A. Turan Oflazoğlu

Sen yanıma solusaydın, bire bin verirdi

kıraç toprakları geçmişimin şimdi.

 

Köklerimi kemiren sinsi güçler var içimde,

gelsen de kendimle barıştırsan beni; bildik yüzü

nesnelerin, buzullar sessizliğine kayar içimde,

gelsen de kendime alıştırsan beni.

 

Nedir bu can kuyusu, senin yokluğunda benden

can üstüne can isteyen bu?

 

Ölüm kişner çevresinde her şeyin: gelişen kentin,

gülen bebeğin. Görünsen de güzelliğinle bütün,

gem vursan yaban atlarına ölümün.

 

Çekilir özsu günün damarlarından; yokluğun

dört yanımı alan kayalık yamaçlardır artık.

Boğar beni bu taş yalnızlık, yontmasam:

 

Akşam, kıpkızıl ağlayan putlarla donatırım

bu yamaçları, ben her akşam.

İKİNCİ PERDE

 

(Hicran, artık belirli bir biçimde boy atmış olan kaktüsünü alacakaranlıkta tören yaparcasına sulamaktadır.)

HİCRAN—

        Düşlerimin toprağı çok daha verimlidir

        senin yattığın yerden, ölümsüz tohum.

        Hangi güç tutabilir seni orda, deli fişek,

        seni kim hapsedebilir o karanlık

        o süresiz derinliklere, yavrum?

        Benim soluğumdan ısındıkça havalar

        senin damarların taze bir kanla dolacak;

        nabzım atıp yüreğim özlemle vurdukça

        daha bir sabırsızlanacak senin adımların;

        serpilip gelişerek ulaşacaksın bana

        ve bende sonsuza dek büyüyeceksin!

ADEM'İN SESİ (Birden yükselir.) — İmdat! İmdat!

HİCRAN (Telaşla bakınarak) — Yavaş! Yavaş! Seni hınzır!

         Yerinde duramaz oldun, o daracık yuvana sığamaz oldun,

         değil mi? Sakin ol, sakin! İkimiz de kurtulacağız. Peki, peki. Uzun boylu susmaya gelemezsin, bilirim. Hadi, konuş, senin bu dünya!

(Koltuğa otururken)

ADEM'İN SESİ—

        Görkemli kentlere gömülmekte görkemli doğa

        uygun adım ilerliyen bilimle teknikle.

        Uzun bayrak yarışında, heeey, öyle bir çağa

        öyle bir çağa erdik ki motorla elektrikle,

        sormadıysak soralım saygıyla incelikle:

        Yaşamamız mı hızlanan, ölmemiz mi?

         Mezarımız mı aydınlanan, evimiz mi?

HİCRAN (Dalgın) — Mezarımız mı, evimiz mi?

ADEM'İN SESİ —

        Gerçi en heyheyli caddelerde alanlarda bile

        hâlâ görünmeye çalışır doğa veda edercesine:

        çingeneler sayesinde rastlanır nergise sümbüle.

        Ama bir koklamaya gör, ciğerlerine

        ekzos dumanıdır el koyan çiçek yerine.

        Yaşamamız mı hızlanan, ölmemiz mi?

        Mezarımız mı aydınlanan, evimiz mi?

HİCRAN — Mezarımız mı, evimiz mi?

ADEM'İN SESİ (Gür.) Çabuk olun, çabuk! Kurtarın!

        Kurtar...

HİCRAN — Aman yeter! Öff...Özür dilerim canım.

(Gezinerek türkü söyler.)

        Mor koyun meler gelir,

        dağlan deler gelir,

        hakikatli yâr olsa

        geceyi böler gelir.

(Oturur.)

Gelir ya, hakikatli yâr olsa, ne yapıp yapıp gelir!

 

 

 

ŞAHİN (Girişte belirerek) —

        Al koçum meler gelir,

        geceyi deler gelir,

        gerçek yâr olduğundan

        ölümü böler gelir.

HİCRAN (Birden ayağa fırlayarak) — Kim o?

ŞAHİN — Ben!

HİCRAN — Hangi sen?

ŞAHİN —

        Ya Adem ya Şahin

        ha Adem ha Şahin

        yarı Adem yarı Şahin

        habire Şahin!

HİCRAN (Soluk soluğa ) — Hangisi?

ŞAHİN — Yokça Adem çokça Şahin

        aman bire Şahin dayan bire Şahin

        gitsin Adem gelsin Şahin

        gayret gayret ha gayret Şahin

       Ömrüne bereket Şahin!

HİCRAN (Üzgün) — Ya Adem?

ŞAHİN (Hicran'ın koltuğuna oturarak):

         Yel üfürdü sel götürdü

        yerine Şahin'i getirdi.

(Birden ayağa kalkarak)

        Tepeden tırnağa Şahin

        sapma kadar Şahin

        Dörtbaşımâmur Şahin!

HİCRAN (Ağzından kaçırarak) — Âmin!

(Işık artar, Hicran hemen utanır, Şahin yanına gelirken yavaşça arkasını dönerek)

        O toprağa gömüldü, bense vücuduma.

        Vücudum kadınlığımın mezarı oldu.

ŞAHİN (Hicran'ın omuzlarını okşayarak) -

        Sevgi geldi, düşmanın yıktığı tapınağı

        elleriyle onarmaya koyuldu.

