Halk
ozanı (D. 15 Mart 1887, Debbâğhâne [Tabakhane] / Trabzon – Ö. 29 Aralık 1956,
İstanbul). Baba ve Âşık adlarıyla da anıldı. Mahalle mektebinde Kur’an okumayı,
ilmihali, tecvidi ve hattatlığı öğrendi. Dayısı Osman Efendi’den birkaç ay yazı
dersleri aldı. Trabzon’da ve göçmen olarak bulunduğu yerlerde dükkânlar açarak
attarlık, tatlıcılık, çörekçilik, ekmekçilik, mumculuk ve hatta fişekçilik gibi
çeşitli işlerle uğraştı. Belediye Tanzif (Temizlik İşleri) memurluğu, Asrî
Mezarlık memurluğu gibi resmî görevlerde de bulundu.
Daha
küçük yaştayken kafiyeli söz söylemeye meraklıydı. Aruz ölçüsünün bazı kolay
vezinlerinde de yazsa da daha çok hece ölçüsünü kullandı. Saz çalmakta ustaydı.
Şiirleri; gazel, destan, koşma ve manilerden oluştu. Çeşitli olayları konu alan
mizahî, ancak hiciv sayılmayacak şiirleri ile Cumhuriyet’in kuruluşu, Hatay’ın
anavatana katılması, Atatürk’ün ölümü gibi olaylar üzerine söylediği pek çok
şiiri vardır. Çoğu mizahî şiirleri Trabzon’da çıkan Yeni Yol ve Halk gazetelerinde
yayımlandı.
ESERLERİ:
Baba
Salim (1930), Baba Salim Hayatı ve
Şiirleri (1946).
