Mutasavvıf, şair (D. 1834, Erzurum – Ö. 25 Mayıs 1916,
Erzurum). Şiirlerinde Ketencizâde, Rüşdî, Ketencizâde Rüşdî mahlaslarını
kullandı. Erzurum’da iyi bir medrese öğrenimi gördü. Kavak Camiinde kısa süre
müezzinlik, daha sonra Ulu Camiinde imam-hatiplik yaptı. Bu nedenle “Ulu Camii
İmamı” olarak şöhret buldu. Tasavvuf ehli bir âlim ve şairdi. Önce Nakşibendî
şeyhi Kishalı (Tortumlu) Feyzullah Efendi’ye, daha sonra da Bursalı Şeyh
Süleyman Efendi’ye, en sonunda da Bitlisli Şeyh Küfrevî’ye bağlandı. Hayatının
önemli bir bölümü gurbette geçti, Bursa ve İstanbul’da bulundu, hacca gitti.
Divan ve tekke tarzı şiirler yazdı. Şiirlerinde Bağdatlı Rûhî, Fuzûlî ve
Nâbî’nin etkisi görülür. Hemen her konuda şiir söylemekle birlikte, daha çok
tasavvufî konularda yazdı. Şiirlerinde genellikle aruz veznini kullandı.
Zamanına göre sade bir dil kullandı. Şairliğinin yanı sıra önemli bir yönü de
hattatlığıdır, birçok mezar kitabesi ve levha yazmıştı.
ESERLERİ:
Dîvân, Mevlid.
HAKKINDA: Naci Elmalı / Erzurumlu Ketencizâde Mehmet Rüşdî
Efendi (tsz.), Hasan Ali Kasır / Erzurum Şairleri (1999).
