Nihat Boydaş

Katranlı çatal kapının sağ kanadı gıcırdayarak açılır, önce konur öküzün çatak boynuzları görünürdü. Ardından sarı öküz ağır ağır eşini takip ederdi. Mevlüt Hoca öküzlerin ardından, bacaklarını çekerek yavaş yavaş dışarı çıkardı. Elinden eksik etmediği iğdeden kırmızı değneği, başında ak-yeşil sarığı, bacağında kara şalvarı, yaz-kış sırtından çıkarmadığı sakosuyla öküzlerin peşine düşerdi. Kara şalvarının önünde, biri uzun, biri kısa iki kendir uçkur sallanırdı. Çatal kapı sessizce kapanır, Mevlüt Hoca evlerinin 10-15 m ilerisindeki kötü yokuşun dibine varınca, azıcık duraklar, iğdeden kırmızı değneğini sırtına yanlamasına kor, kollarını sağdan soldan değneğe geçirirdi. İğde değnek, yaşlı yorgun gövdesinin ayakta durmasına yardım eder, yürümek için sanki değnekten güç alırdı. Yokuşu çıkarken daima topuğu basık yemenilerine bakar, ardından topuk tipisine benzeyen, etrafa dağılmayan küçük toz bulutlan kalkar, inerdi. Sağına soluna, ardına bakmaz, baksa bile, herhalde göremezdi. Beyaz, çopur yüzünde topakça bir havuca benzeyen burnu, çevresi daima ıslak gözleri, göz kapaklarına secde eden uzan beyaz kaşları, yakından bakmayınca seçilmezdi. Hele hele köse sakalını, şiş göz kapaklarının altında yara izlerine benzeyen gözlerini seçmek hiç mümkün değildi. Yokuşun altına kadar bacaklarını bükmeden, gövdesinin uzantısı gibi hareket ettirir, sağa sola yalpa yapar, "pat pat" ses çıkarırdı. Yokuşu çıkarken bacaklarını dizlerinden ve kalçasından bükmek zorunda kalır, yürüyüşü zorlaşır.

- Ebeem, ebeem!

diye, burnunu çekerek ağlar, öküzlerle aralarındaki mesafe biraz açılırdı. Kağnı tekerlerinin ezerek un ufak haline getirdiği ak topraklı yokuşun başına çıkınca, tosbağa tıslamasını, ağıtı keser nefeslenirdi. Bir çala karşıda, uzaklarda her çalısını, her taşını, inişini-yokuşunu bildiği dağları düşünürdü, görmese de... Kurmut, kuzukulağı, mantar, fındık topladığı, sıyırmık yediği buz gibi soğuk sular içtiği günleri, yeşil çamları, gök ardıçları hatırlardı. Yoğurt Yurdu, Sorguncuk yaylaları, yaylalara gidip geçen allı yeşilli fistanlı kızlar, türkü söyleyen çobanlar birer birer, gayri bir adım ilerisini zor seçen, gözlerinin önünden geçerlerdi. Tepede serin bir yel eser hep, elini bağrına götürür, bağrını yele verir serinlerdi. Tepeden aşağı inerken istemiyerek hızlanır, titreyen bacakları ona itaat etmezler, edemezlerdi. Aşağıdaki çayırda suyu yazın soğuk kışın ılık akan pınarda elini yüzünü yur, ak-yeşil sarığını başından çıkarıp, başına su çalar ve hemen ilerdeki derme-çatma salacak taşına doğru yürürdü. Salacak taşını eliyle koymuş gibi bulurdu. Karşıda mezarlık, salacak taşıyla mezarlık arasında, yazın azalan baharlarda çoğalan bir dere akar. Taşın başında duran Mevlüt Hoca sayısını bilmediği kıldırdığı cenaze namazlarını hatırlar mahzunlaşırdı. Anadan babadan yetim kaldığı için, onu besleyip büyüten çok sevdiği ebesinin cenaze namazını kıldıramamış, iki defa namazı bozmuş, nihayet başka bir hoca kıldırmıştı. Buradan her geçişinde bunları hatırlar, karşıda mezarlıkta yatanların hepsini tanıdığı, bildiği için, kendisini oraya daha yakın hissederdi. Sonra hemen değneğini arkasından çıkarır, diklemesine önüne kor, iki elini üst üste değneğine dayar mezarlığa doğru sümaye veryansın ederdi...