Eğitimci, şair, çevirmen (D. 1874, Niğde – Ö.
5 Aralık 1953). Halk arasında Hakkı Hoca olarak tanındı. Mahallede ilkokul
olmadığından mahalle mektebine girdi (1881). Üç yıl öğrenimden sonra okulunu
Hafız-ı Kur’an olarak bitirdi. Niğde Rüştiyesini bitirdikten sonra İstanbul’da
başladığı lise öğrenimini (1889) Kayseri’de sürdürdü. Kayseri’deki medrese
öğreniminin ardından Niğde’ye döndü. Millî Eğitim camiasına katılarak Niğde’de
öğretmenliğe başladı. 1900-1909 yılları arasında ek görev olarak çeşitli
okullarda, Türkçe, Farsça, edebiyat ve sınıf öğretmenliği yaptı. Bir taraftan
ders verirken bir taraftan da eski eserleri tetkik imkânı buldu.
Lisenin sultaniye çevrilmesi üzerine (1916)
okulun ilk kısmına başöğretmen tayin edildi. İlk şiiri 1908 tarihini
taşımaktadır. Daha çok olaylar üzerine duygularını ve düşüncelerini manzum
olarak yazdı. Evli ve iki çocuk babasıydı.
“Iztırap onun hayatında pek az yer tutar
gibidir. Çünkü o kayıtsız ve şartsız mümindir. Mümin adam sarsıntısız adamdır.
Şiirse bir buhranın ve sürekli bir yanıp kavrulmanın, meseleleri halledememenin
mahsulüdür. Üstadın kalemini çok defa tehsiz eden dar ve hareketsiz Niğde
muhitinin ufak tefek hadiseleridir. Şairi yaşadığı muhiti aksettiren bir ayna
kabul edenlerce üstad bu dar muhitin intibalarını mükemmelen ve kendine mahsus
bir eda ile aksettirdiği için tereddütsüz bir mahallî şairdir. Onun hususiliği
de işte en çok buradadır.” (Mehmet Naci Ecer)
ESERLERİ (Çeviri):
Gülistan Tercümesi (Gül Suyu, Şirazlı Şeyh Sadi’den, 1940), Bostan
Tercümesi (Çiçek Bahçesi, Şirazlı Şeyh Sadi’den, 1945), Pendname
(Feridüddin-i Attar’dan).
HAKKINDA: Yurt Ansiklopedisi (c. VIII,
1982-1983), İsmail Özmel / Dünden Bugüne Niğde’li Şair ve Yazarlar (1990).