Mahmut Türkman

BİRİNCİ PERDE

SAHNE-I

(Kumbaba ve bir ses )

Sahnenin kapısı açılır açılmaz, sırtındaki torbasıyla Kumbabanın gölgesi, dışarıdan gelen güçlü ışık nede­niyle, kendisi daha girmeden, döşemenin üzerine yansır. Kapı kapandığında sahne bir gece lambasıyla aydınlanmış­tır. Bütün pencerelerin perdeleri kapalıdır.

KUMBABA—    Off be... Nihayet güneşsiz bir yerdeyim... Şuraya oturup rahatça bir soluk alayım... (Bir iskemleye oturur)  Saatlerdeki akrepler, yelkovanlar dön­dü döndü fakat ne zamanı ne de güneşi bir kıl bo­yu kıpırdatamadılar... (Masaya vurur) hey... hey..Kimse yok mu bu­rada?... (Dışardaki çok güçlü ışığın, siyah stordan ge­çen sızıntılarıyla hafifçe çevrelenmiş büyük bir pencerenin her iki yanında bulunan iki ka­pı üstündeki biri çok büyük, diğeri çok küçük kilitleri görür) Allah, Allah...Ne tuhaf?..Ömrümde bu kadar büyük ve bu kadar küçük iki kilidi bir arada görmedim..Tabii karanlıkta bu ayrıcalık belli olmaz...Gece adildir. Her şeyi eşit kılar...Kandil ışığı soyludur.Ne insanı, ne de gölgesini aralıksız izlemez... Önüne geçer, arkasında kalır, gider ge­lir... arkadaşlık eder. Zaten gece ışıkları eşitçidir­ler. Gölgeleri birbirine karıştırırlar. Kimse bu be­nim gölgem, yok senin gölgen diye iddia ede­mez... (Dışarıdan çekiç sesleri duyulur.) Sanırım biri buraya geliyor ...

BİR SES    —   Haşmetlum geliyorum, sizi beklettim. Birdakika..

KUMBABA —   Buranın sahibi ne kibar bir adammış. Modası geçmiş birisi olduğum halde, bana gene de haş­metlum diyor...Göğsüm kabardı doğrusu… (…)

                                                                                               (Kumbaba, 1993)