İhsan İpek

Geceler boyu uykusuz uzanıyorum zamana,
Çoğu geceyi sabaha bağlıyorum, uykusuz gözlerimle.
Nöbet değişimi bekleyen bir asker gibi geçiyorum kendimden,
Öğleye uyanabiliyorum ancak ve adını sayıklıyorum, sen yoksun.

Ne sabahları uyandıran bülbülleri utandıracak sesin kulaklarımda,
Ne Prens Bismark'ı kıskandıracak löp löp buselerin var yanaklarımda,
Yine sağa uzanmış kolum koza ağırlığından eksik, baş yerin boş duruyor.
Halim bir yorulmuşun uykudaki halidir konuşurum pesta ve ismin dudaklarımda, sen yoksun.

Sen çoktan alışmışsın bensiz geceye girmeyi, mışıl mışıl uyursun.
Çekik gözlerine burhan bürünmüş, kimbilir ne rüyalar görürsün.
Seni görmezsem gün zakkum, saat zehir an zemberek bana, neylersin?
Ben senin hasretinle vaveyl ateşinde yanarken, sen nerdesin, yoksun işte, yoksun!!!

Sana dair yaşayabildiğim en güzel duygudur seni özlemek
Saatlerce uzanıp seni düşünmek
Bazen hiç bir şey anlamayan bir bebek gibi,
Bazen de kendi kendine konuşan bir deli gibi bakıp bakıp gülmek.
Sevgilerin en masumu ve yalnızıdır özlemek.
Sana dair tadabildiğim en büyük sevgidir seni özlemek.

Yaz mevsiminde üşümek gibi bir şeydir,
Kışın ortasında ateşi çıkarcasına cayır cayır yanmak…
Bir çoban kavalına dalıp dalıp ırakları boylamak,
Bir bardak çayda, damağını düşürecek dem tadı…
En sinirli anlarında imdada yetişen bir tövbe estağfurullahtır.
Sana dair alabildiğim en güzel uykudur seni özlemek.

Yokluğunda sıkışan kalbime tatlı bir huzur,
Çöplüklerde dahi burnuma yayılan misk-u amber…
Bulutları toplamış gözlerime karşın,
Çerçevede yüzüme gülen resmindir seni özlemek.
Yalnızlığa ağlarını örmüş gecelerde, sana kavuşmaya bir teselli,
Beklemek, her an kapıyı çalacak gibi gözü eşikte beklemek…
Sana dair bekleyebildiğim en güzel zamandır seni özlemek, seni özlemek.