Esma Zafer Ertan

Anka sıradan bir güne uyandı. Elini yüzünü yıkadı, kocasından arta kalanlarla kahvaltısını yaptı. Sormadan yaşanan, sorma cesareti gösterenlerin cezalandırıldığı bir ülkenin kıyı şehrindeki bir apartmanın çatı katıydı burası. Okuyup yazmış, sorgu sual de etmişti bir zamanlar ama artık değil. Onun gibiler faydası olmayan bir ağacın kökü dışarıda çeşidiydiler. Anka, halen düşlerine girdiğinde korkarak uyandığı tutukluluk günlerinden kalan kâbuslar görürdü. Gördüğü her kâbusla biraz daha vazgeçmişti farklılığından. Ailesinin istediği biriyle de evlenip çoktan kapatmıştı eski defterleri.

 Radyoyu açtı. Saat başı haberlerin okunduğu yayın akışındaydı kulağı. Trafik kazaları, ülkenin her yanındaki çatışmalar, patlayan bombalar, bütün bunların neden olduğu ölüler... Bir an için bir şeyler yapmalı geçti içinden. Ama sadece bir an. 

Yatağı toplarken birden yorgandan çıkmaya çalışan o kuş tüyünü gördü. Kim bilir kaç kuşun tüylerinden yapmışlardı bu yorganı. Yastıkları da düşününce, bir daha uçamayacak kaç ölü kuş vardı bu odada. Bunlardan koca iki kanat yapmaya çalışarak belki biraz oyalanabilirdi. Eğer yapabilirse tüyler yeniden asıllarına döner, o da bembeyaz kanatlarıyla şehrin üzerinde gönlünce süzülürdü. Gerçekmişçesine içinden bir şeyler aktı gitti. Uzun zamandır böyle hafiflememişti. Son günlerde buna benzer düşleri sık sık görür olmuştu. Hemen bir plan düşündü. İlk olarak kavisli, yaş, ince, kalın çokça ağaç dalları toplayacak bunlarla önce bir iskelet oluşturacaktı. Sırtına aceleyle bir şeyler geçirip dışarı çıktı. Koca caddede hiç ağaç olmadığını ilk kez hayretle fark etti. Binlerce kez geçtiği caddeye hiç bakmıyordu demek, ilgisizliğine şaşırdı. Gittikçe artan bir bunaltıyla kaçarcasına tekrar eve döndü. Kaynattığı bir bardak suya çay poşetini daldırdı. Koltuğa oturup ufuğu aradı. Karşısında, öğle güneşinin dik ışıklarıyla iyice bozlaşmış çatıların üzerinde, güneş enerjilerinin metal silindirleri uzayıp gidiyordu. Görüntü donuktu. Hiç yaşam yok gibiydi. Arada uçan birkaç kuşun cılız görüntüsü de olmasa... Gece, yanan ışıklar bu görüntüyü biraz olsun canlandırıyordu ama o, kendini televizyona kaptırıp uzaklara hiç bakmıyordu. Kardeşlerinin çabalarını anımsadı. Anka’dan ümitleri kesilince herkes kendi telaşına düşmüştü. Yoksa bu gün yorgandan dışarı kendini atmaya çalışan o küçük, cılız, yumuşacık fakat inatçı bir beyaz tüy kimsenin yıllardır yapamadığı bir kıpırtıyı başlatabilir miydi dersiniz?

……..

 Kalkış düdüğünü çalan vapur, suları foşurdatarak yaptığı manevranın ardından tan yol ilerlemeye başladı. Çantasından aldığı simidi çıkardı. Herkes kendi halindeydi. Cesaretlendi. Kenara yanaşıp büyücek bir parça kopardı, çekingen bir hızla fırlattı, martının biri kapıvermişti. Heyecanla bu sefer daha büyük bir parça kopardı, çekingenliğiyle beraber denize bıraktı. O da suya düşmeden birinin gagasına yerleşmişti. Bir daha, bir daha… Gittikçe küçülttüğü lokmalar, bazen yakından bezen uzaklardan gelen birisinin gagasına yerleşiyordu. Pike yaparkenki çevikliklerini, gözlerinin keskinliğini, pırıl pırıl görünüşlerini, çığlık çığlığa çırpınışlarını izlerken başka bir dünyada gibiydi. Kendini uçarken hayal ettiğinde ise son günlerdeki titreme bütün bedenini kaplamış ayakta durması zorlaşmıştı.

Vapur iskeleye yanaştı, boşaldı, tekrar doldu. O olduğu yerden kıpırdamadan kaskatı aynı yolu tekrar gitti… Geldi… Yanına yaşlaşan biri “iyi misiniz, yardım ister misiniz” diye sormasa nasıl göründüğünden haberi olmayacaktı. Hayır, anlamında eliyle yaptığı işaretten sonra zorlukla doğrulup merdivenleri aradı. Hızlandı, davranışındaki acemiliğe yöneltilen şaşkın bakışlar arasında iskele caddesinde duran bir taksinin arka koltuğuna külçe gibi yığıldı.

(Bir Bilet Lütfen / Anka/ Esma Zafer Ertan)