Yaprak Öz

küçük bir güz yaprağı gibi sessiz

kırmızı ipek kumaşı gecenin

yırtılan ve akan

mırıldanan ve saklanan

ikimiz

birbirine dokunan, konuşan

elmalar ve kurtçuklar

elmalar ve kurtçuklar gibiyiz

kocaman bir göz

çiçek dürbünü

en derindeki kabuğa değerek yaşar

bu gece

aşk ve kız kardeş bahar

bekliyorlar bana dokunmanı

güzel bir gezegensin

izliyorum pırıltısını

binlerce ışıkböceğinin

sözcüklerinde barınan

küçük bir kelebek gibi sessiz

sedefli kanatları gecenin

uçuşan ve şarkı söyleyen

mırıldanan ve saklanan

ikimiz

birbirine dolanan, konuşan

üzüm ve ceviz

üzüm ve ceviz gibiyiz

kocaman bir göz

çiçek dürbünü

en derindeki kabuğa değerek yaşar

(Fırtına Günlüğü, 2006, Yitik Ülke Yayınları)

          Rüyamda Komşuların Sessizliği adında bir filmin içindeydim. Filmin başrolündeydim ve Ahsen Hanımın ölümünü araştıran bir polistim. Kendi görüntümle Jodie Foster’ın görüntüsü garip bir biçimde iç içe geçmişti, yüzüm kendi yüzümdü ama saçlarım, kıyafetlerim, dedektif Clarice Starling’e dönüşmüştü. Kuzuların Sessizliği filmindeki Buffalo Bill’in evine gidiyordum. Burası aslında Ahsen Hanımların eviydi. Bahçesi Berlinli Apartmanı’nın arka bahçesinin aynısıydı ve çimenlere Roz ile Talita oturmuş, oyuncak bebeklerinin kıyafetlerini değiştiriyorlardı. Başlarında çiçeklerden yapılma birer taç vardı ve beyaz giysiler içindeydiler. Onlara seslendim; beni duymuyorlardı. Bağırıyordum ama sesim çıkmıyordu. Vazgeçip, Buffalo Bill’in kapısına yöneliyordum. Kapı aralıktı. İtip içeri giriyordum. İçeride kelebekler uçuşuyordu. O kadar çok ve o kadar güzellerdi ki, peşlerinde dolaşmaya, parmağımla onlara havada dokunmaya çalışıyordum. Sonra içeriden bir ses geliyordu. “Kim var orada?” diye bağırıyordum. Birisi bana sesleniyordu, “Oya, Oyaaa…” diyordu. İçerideki odalarda dolaşıyordum, sesin nereden geldiğini bir türlü bulamıyordum. Her yerde kelebekler uçuşuyordu. “Aşağıdayım, kömürlükteyim Oyaa…” diyordu ses. Karmakarışık merdivenlerden iniyordum, kendimi Berlinli Apartmanı’nın kömürlüğünde buluyordum. Kömürlük kabinlerinin kapıları kapalıydı. Tek tek açmaya çalışıyordum, ses “Oyaa, buradayım…” diye bağırıyordu. Bir tanesini, uğraşa uğraşa sonunda açıyordum. İçeride Timur ayakta durmuş bana bakıyordu. Kabinin içi camdan yapılmaydı, dev bir cam tabuta benziyordu. “Timur, sen ölmedin mi?” diye şaşırarark soruyordum. “Öldüm ama seninle konuşmaya geldim,” diyordu Timur. “Buffalo Bill mi öldürdü seni?” diyordum. “Evet,” diye cevap veriyordu. O sırada yukarıdan tıkırtılar geliyordu, “Sen burada dur, ben yukarı çıkıp geleceğim,” diyordum Timur’a. Karmakarışık merdivenlerden yukarı çıkmaya çalışıyordum. Yürümekte zorlanıyordum, ayaklarıma bir bakıyordum; Faruka Hanım Teyzenin seksenler partisi için ödünç verdiği topuklu beyaz ayakkabıları giymişim. Ayakkabılar ayağımı sıkıyordu, çekip çıkarmaya çalışıyor, çıkaramıyor, bir yandan da basamakları atlıyordum. Bir kapının arkasına saklanıp içeri bakıyordum. Buffalo Bill’in evi, Ahsen Hanımların salonuna dönüşmüştü. Rauf, yüzüne Ed Gein’in suratını maske şeklinde takmış, bir boy aynasının önünde çırılçıplak dans ediyordu. Pipisinin ucundan da bir yılan sarkıyordu. Onu böyle görünce bağırmamak için kendimi engellemeye çalışıyordum ama bağırmaya başlıyordum. Rauf dönüyor, Ed Gein maskesiyle bana bakıyordu, saklandığım yere yaklaşmaya başladığında uyanmıştım.

