Adil Yılmaz

1.

Kuytunun iyilik perisi insan, bir sanrı belki,

bir kale, kendini bilmez hıçkırık

pasıyla emzirdiği burçlarını mitlerin.

Ömür imbiğinden süzülü tanığı yılların,

sonunda anlar, çekilen her ah,

duvar dibindeki resmidir çarpıp dağılışın!...

Hiç anlamaz olur mu ki

terk ettiğim tedirginlikle sıvanmış,

tövbenin mistik yuvasıdır silinmez bellek,

her an hazır çatlamaya ikiz yumurta!...

Babam avcıydı, ama yeleğini giymedim hiç,

deyişime aldanıp kuşlar;

üşüştü gecelerime kanatları açık.

Takviye bir soluktur anımsatır bana:

Deneyimsiz körüğün çırpınışından

ya da kırıp atmaktan özge bellekteki zincirlerini mitlerin

kurtuluş yok!...

Elifba’mın harflerine koştum önce;

size, n’idem ki güneşi tutulmuş yüzler,

yeryuvarının karanlık döngüsüne bırakmış kendini,

her biri huşu içinde Mecnun’u Asya çölünün,

tökezletme ağırlığında dörtnala koşan atımı;

mitleriniz ki, tarih önünde!...

(Düşler ve Kanatlar'dan)

Irmak olup akardı, iki kardeş dize

eteklerinde

Çobanyıldızı süslerdi geceyi ateşböcekleriyle

Daha dün gibi aklımda o dağ

Sanki göğsümüze çiçeklenmiş sipsivri

Düşsel bir zaman

Ömrümüz bir kovalamaca

Mayısböceğiyle patikalarda

Kadife kanatlı kelebeklerdik

Gemileri göğe sürerdim ben

Suların bittiği yerde

Şimdi ne oldu ?

(Alkış Damlası'ndan)

             Yıl 1964, hiç unutmam; adı kadar güzel olan doğduğum Kalemkaş Köyü’nde ilkokul dördüncü sınıftayım. Bir gün coğrafya dersinde haritada ilçemin adını aldığı gölü arıyorum. Gölbaşı yazılı yeri işaret parmağımla sıkı sıkıya tutup, gözlerimi umutla sağa sola gezdiriyorum. Maviye boyanmış küçük bir noktanın beni nedenli sevindireceğini tahmin bile edemezsiniz. Ama ne yazık ki yok! Haritacılar  bunun anlamını  nereden bilebilecek?

Aradan yıllar geçmiş, memleketimden uzaklarda kalmıştım. 30.7.1998 tarihinde amcamın düğün çağrısı üzerine Gölbaşı’na gitmem gerekti. Öğretmenlikten emekli olduğum Adana’dan yüreğimde büyük bir özlemle trene atladım.

Yolculuk sırasında kendisini diğer yolcular arasında elgin bulan insan, her ne kadar sezdirmese de bir güvercin uysallığıyla boynunu o yana, bu yana çevirerek ürkek bakışlarını gezdirir önce. Yavaş yavaş oluşan güven ortamı sonunda tanışmak ve söyleşmek üzere ilk hamle yapılır. Bulunduğum kompartımanda da öyle olmuştu. İzlemede kalmayı uzun süre tercih etmeme karşın sonunda bu yolculuk söyleşisine ben de katıldım.

Tren yolculuğunu severim sevmesine de , çekilmez yanlarını da bulurum. Daha trene biner binmez bir koku dolar genzinize. Kir-pas içinde ne rahatça oturabilir ne bir yerden tutunabilir ne de içinizden gelerek solunum yapabilirsiniz. Sanki birileri bunun böyle olmasını bilinçle ve inatla istiyormuş gibi gelir bana hep; tren yolculuğuna karşı planlı bir caydırma hareketi. Buna bir de Anadolu insanının eğitimsizlikten ve yoksulluktan  kaynaklı o kendini rahat bırakışı eklenince tamamlanır bu plan. Yerli yersiz konuşmalardan tutun, ayakkabılarını çıkarmalarına...Trenin sık sık tehirlerinden kaynaklı sıkıcılık cabasıdır. Sanırım bu iç sıkıntısını giderecek tek şey camlardan baktığınızda görmediğiniz yerleri görmenin sevincidir. Ya da yolculuk öncesi akıl edip yanınıza aldığınız bir kitap olabilir bu.