        (Hicran kaçınmak ister, Şahin omuzlarından tutarak)

        Toprak uyandırır tohumu, tohumla uyanır toprak

        Ve sevginin usta elleriyle yükselir tekrar

        eski temel üstünde yeni tapınak,

HİCRAN (Yürüyerek) —

        Ara bakalım bulunur mu....

        hangi geceler aldı yüzümün aydınlığını,

        ürküp hangi kuytulara sindi kim bilir

        o tenin sabah tazeliği.

ŞAHİN (İzleyerek)—

        Sevgi der "Tazeydi, ama taptaze şimdi."

HİCRAN (Yürüyerek)—

        Ara bakalım ara, kim bilir

        hangi badem fidanlarını coşturur şimdi

        hangi yavru ceylanları koşturur

        o genç kızın diriliği....

ŞAHİN (İzleyerek)—

        Sevgi der; "Diriydi, ama dipdiri şimdi."

HİCRAN (Yürüyerek)—

        Ara bakalım ara, ara, o güzellik şimdi

        hangi bakir boşluklarda sürükler peşinden

        o eski alkışları kuyruklu yıldız gibi.

ŞAHİN (Yaklaşır)—

        Sevgi der: "Güzeldi, ama en güzel şimdi!"

(Hicran'ı boynundan Öperken, kadın sıçrayıp Öne fırlar.)

ŞAHİN (Yine yaklaşarak)—

        Ölenle ölünmez, ama onunla

        biraz biz de ineriz yer altına.

HİCRAN (İç geçirir.) — Yaa.....

ŞAHİN —Ölen dağa taşa geçer suya havaya döner

        kuş olur çiçek olur meyve olur ekmek olur

        gündelik gerçek olur,

HİCRAN—Yaa...

ŞAHİN —Yedi kat göğe ağar bütün boşluğa dolar

        evren olur devran olur

        ayla görünür yıldızlarla bakar

        güneşle doğar...

(Yavaşça Hicran'ın omuzlarından tutarak)

        .... bizi bulur.

HİCRAN (Büyülenmiş) —Bulur ya!

ŞAHİN —Odur nabızda atan odur yürekte vuran

        damarlarda kan onunla arınır durulur.

        O... yüzde gülücük, dudakta öpücük olur.

HİCRAN— Olur ya!

(Şahin Hicran'ı Öpmek isterken kadın tekrar sıçrayıp uzaklaşır.)

ŞAHİN (Yine yaklaşamk}—

        Onlardır bizi yaşatan bizi ayakta tutan

        seven ölüler sevilen ölüler.

HİCRAN —Seven, sevilen,

ŞAHİN —Hareketli ölüler bereketli ölüler

        heybetli ölüler devletli ölüler

        sıhhatli ölüler saltanatlı ölüler

        bizimle yaşar bizde yaşar ölüler.

HİCRAN —Bizde yaşar.

ŞAHİN —Ağlarsak ağlarlar gülersek gülerler.

HİCRAN (Ağlamaklı) —Ağlamasınlar! Ağlamasınlar!

ŞAHİN (Onu omuzlarından tutarak) —

        Öyleyse gülün, gülün, gülün ki

        onlar da gülsünler!

(Hicran gülümser, Şahin umutlanır, tam Öperken yine ürküp kaçınır kadın.)

HİCRAN —İn misin cin misin, nesin?

ŞAHİN —Sen geceler dolusu çağrı, ben

        göğün toprağa sapladığı ateşten mızrak.

HİCRAN —Damarlarda kıvılcım akıntıları,

        derinliklerde zonklayan.

ŞAHİN —Can içinde can!

HİCRAN —Dinmek bilmeyen ağrı.

ŞAHİN —Karşı konmaz çağrı!

HİCRAN —Mâmur eden zulüm.

ŞAHİN —Nur eden işkence!

HİCRAN (Hâlâ arkası dönük, gözlerini yumar, özlemle) — Çakırpençe!

ŞAHİN (Hicran'a doğru ilerlerken birden dönüp seyircilere doğru gelerek) —Çıldırasıya sevinip coşacaksın, ama çıldırdığını seyredebilecek kadar da aklın başında olacak. Yani oynayan da sen, seyreden de!

                                                                   (Dörtbaşımamur Şahin Çakırpençe, 1991)

İller açan güzelliğinle yürüdün de

darmadağın askerlerinle başkomutan;

boş kalelerim el pençe divan önünde,

yeni güller açtırır mı ülkemde yasan?

 

Kartalın yitik canlarımla havalandı,

sen benim yıkıntım üstüne otağ kurdun;

uyruklarım zafer ateşlerinde yandı,

bu alkışlar ölülerden, gece duyduğun.

 

Yangın geçiren topraklar verimli olur,

kara yamaçlarda güler mi çocuklarım;

günahlarda yürek daha kaç kez boğulur,

ölümün dölyatağına yolculuklarım?

 

İller açan güzelliğinle buyruk senin:

şehirlerim belirsin çorak göklerimde;

içimde zonklayan dilsizlikleri dinsin,

gül gül açsın ölülerim çatlak derimde!

 

Her çiçek al beni der, susan gül kazanır sonunda.

Bütün kuşlar öter öter, bülbül kazanır sonunda.

Güzeli bin bir hileyle yaklaşıp soyar da akıl

bin bir engelle boğuşan gönül kazanır sonunda.