Latife Tekin

Dirmit o günden sonra hep sözcüklerden bir yorgana sarındı. Sözcüklerden bir yatağın üstünde uyudu. Sözcük­lerden yapılma bir sandalyenin üstünde oturdu. Atiye gün­leri sayılı binlerce sözcük oldu. Huvat sözcük dolu şişelere baktı. Nuğber sözcük bekledi. Zekiye sözcük ağladı. Seyit bembeyaz takma sözcükten dişleriyle güldü. Mahmut di­lini dişlerinin ardına dayayıp sözcük çaldı. Halit sözcükleri duvarlara vurdu. Dirmit ne yana bakacağını, hangi birini yazacağını şaşırdı. O şaşkın şaşkın dolanıp gezinirken bu­lutlardan sözcük yağdı. Musluklardan sözcük aktı. Akan sözcük, yağan sözcük, bakan sözcük, susup oturan sözcük. ağız üstü divana kapaklanan sözcük Dirmit'in kafasının içinde bir toplu kargaşaya dönüştü. Ama bir türlü şiire dö­nüşemedi. Dirmit günlerce onca sözcükten ne kadar uğ­raştıysa bir ikinci şiir yazamadı. Hırsından deliye döndü. Kendine cezalar verdi. Kendine şiir yazmadan uyumayı, yemek yemeyi, su içmeyi, gülmeyi yasakladı. Yasaklara ağlamayı, konuşmayı, helaya gitmeyi kattı. Bir kendini boş kâğıdın başına zincirle bağlamadığı kaldı. Ama yasak­ları artırdıkça daha beter oldu. Kafasının içinde sözcükler tepinmeye, çırpınmaya başladı. Her biri iğne olup beynine saplandı. Yasakları Dirmit'e acı verdi. Şiir vermedi.

Dirmit onca yasakla da şiir yazamaynca bu defa ken­dini yarışa soktu. Bir zaman güneşle yarıştı. Güneş doğar doğmaz kağıdı önüne koydu. Güneş batmadan şiir yazması için kendine emirler savurdu. Güneş dönüp battı. Dirmit bir öfkeyle boş kağıdı yırttı. Güneşe yenildi. Ayla yarışa kalktı. Ay, şiir olmadan soldu. Sonunda Dirmit şiir yaz­manın bir yolunu buldu. Sözcükleri tek tek kafasının içinden alıp yüreğine koydu. Yüreğini “Güp! Güp!” attıran sözcüğü hemen kâğıda yazdı. Yüreğini attırmayan sözcüğü yüreğinden çekip aldı. Dirmit o günden sonra yüreğine kul köle oldu. Yüreği ne yap dediyse onu yaptı, yüreği nereye git dediyse oraya gitti, yüreği ne dediyse onu dedi. Yüre­ği kafasıyla zıtlaştıysa o da zıtlaştı. Yüreği taştıysa o da taştı. Yüreği çirpındıysa o da çırpındı. Yüreğiyle birlik oldu. Dersi defteri boşladı. Yüreğine sözcük koydu, yüreğin­den sözcük aldı. Cinci Memet ben doğmadan bana çentik koydu demedi, annem tesbih elinde arkam sıra dolanıyor demedi, şiir üstüne şiir yazdı. Koca bir defterin yaprakla­rının önünü arkasını şiirle doldurdu. Atiye'den defteri kö­şe bucak kaçırdı. Defteri damlara bacalara çıkardı. Atiye' de uyku düzen bırakmadı.