Hava henüz kararmamıştı ki Amanoslarda bir tünele girdi trenimiz. Gündüzün ortasında karanlık; gece karanlığı yanında bir hiç kalır. İşin tersliğine bakın; bizim kompartımanda lambalar da yanmıyor. Neyse ki yolculardan Malatyalı Abdurrahman’da Tayvan malı radyolu bir ışıldak varmış. Akşam olmuş, gökyüzü çiçeklenmişti. Bahçe’yi geçmiştik. Fevzipaşa’ya varana dek bir dizi tünelden geçtik. Tünellerden her çıkmamızda, kendini trenimizin çıkardığı ritmik seslere kaptıran ay, sanki eğilip yüzümüze büyülü bir öpücük konduruyor ve hızla uzaklaşıyordu bizden...Fevzipaşa’da mola verdik. Çukurova’nın nemi yoktu artık. Havada sahici bir yayla rüzgarı.  İştahımız birkaç kat artmıştı. Büfelere koşup üzüm, peynir alıp yedik.

Trenimizin hareketiyle söyleşimizi kaldığımız yerden sürdürdük. Daha çok kısa sorularımla söyleşi temini ben yönlendiriyordum. Buradaki amacım hem gereksiz sıkıcı konuşmaları engellemek hem de Anadolu insanının nabzını tutmaktı. Doğrusunu söylemek gerekirse sonuçtan mutluydum. Demokrasiyi, sosyal devlet ilkelerini bir yana iterek yoksulluk ve eğitimsizlik gömleğini yıllarca bu ulusa reva gören yöneticilerin tutumlarına ve yine yıllarca pompalanan ırkçı, gerici Türk-İslam sentezi ideolojisine karşın insanımız, ne Cumhuriyetimizin temel değerlerinden kopmuş ne de Atatürk’ e sevgileri azalmıştı yüreklerinde. Kürt kökenli olmalarına karşın etnik ayrılıkçı, çarpık düşüncelerin tuzağına da düşmemişlerdi. Server Tanilli Hoca’m boşuna “ Anadolu insanı bir doğa varlığıdır” dememişti. Onlar biliyorlardı ki, bu topraklarda yeşeren çirkinliklerin tek besleyici gübresi işsizlik, eğitimsizlik, adam kayırmacılık, yolsuzluk, rüşvet ve emeğin hakkını almayış  idi. Selam size buradan Elazığlı, Malatyalı, Diyarbakırlı dostlar...

    Söyleşimiz sürerken trenimiz de akıp gitmişti. Pazarcık’ı çoktan geçmiştik. Trendeki görevlilerden birinin, “Gölbaşı’na yaklaştık.” duyurusu memleketime kavuşma heyecanımı daha da yükseltmişti. Pencereye yaklaşıp, yol kıyısı boyunca öbek öbek gülüşler fışkırarak ay ışığına ayrı bir ahenk katan akasyaları, söğütleri, meşeleri seyrettim. Dağların karanlık ve yer yer loş gölgelerinin benim için ayrı bir gizemi vardı. Çocukluk anılarımla kucaklaşıyordum sanki birer birer...

Tren yolculuğunun ayrı bir güzelliği de yol boyunca sizi romantik düşlere taşıyan irili ufaklı istasyon binalarıdır. “Mimari dondurulmuş müziktir” diyen Goethe’den daha iyi nasıl tanımlayabilirsiniz bunu? Evet, Gölbaşı istasyon binası karşımda!...

(Adıyaman Gölbaşı gazetesi 1998)