(Berlinli Apartmanı, 2013, Yitik Ülke Yayınları)

bir gül

bir gül ki pembe

bir gül ki pembe sarı

bir gül ki pembe sarı beyaz

bir gül ağacını budamakla geçti bu yaz

ne kadar derinden kesersen o kadar çok gonca

deli yağmur, deli rüzgar

da iyi gelir gül ağacının ruhuna

mahcup ve mendebur kurtçuklar da

ağlama

yeniden açıyor güllerin

yeniden çiçekgillerden bir kız

yeniden çingene güneş

çığırtkan deniz

baştan başlayacaksınız hep birlikte her biriniz

hayat külhanbeyi

hayat yosmalık

sen uyma ona

arın. ve başla yeniden.

bir gül ağacı olup.

ışılda.

(Bir, İki, Üç Gökyüzü, 2012, Yitik Ülke Yayınları)

Beyoğlu’nun arka sokağında

bekler dükkanını bir cenaze levazımatçısı,

varacağım sonunda ona.

Mutfak perisiyim ben,

tüm gün yemek yapar, kahve pişiririm

ağabeylerime ve babama.

Oysa bilmezler, ben de kadınım.

Bacaklarımın arasında siyah bir çiçek,

açılıp durur kırağı kadar ıslak.

Birer mayıs böceği ya gözlerim,

sesim hüzünlü bir Rum müziğidir,

bana kalırsa pek güzelim.

Boynumda durur bir çarmıh,

gözaltlarımda tortu,

gözyaşı tuzu, deniz tuzu

tortusu.

Hayaller kurarım, hayaller satarım kendime:

Ağlayan gelin çiçeği olurum

cumbalı meşkhanede,

oturur erkeğimi beklerim,

kalem işli duvarlar düşlerim,

içlerinde sevişeceğim

nakışlı odalar.

Yaprak, kozalak, nar.

Olup olacağı bu kadar,

düşler gelip geçer,

çürürüm kahve pişire pişire

mercan kırmızısı çinilere.

Fısıltılar ulaşır kulağıma,

Kız kurusu diye söz çalarlar ardımdan,

Varacağım sonunda o cenaze levazımatçısına.

(Şiirli Müzik Kutusu, 2009, Yitik Ülke Yayınları)

           Yalnızca avizelerin ve beyaz merdivenin aydınlık olduğu, tüylerimi ürperten bir karanlık içindeydi şato. Raşel, eteğini iki yanından tutarak, sonsuza dek dönüyormuş gibi duran merdivenleri çıkıyordu. Basamakların üzerinde kıpırdayarak uzayan kırmızı ipi o zaman fark ettim. Raşel’in eteği ucundan sökülmüştü, kırmızı ipliğini peşinden sürükleyerek Raşel yukarıya çıkıyordu. İpi elime alıp kafamı kaldırdığımda, merdivenlerin artık görünmez olduğu tepedeki karanlıkta Raşel’in kaybolduğunu gördüm. İp hareket ediyordu. Parmaklarımla sıkıca kavradığım ipi takip etmeye başladım.

          Merdivenleri çıktıkça, müziğin durduğunu ve gürül gürül akan su sesinin çoğaldığını fark ettim. Başımı yukarı kaldırdğımda, gargoyle heykellerini gördüm. Katedral tepesinde ağızlarından kar suyu akıtan heykeller, merdivenin üzerini kaplayan gri bulutların arasından bana bakıyordu. Korkunç suratlı, şeytansı heykellerin ağzından oluk oluk siyah kan akıyor, kan damlaları üzerime sıçrıyordu. Merdivenler tamamen kanla kaplanmadan Raşel’in yanına varmam gerektiğini düşünerek daha hızlı adımlar atmaya çalıştım ama ayaklarım çok acıyordu. Siyah kan, büyük bir gürültüyle merdivenlerden aşağı akmaya başlamıştı. Kana bulanmış bir halde, ipi elimden düşürmemeye gayret ederek ilerledim. Birden, çevremi kaplayan sisin içinde merdivenlerin sona erdiğini anladım. Karanlık bir yere ulaşmıştım. Sis yavaşça dağılıyor ama ortalık aydınlanmıyordu.

(Şeytan Disko, 2015, Yitik Ülke Yayınları)