Atiye, “Bir defteri var anam bu kızın, bir de kendi, diye diye, evin içinde defterin peşine düştü. Yatakların al­tına, yastıkların içine baktı. Damı, banyoyu didik didik aradı. Defteri bir türlü eline geçiremedi. Sonunda defterin yerini bulmak için rüyaya yatmaya başladı. Rüyadan kalk­tı. Tahminlediği her yeri yokladı. “Şu kızın defterini elin­den al, elime ver yarabbim!” diye dualar etti. Son son ru­hunu teslim aldıkları gün gözleri açık kalırsa getirip def­teri karnına koyması için Dirmit'e vasiyet üstüne vasiyet etmeye başladı. Dirmit'in şiir bulan yüreği taş kesildi. “Uzaktan olsun görsün, merakını biraz olsun yensin!” de­medi. “Radyoyu kırdınız, çamuru ağlattınız, defterime mi geldi sıra!- dedi. Atiye'ye defterin ucunu bile göstermedi. Atiye, sonunda, “Defterin yüreğini tüketsin.” deyip Dir­mit'in yakasını bıraktı. Bir zaman ağzına defter lafı alma­dı. Dirmit, Atiye'nin defteri unuttuğunu sandı. Defteri gi­dip merdiven oyuğundan çıkardı, çantasına koydu. Koy­duğu gün Atiye defteri buldu. Alıp başka yere sakladı. Dirmit, akşama kadar evin içinde, “Defterim! Defterim!” diye çarpındı. Atiye, “Aran yat, geberesice!” deyip tesbihi­ni eline aldı. Dirmit'in ağlamasını, yalvarmasını umursama­dı. Defteri akşama kadar ortaya çıkarmadı. Akşam herkesi başına topladıktan sonra, getirip defteri ortaya attı. İlkin Dirmit'in defterinden ne vakitten beri huylandığını, Dir­mit'in deftere olan düşkünlüğünü, deftere anadan baba­dan daha çok kıymet verdiğini saydı döktü. Ardından bir ana olarak merak edip deftere bakmak istediğini, ama defteri bir türlü ele geçiremediğini söyledi. Huvat defteri eli­ne aldı. Evirdi çevirdi. “Oku bakalım lan!” deyip Seyit'e verdi. Seyit, Dirmitin şiirlerini bağıra bağıra okumaya başladı. O okurken Dirmit öfkesinden bir ağıt tutturdu. Seyit okumayı bırakıp, “Bunlar ne ki bunlar için ağlıyor­sun, kız!” diye terslendi. Üşenmeyip Dirmit'in yanına gidip başına dikildi. Defterin sayfalarını gözünün önünde fırıl fırıl çevirdi. Sonra, “Gözünün yaşına yazık değil mi?” de­yip defteri yırttı. Kaldırıp attı. “Sende akıl varsa ben eşe­ğim,” diyerek çekilip divanın üstüne yattı. Atiye oğlunun defteri yırtan ellerinin dert görmemesi için bir tesbih dua okudu. Elini soğuyan yüreğine çaldı. Huvat, “Şiir senin ne­yine, kız!” diye nasihata başladı. O nasihata başlar başla­maz Mahmut'u bir gülme aldı. Benim gitarım kırıldı, kızın şiirleri yırtıldı ne var bunda gülünecek demedi. Güle güle yerlerde uğundu. Bir karnını tuttu, bir kaldırıp ken­dini divanın üstüne attı. Onun gülmesi ötekileri aldı. Mah­mut'un arkasından hepsi birden gülmeye başladı. Onlar güldü, Dirmit ağladı. Dirmit ağlarken yataklar serildi. Her­kes yatağına çekildi. Dirmit sabaha kadar onların hırıl hı­rıl öten nefeslerinin sesini dinledi. Durmadan, “Şiirlerim! Şiirlerim!» diye İnledi. Sabah boynunu büküp çantasını eli­ne aldı. Uykusuz gözlerini yere dikip evden çıktı. Yol bo­yunca başına un gibi incecik bir kar yağdı.

Dirmit kederinden köpek karının yağmasına sevineme­di. Kar ince ince üstüne döküldükçe bir küskünlükle omuz­larını silkti. Köpek karı iki adımda bir ak bir perde oldu. Dirmit'in yoluna durdu. Ona yağdığına neden sevinmedi­ğini sordu. Dirmit, köpek karına, akşam olanları anlattı. Kar öfkesinden tozuyup, savruldu. “Gel benimle!” deyip Dirmit'in elinden tuttu. Onu iki yanı ağaçlık upuzun bir yola çıkardı. Dirmit, yol boyunca, elleri havada, bağırarak yürüyen sıra sıra bir dolu insan gördü. Bir merakla yüzünü kara döndü. Kar Dirmit'in elini bıraktı. Ona, kalabalığın arasına karışmasını, avazı çıktığı kadar bağırıp içini bo­şaltmasını söyledi. Dirmit, önce ağızları öfkeyle açılıp ka­panan, yumrukları hırsla sallanan insanların arasına gir­meye çekindi. Ama içindeki bağırma isteğini yenemedi, koşup sıralardan birine girdi. Yanında, önünde, arkasında ba­ğırarak yürüyen İnsanlara baktı. Hiçbirini tanıyamadı. Çok sonra kalabalığın arasında, yüzü hiç gülmeyen, ders arala­rında tek başına bahçede gezinen öğretmenini gördü. Şa­şırdı. Birden onun yanına koşmak, nereye gittiklerini, ni­ye gittiklerini sormak istedi. Ama okuldan kaçıp kalabalı­ğın arasına girdiği için öğretmenin yanına gitmekten kork­tu. Yanında yürüyen kendi boyundaki oğlanın kolundan tuttu. Oğlana ne diye bağırdıklarını, nereye gittiklerini sor­du. Oğlanın bir tek, “Öğretmenler İçin,” dediğini duydu. Gerisi kalabalığın sesinde boğuldu. Dirmit öğretmenlere ne olduğunu anlayamadı. Bir merakla sıraların içinde öğret­menini arandı. O şaşkın şaşkın aranırken yanındaki oğlan, elini kaldırması, bağırması için Dirmit'e işaret etti. Dirmit önce ne bağıracağını bilemedi. Yanında, belinde yürüyen insanlara kulak kesildi. Kulağına toplu bir çığlıktan baş­ka bir şey gelmedi. Bir zaman adımlarını çığlıklara uydu­rup yürüdü. Ne diye bağıracağını düşündü. Karın, bağır, içini boşalt demesini hatırladı. Dudaklannı araladı. Elini yumruk edip kaldırdı. Yüreği heyecandan “Güp! Güp!”    at­maya başladı. Utançtan yanakları kıpkırmızı oldu. Geri­sin geri yumruğunu çözüp elini indirdi. Derin derin soluyup yüreğinin çırpınmasını dindirdi. Dilini ısırıp kuruyan ağ­zını ıslattı. Sonra içinden taşıp gelen, durdurmaya gücünün yetmediği incecik sesini kalabalığın sesine kattı. Bağırma­ya başladı:

— Şiirlerimi yırttılar! Şiirlerimi yırttılar!

(Sevgili Arsız Ölüm, 1983)