Şair ve yazar (D. 1871, Kesme / Divriği
/ Sivas – Ö. 26 Aralık 1939, Vasgert / Erzincan). Poyrazoğulları adıyla bilinen eski bir ailedendir. Öğrenimini
küçük yaşta gittiği İstanbul’da Fatih Medreselerinde gördü. Bir vaaz sırasında
kürsüden hürriyet lehine konuşması nedeniyle Harput’a sürgün edildi. Harput’a
giderken yolda kaçıp Divriği’deki amcası Bekir Ağa’ya sığındı. Üç ay sonra
tekrar İstanbul’a döndü. Yakalanarak doksan gün kadar hapis yattıktan sonra
tekrar kaçtı. Divriği’ye geldi ve o sırada ölmüş olan amcasının hanımıyla
evlendi. Tekrar gitti. İstanbul’da takip
edildiğini anlayınca Erzincan’a giderek İdadi Mektebinde (lise) öğretmenliğe
başladı. Kafkas ve Balkan Savaşı’na gönüllü olarak katıldı. Erzincan, Bayburt,
Artvin ve Trabzon’da öğretmenlik yaptı. 1936’da emekliye ayrılarak Erzincan’ın
Vasgert Köyü’ne yerleşti. 1939 büyük Erzincan depreminde yaşamını yitirdi.
Arapça ve Farsçayı çok iyi derecede bilen Mikdat Poyraz’ın on biri manzum, on
dördü mensur olmak üzere toplam yirmi beş eserinden beşi basılabildi.
ESERLERİ:
ŞİİR: Ozanlar (1935).
DİĞER ESERLERİ: Cevahir-ü Efkâr fi Keşfi’l-Esrar (1910),
Feryad-ı Dehşetengiz der Hakk-ı Trablusgarp (1911), Şerefü’l-Mücahidin (1915),
Tevhid-i Kainat (1915).
KAYNAK: İbrahim Aslanoğlu / Divriği Şairleri (1961), TDE
Ansiklopedisi (c. VII, 1990), TBE Ansiklopedisi (c.2, 2001), Alim Yıldız / Sivaslı
Şairler Antolojisi (2003), İhsan
Işık / Resimli ve Metin Örnekli Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları
Ansiklopedisi (2. bas., 2009).
