Nihat Ekinci

ÜÇ SÜRGÜN BİR DÖNÜŞ'ten

NİHAT EKİNCİ

Yağmur bardaktan boşalırcasına yağıyordu. Üç dört katır, beş altı eşekten oluşan kervanı izleyen onlarca kadın, yaşlı, çocuk ve yanlarında beş altı adamla dağdan ovaya doğru yol alıyorlardı. Çıplak ayakların üzerindeki taş kesiklerinin izlerini pıhtılaşmış kan artıkları doldurmuştu. Yağan yağmur vücutlarında kuru tek bir nokta bırakmamıştı. Kimilerinin yırtılmış ıslak elbiseleri bacaklarına, sırtlarına yapışmıştı. Anneler bebeklerini yağmurun hışmından ve soğuğundan korumak için sardıkları bezler içerisinde sıkı sıkıya sarılarak taşıyorlardı. Kervanın başında yol rehberliği yapan dedenin aksakallarından yağmur suları damlamaktaydı. Gözler yaşlı, gövdeler ıslak, karınlar aç, ayaklar çıplak ölümden kaçıyorlardı. Korku, endişe, güvensizlik, umutsuzluk her hallerinden belliydi. Kaçıyorlardı. Nereye gideceklerini, kime sığınacaklarını, nasıl kurtulacaklarını bilmeden kaçıyorlardı. Sık sık arkalarına dönüp bakmalarına bakılırsa takip edildiklerini veya takip edilmekten korktuklarını anlamak güç değildi. Dağ yamacında bulunan büyük bir mağara onlara açılan bir umut kapısı oldu. Hayvanları ile birlikte içeriye girip yağmurdan korunmaya çalıştılar. Eşeklerin sırtında bulunan odunlardan bir kısmını alarak mağaranın dışarıdan görünmeyen bölümünde ateş yaktılar. Odunları ateşten duman çıkmasın diye özenle üst üste yerleştirdiler. Ateşin etrafından toplanıp önce çocukları ısıtıp kuruttular, ardından üzerlerindeki parçalanmış elbiselerini. Isınan çocuklar yorgunluğun etkisiyle taş zemin üzerine serilen kilimlerle hazırlanan köşede üst üste kıvrılarak uykuya daldılar. Kadınlar var olan erzaklarından yanan ateşin üzerinde kocaman bir kazanın içerisinde bulgur pilavı yaptılar. “Bulgur pilavı hem sıcak tutar hem de açlığı giderir” dedi yaşlı bir nine. İki saatlik bir koşuşturma ve çabalamadan sonra ısınmış ve karınlarını doyurmuş ama korkuları ile baş başa kalmış olan kafile geceyi mağarada geçirmeye karar vermişti. Yağmur kesilmiş ancak kara bulutların gölgesindeki karanlık gece korkulu bir şekilde sürüyordu. Kadın ve çocuklar uyuyup dinlenirken erkekler sabaha  kadar nöbetleşe mağarayı ve içindekileri gözetleyeceklerdi. Herkesin yorgunluktan bittiği ve uykuya daldığı zamanda dışarıdan bir takım sesler duyulmaya başlandı. Kafilenin büyüğü ve rehberi olan Simko sigarasını avucunda söndürerek mağaranın dışarıyı görebilen kapısına doğru yürüdü. Duydukları doğruydu. On-onbeş kişiden oluşan bir müfrezenin sesiydi gelen. Gelenler onları takip ediyorlardı. İçlerinden birinin konuşma tarzına bakılırsa grubun başıydı ve yanındaki kişiye; “Bu yoldan geçtiklerinden emin misin?” diye soruyordu. Cevaplayan; “Görenler bize bu yoldan geçtiklerini söylediler. Aramızda beş altı saatlik bir fark var, büyük olasılıkla ovaya kadar inmişlerdir. Bu gece onları yakalamamız mümkün değil yarın onları ovada bulmak daha kolay olacak” diyordu. Simko, çaresiz bir şekilde konuşulanları dinliyordu. Birden seslere karışan üçüncü bir ses;”buralarda bir mağara vardı isterseniz oraya gidelim ve bu gece kalalım, yarın devam ederiz” deyince yaşlı rehberi büyük bir korku sardı. Yolun sonuna geldik diye içinden geçirdi. Yeryüzünde ne günah işledik de bu hale geldik diyerek hayıflanmaya başladı. “Uyuyanları uyarıp saldırıya karşı savunmaya hazır hale mi getirmeliyim yoksa gelenlere karşılık verip diğerlerinin kendiliğinden uyanmasını mı beklemeliyim” diye düşünmeye başladı. Simko, kendisi ve ailesinin sonunun geldiğine kanaat getirmişti. Müfrezenin başı olduğunu tahmin ettiği ses; “Mağara burada mı” diye sordu? Diğer ses; “Tam olarak yerini bilmiyorum ama buralarda bir büyük mağaranın olduğunu duymuştum biraz ararsak buluruz” dedi. “Şu kayanın dibinde bile olabilir. İsterseniz bir bakayım” dedi. Atının nal sesleri yaklaşmaya başlamıştı. Simko, dede yadigârı olan mavzerinin namlusuna sessizce mermiyi sürmekten başka çaresinin kalmadığını anladı. Ses yaklaştıkça o da pozisyonunu almaya çalışıyordu. Gecenin karanlığında görünecek olan silueti bekliyordu ki bir ses onlar için kurtarıcı oldu. Gelen ses gelenin atının ayaklarını kayıp düşme sesiydi. “Allah kahretsin” diyordu sahibi “Atım kaydı. Burada mağara falan olamaz at bile gidemiyor onların buradan geçtiğinden de emin değilim artık, hadi devam edelim” diyerek müfrezenin bulunduğu tarafa geri döndü. Adamlar tam uzaklaşmaya başlamışlardı ki ağlayan bir bebek bir çuval inciri berbat etmeye yeltendi. Simko can havliyle bebeğin bulunduğu yere koştu el yordamıyla ağlayan bebeği bulup ağzını kapattı. O sırada kaç kişiyi ezdiğini o da bilmiyordu. Zaten bilecek bir durumda da değildi. Çocuk tam da nefessiz kalacaktı ki annesi onu Simko’nun ellerinden kurtardı. Kimse tam olarak ne olduğunu anlamamıştı ama her uyanan diğerine sus diyerek sessizlik talimatını yaygınlaştırıyordu. Simko sessiz ve acele ile kendilerini takip eden müfrezenin dışarıda olduğunu ve sessiz olmalarını söyledi. Bu korku, Simko’nun vücutlarını ezdiği insanların acılarını unutmalarına neden olmuştu. Müfrezenin uzaklaştığından emin olduktan sonra ateşin közlerini karıştırıp ortalığı aydınlattılar. Bebeğin hareketsiz hali annesinin dikkatini çekmişti. Çocuğun boğulduğunu düşünüyordu ki bu hali Simko’nun dikkatini çekti. Bebeği alıp ateşin yanına getirdi, çocuk mos mor kesilmişti. Biraz sallayıp kendisine gelmesi için uyarmaya çalıştı. Ağzını parmakları ile açıp nefes almasına yardım etti. Çocuk kesik bir ağlama sesi ile kendine gelmişti. Kafile büyük bir tehlike atlatmıştı. Ağlaması ile bütün aileyi tehlikeye atan kişi babam Melo’ydu. Ertesi sabah müfrezenin geçtiği yolun izlerini takip ederek yollarına devam ettiler. Dağın ovaya kavuştuğu noktaya geldiklerinde müfrezenin takip ettiği yoldan saparak yollarına devam ettiler. (...)