Emin Bülent Serdaroğlu

Şair (D. 1886, Halep - Ö. 29 Kasım 1942, İstanbul). İlköğrenimini Çamlıca Altunîzâde okulu ile Kaba-taş Şemsülmekâtip’te; orta ve lise öğrenimini Galatasaray Lisesinde tamamladı. Ali Sa­mi ve Asım beyler ile birlikte Galatasaray Spor Kulübünü kurdu. Bu kulübün futbol takımında oy­nadı. Galatasaray futbol takımının ilk Türk kaptanı ve sol açık hücum (forvet) oyuncusudur. Gönüllü olarak Balkan Savaşı’na katıldı. Birinci Dünya Savaşı’nda yedek süvari subayı olarak Suriye ve Çanakkale cephelerinde bulundu. Sahil Sıhhiye İdaresi, Reji (Tekel) İdaresi ile Elektrik ve Tramvay Şirketinde memur olarak çalıştı. İnhisarlar (Tekel) İdaresi Evrak Kaleminde müdürlük yaptı. Liman İdaresinde genel sekreterlik görevinde bulundu (1940-42). Bir dönem komisyonculukla uğraştı. Ankara’da Merkez Bankasında görev yaptı. Karaciğer kanserinden öldü. Çamlıca Selamiefendi Mezarlığına gömülüdür. 1918’de evlendiği Sait Paşa’nın kızı Melek Hanım’dan Hayriye Sara adlı bir kızı vardır.

Yirmi iki kişiden oluşan Fecr-i Ati edebiyat topluluğunun kurucularından olan Emin Bülent, Ahmet Haşim’den sonra topluluğun en güçlü şairi oldu. Ürünlerini, yetişti­ği dönem itibariyle Edebiyat-ı Cedîde’nin etkisi altında verdi. Aruz ölçüsünü kullandığı şiirlerinde bireysel duygulanmaların yanında toplumsal ve millî konulara da yer verdi. Kin adlı şiiriyle ün kazandı. Şiirleri ölümünden sonra Salih Zeki Aktay tarafından Emin Bülend’in Şiirleri (1943), Rıfat Necdet Evrimer’in derlediği Fecr-i Ati Şairleri: Emin Bülent (1958) adlı kitaplarda toplandı.

“Emin Bülend, genellikle kadınsı bir duygululuk ve süslülüğe meyilli olan Fecr-i Âti şâirleri içinde, en erkek sesli olanıdır. Bu duyuş tarzı belki de onun Serdâr-ı Ekrem (Başkumandan) Ömer Paşa’nın torunu olmasıyla ilgilidir. (…)

“Emin Bülend’in dili diğer Fecr-i Âti şâirlerine nazaran daha sadedir. Onun cümleleri de umumiyetle kısa ve açıktır. Bazı mısralar tek başına bir cümle teşkil etmektedir. Vezin ile kafiye arasında bir uyuşma vardır. Söyleyiş bakımından dikkati çeken başka bir özellik, şâirin kelimelerin sesine önem vermesidir. Aliterasyonlar ses tonunu yükselterek muhtevayı kuvvetlendirmektedir.” (Mehmet Kaplan)

KAYNAK: Sadeddin Nüzhet Ergun / Türk Şâirleri (c. III, 1940), İsmail Habip Sevük / Tanzimat’tan Beri Türk Edebiyatı Tarihi (1942), Rifat Nejdet Evrimer / Fecr-i Atî Şâirleri, Emin Bülend (1958), Kenan Akyüz / Batı Tesirinde Türk Şiiri Antoloji­si (1970), Nihat Sami Banarlı / Resimli Türk Edebiyatı Tarihi (1978), Mehmet Behçet Yazar / Edebiyatçılar Alemi - Edebiyatımızın Unutulan Simaları (yay. haz. Mustafa Everdi, 1999), Behçet Necatigil / Edebiyatımızda İsimler Sözlüğü (18. bas. 1999), Şükran Kurdakul / Şairler ve Yazarlar Sözlüğü (gen. 6. bas. 1999), Şerif Aktaş / Emin Bülend Serdaroğlu (Büyük Türk Klâsikleri, c. 11, 2004), İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2. bas., 2009).