık. Yanına uğradık. Tanıştık. Alanını öğrendik ve ona ilk alanında yüksek lisans yapmasını teklif ettik. Yardım vaat ettik. Kabul etti. Yardım da ettik. O da alanında yüksek lisans yaptı. Belediyecilikte uzman oldu. Bu bir irade işiydi. Kararlılık gösterdi, becerdi.

Serdar Bey yayıncılığı biliyordu. Bunu İstanbul’da öğrenmişti. Yapmıştı. Dergi çıkarmıştı. Kitap basımında editörlük yapmıştı. Yani yazılanları bizim tabirimizle şekle şemaile kavuşturmuştu. Bu, o gelmeden bu iş Maraşlılar için müphem, meçhul bir olaydı. Bu bir yana o aynı zamanda bir yazardı.

Ben nasıl kuruldu bilmem. İçinde de olmadım. Bir yayınevi vardı. Adı Ukde’ydi. İki kitap da bizim için basmıştı. Ama sonra bunu götürememiş yayınevini fiilen kapatmıştı. Ancak yayınevinin adı vardı. O ad da kendi adıyla özdeşti.

Serdar Bey’in yanına gelip giderken dostluklarımız gelişti. O esnada Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi Tarih Bölümündeki bazı arkadaşların teklifiyle Dulkadir Beyliği Araştırmaları çalışmalarımız başladı. Onlar ve bizler bilgi birikimi olan insanlardık. Ama bizim yayıncılık tecrübemiz yoktu. İşte bu sebeple zaten dosttuk, Serdar Bey de aramıza katıldı. O bir çeşit emek veriyordu. Biz başka çeşit emek veriyorduk. Ortaya eserler çıkıyordu. İstenilen şey eserin ortaya çıkmasıydı. Zira Maraşımızı tanıtan eserler yoktu. Bu alan çöl hayatı yaşıyor, çöl hayatı şartlarını taşıyordu.

Organize bizdendi. Para bulma bizdendi. Onun galiba bu işlerden ağzı yanmıştı, para işine karışmıyordu. Bu da önemli değildi. Yorulma bilmiyordu. İşini geciktirmiyordu. Herkesin her şeyi yapması şart da değildi. Önemli olan herkesin yaptığını en iyi şekilde yapmasıydı.

İşte bu birliktelik yüzün üstünde eser çıkmasına vesile oldu. Maraş bu birliktelikler içinde kendi kültürünü en iyi tanıyan şehir oldu. En gerideyken en öne geçti.

Hem çalışmalar bürokrasi engeline takılmadığı için çabuk çıktı. Hem tek başlı olduğu için çeşit çıktı. İhtiyaçları karşıladı. Boşluk bırakmadı. Boşluğu azalttı.

Daha kurumlar bu alanda hareketsizken şöyle veya böyle hareketlendi. Konuya belediyeler girdi. Üniversite girdi vs. Maraş ile alakalı yayın, sayı ve yayın kalitesi bakımından ülkenin en iyisi oldu. Bu eserler sistematik olarak gerekli yerlere dağıtıldı. Ülke Maraş’ı tanıdı. Maraş’ı örnek aldı. İstiklal Savaşı’na ateşi Maraş verdiği gibi şehir tanıtımına da ateşi Maraş verdi. İyi de oldu. Kendini tanıtan Maraş şairler, yazarlar şehri oldu.

Netice Maraş’ta bir şeyler olduysa sade Yaşar Alparslan’la olmadı. O yakılan bir ateşi güçlü hâle getirdi. Ekipler oluşturdu. Ekipman sermaye sağladı.

Ama bu ekip içinde Serdar Yakar Bey’in yeri başkaydı. O yerinde oturup hizmet üretenlerin başı, baş savaşçısıydı. Yenilmez kahramanıydı. Bazıları onun değerini bilmiyordu. Bu da belki onun kaderiydi. Zaten milletin de değer bilmek gibi bir derdi yoktu. Meyveli ağaç taşlanırdı. Her şey vurun abalıya hesabı gidiyordu. Değerlerin değeri ölünce biliniyordu.