Mutasavvıf-şair (D. 1760, Bor / Niğde – Ö. 1848, Bor / Niğde). Fehmi Kuyumcu tarafından Ankara’da yayımlanan Mer’aşîzade namıyla da tanındı. Mer'aşîzâde namıyla da tanındı. Babası Mer’aşîzade İbrahim Efendi’dir. Ailece Maraş’tan geldikleri anlaşılmaktadır. Ahmet Kuddûsî, Nakşi usulünde babasından ders ve feyz alarak tasavvuf âlemine daldı, çeşitli konularda medrese tahsili gördü, babasından icazet aldı. Uzun süre Anadolu ve Rumeli’nde seyahat etti. Mekke ve Medine’de on yedi yıl kaldı. Divan’ı ile ünlü olup, tasavvuf erbabı arasında en çok sevilen mutasavvıf-şairlerdendir.
Babası vefat edince (1785) büyük bir sarsıntı geçirdi. İlmi ve irfanı aşama aşama derinleştikçe şiir ve ifade de gelişti ve Divan’ını meydan getirdi. Kuddûsî Divanı (1982) adlı eserde önsöz olarak menkıbevî hayatından birçok örnek vardır. Mezarı Bor Kabristanındadır. Şehir içinde bir de makamı vardır.
“Şiirlerinde, bazen, dil çok ağırdır. Çoğu zaman da sade ve akıcıdır. Mısralarında aruzun havası hemen hissedilir. Çok çeşitli konular şiirinin malzemesi olmuştur. İlim, irfan, çalışma, doğruluk, kanunlara saygı, sevgi, Allah sevgisi, Peygamber sevgisi, Mevlânâ sevgisi, taassup yergisi gibi birçok konuda yazmıştır. Divanında dokuz yüz kırk iki şiir vardır. Pendnamesi, Vasiyetnamesi, İcazetnamesi ve dört mektubu bu divana ek olarak yayımlanmıştır.” (İsmail Özmel)
ESERLERİ:
Dîvan (yay. haz. Mehmet Emin Eminoğlu, 1973 ve Fehmi Kuyumcu, 1982), Pendnâme, Vasiyetnâme, İcazetnâme, Nesayıh-ı Ahmed Kuddusî, Hazînetü’l-Esrâr ve Ganîmetü’l-Ebrâr (yay. haz. Hüseyin Sunar, 1998), Medâyih Risâlesi, Muhtasar Tıbb-ı Nesbevî, Mektûbât.
KAYNAKÇA: Bursalı Mehmed Tahir / Osmanlı Müellifleri I (1972), İsmail Özmel / Dünden Bugüne Niğdeli Şair ve Yazarlar (1990), İbnülemin Mahmud Kemal İnal / Son Asır Türk Şairleri (c. II, 2000), M. Âsım Köksal / Hak Âşıkı Büyük Mürşid Ahmed Kuddusî (2001).
