Gülmece yazarı ve çevirmen (D. 1908, Üsküdar /
İstanbul – Ö. 14 Aralık 1982). Nuri Can takma adını da kullandı. Bulgaristan’ın
Şumnu kazasından göç etmiş bir ailenin oğludur. İlköğrenimini Üsküdar’da
tamamladıktan sonra, Kuleli Askerî Lisesi orta ve lise bölümleri ile Harp
Okulundan mezun olarak 1930’da topçu asteğmeni olarak orduya katıldı. Yurdun
çeşitli bölgelerinde görev aldı. 1940-43 yılları arasında Tahran’da askerî
ataşe yardımcılığı yaptı. 1949’da rütbesi binbaşı iken sağlık nedeniyle kıta
hizmetinden ayrıldı ve Millî Savunma Bakanlığında danışman olarak çalışmasını
sürdürdü. 1958 yılında emekli oldu, 1960’ta yeniden görev alarak Harp
Akademilerinde Fransızca öğretmenliğine atandı. 1973 yılında emekli oldu.
1964’ten başlayarak yazıları
Papağan ve Pardon dergilerinde yayımlandı. Özellikle Fransız gülmece yazarlarından
çeviriler yaptı. Papağan’daki “1/3 Şundan, 2/3 Bundan” başlıklı
köşesinde, altı yıl boyunca her hafta yayımlanan gülmece yazılarında Osman
Canberk adını kullandı. Papağan’ın kapanması nedeniyle geçtiği Pardon
dergisinde “Gariplikler İçinden” başlıklı fıkralarıyla göründü. Yazarın çeviri
kitapları da bu yıllarda yayımlanmaya başladı. 1981’de inme indi, bir sene
sonra yaşamını yitirdi.
ESERLERİ (Çeviri):
Treblinka Cehennemi (Vassili Grosman’dan, 1967), Acele Koca
Aranıyor (Giovanni Guareschi’den, 1973), Yalnız Kadın (Jules
Romains’den, 1973), Kimine Şampanya Dokunur (Alphone Allais’den, 1974), Güneş
Doğmayınca (André Dahl’den, 1976), Piç (Violette Leduc’ten, Eray
Canberk ve Hüseyin Demirhan’la birlikte 1977), Geleceğin Hikâyeleri (Jack
London’dan, 1979), Meydan Larousse (Büyük Lügat ve Ansiklopedi’nin
askerî maddeleri, 1964-1973).
Ayrıca 600’e yakın güldürü öykü çevirileri ve
fıkraları vardır.
HAKKINDA: Yılmaz Çongar / Asker Yazarlarımız
ve Ozanlarımız (1998).
