Tasavvufçu, şair (D. 15 Ağustos 1895, Tarsus /
Mersin – Ö. 8 Mart 1981, İzmir). Asıl adı Abdülaziz Sami’dir. Babası Kamil
Efendi Tarsus’ta tanınmış bir hekimdi. Henüz sekiz yaşlarında iken babası
öldükten sonra, kardeşleriyle birlikte anneannesi Zehra Hanım’ın terbiyesi
altında büyüdü. Çocukluğu dinî, ahlâkî, görenek ve geleneklere bağlı eski
terbiyenin kuralları içinde geçti. Çocukluğun bütün safiyeti ile sürdürdüğü
ibadetler, öğrendiği dinî kıssa ve menkıbeler, gençliğinde de manevi duygularının
gelişmesinde etkili oldu.
Tarsus’ta devam ettiği iptidai (ilkokul) ve
rüştiyeyi (ortaokul) bitirince, baba mesleğini seçmeyi arzulayarak İstanbul’da
Mekteb-i Tıbbiye’ye (Tıp Fakültesi) gönderilmesi kararlaştırıldı. Ancak, o
yıllarda padişaha karşı yürütülen siyasî hareketlerin merkezi durumunda olan bu
okulun öğrenimi için doğurabileceği sakıncalar dikkate alınınca bu karardan
vazgeçildi. Bu nedenle de yükseköğrenim yapamadı. Daha sonra memuriyete geçen
Abdülaziz Şenol, Mersin Adliyesinde zabıt katipliğine tayin edilmesi nedeniyle
ailesiyle Mersin’e göç etti. Bir süre sonra Birinci Dünya Savaşı’nın çıkması
üzerine askere alındı, Kafkas ve Sina cephelerinde bulundu. Gösterdiği
yararlılıklar nedeniyle madalya ile ödüllendirildi.
Askerlikten sonra Mersin’e dönerek memurluk
hayatına devam etti. Altı yıl kadar, önce Mersin postanesinde, sonra Mersin
Gümrük Rüsumat Başmüdürlüğünde çalıştıktan sonra istifa ederek memurluktan
ayrıldı. Evlendiği Girit göçmeni Saadet Hanım’dan dört çocuğu dünyaya geldi.
1926 yılında Adana’ya taşınarak serbest ticaret hayatına başladı, yaşamını
ithalatçılık ve mümessillik yaparak sürdürdü. Sonraki yıllarda ikinci kez
evlenerek Trabzon’a, oradan da İzmir’e yerleşerek ömrünün sonuna kadar İzmir’de
yaşadı.
ESERLERİ:
Kenzi Divanı (2002), Noktanın Sonsuzluğu (şiir, yay. haz.: Saim Öztan,
Seyhun Besin, Aziz Şenol Filiz ve İsmail Güleç; 2002).
KAYNAK: Abdülaziz Şenol / Noktanın Sonsuzluğu
(2002), İhsan Işık
/ Resimli ve Metin Örnekli Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları
Ansiklopedisi (2. bas., 2009).