İslam bilgini-mutasavvıf, şair ve yazar. (D.
12 Nisan 1830, Harput / Elazığ – Ö. 12 Mayıs 1902). Ünlü mutasavvıf-bilgin Ömer
Naimî’nin oğlu. Harput’ta Kâmil Paşa Medresesinde öğrenim gördü. Aynı medreseye
müderris oldu. Çok sayıda öğrenci yetiştirdi. Tasavvufta Kadirî ve Şazelî
tarikatlerine bağlandı. Ahmed b. İdrîs adlı bir Şazelî şeyhinden feyiz aldı ve
onun tarzı üzere irşad çalışmaları yaptı.
BAŞLICA ESERLERİ:
Dîvançe-i Eş’âr,
Tahmîsü’l-Kasîdeti’l-Münferice, es-Samtü’l-Abkarî fî Şerhi Ikdi’l-Cevherî fî
Beyni Kesbiyyi’l-Mâtürîdî ve’l-Eş’arî, Safvetü Efkûri’l-Ulemâ fî İsbâti İlmi
Nebiyyinâ bi’l-Esmâ, Nüzhetü’l-Ahdân fî Hâşiye-i Tuhfetü’l-İhvân,
Nesâyicü’l-Ebkâr fî Hâşiyeti Netâyicü’l-Efkâr, Buğyetü’l-Kâsid fî
Cevâbi’l-Es’ileti’l-Vârideti min Âmid.
KAYNAK: Yurt Ansiklopedisi (c. IV, 1982),
İbnülemin Mahmud Kemâl İnal / Son Asır Türk Şairleri (c. II, 2000).
