Vehbi Ediboğlu (Vehbi Kızılgün)

10 KASIM 1952

 

VEHBİ KIZILGÜN

 

Sabahlar, her zaman güzel değildir,
Her zaman ayrılık akşamla gelmez. 
Al atlar sırtında hoyrattır fecir, 
Hoyrattır, ne kalbler kırmıştır, bilmez.
Sabahlar her zaman güzel değildir.

Vakti, bir yerinden bölünce şafak 
İri ve rüyalı gözlerle müphem;
Nur olmuş içimde sanırım ak pak 
Ayrı bir mânada korktuğum adem,
Eski düşüncemde, rahat ve uzak.

Fethe çıkmış gibi duyarım birden
Eşsiz gururunu bir cihangirin.
Ufuklar üstünde yüzen tekbirden
Vatanca büyümüş asil ve derin
Bir matem tütmekte şimdi fecirden

Nefti yalnızlığı başlar zamanın 
Mağfiret ürperir, dağılır, uçar.
Ölüm korkusuyle dolu bir anın
Müphem uzletinde ebedî ruhlar;
Nefti yalnızlığı başlar zamanın.

Rüzgar esmez olmuş, sular durgundur, 
Bir garip hali var Dolmabahçe'nin;
Hala içimizde yüzen gecenin 
Aydınlık bilmeyen devamı durur,
Rüzgar esmez olmuş, sular durgundur.

Ruh için, ölümsüz, derler cihanda, 
Her mevsim onunla güzel her seher 
Bütün esatiri parçalasan da 
Atatürk önünde mağlupsun kader!
Ruh için, ölümsüz derler cihanda.

AZAT

 

Söğüt gölgesindeki müphem tefekkür

Ve ılık rüzgârların munis teması.

Düşünce, çırpıntılı bir kuş gibi hür,

Dişi hâfızaların meçhûl dünyası.

 

Meyveler, lezzet lezzet dal uçlarında,

Israrlı dâvetlerle doludur, baksam.

Hayâl bâkirelerin avuçlarında

Hudutsuz renkleriyle nefis bir akşam.

 

Vehbi Kızılgün (Vehbi Ediboğlu)

 

Düzce

BEŞ KITA

                                            “Biz söyleyeceğimizi söyledik.

                                            Gayrısı bizden değil.

                                                                       Hz. MEVLÂNA”

I.

 

Bir ömrü verdiğim gerçektir ama,

Sonuçsuz kalıyor bütün arama.           

Zamanın dışında, kendi içimde

Bu korkunç ikilem ve savsaklama.

Uyanmış ruhlarda ayrı bir şey yok.

İnsandan ötede gayrı bir şey yok.

 

II.

 

Aşk, Tanrı San’atı derlerse, inan

Bu yolda bir hayli ileri, insan.

Bir başka âlemi görür gibiyim

Değişen mekânın aralığından.

Geçmiyor pazarda, eldeki pulum,

Ömrü yağmalanmış, bir garip kulum.

 

III.

 

Aranan, mutluluk dünya yüzünde,

Başka mânası var elbet hüznün de.

Çarmıh azâbını bir çekti mesih.

Bin kere yaşadım bense bir günde.

Umduğum, bulduğum güne, merhaba,

Bugünden yarına; düne, merhaba.

 

IV.

 

Hiçbir vakit gelme, istemem artık,

Herşey paramparça ve dünyam yıkık.

Yenik düştüğüme, yanmazdım asla,

Teselli olsaydı, soylu yalnızlık.

Arada kaynadı, gitti varlığım,

Kalmadı, ne yazık, ilk duyarlığım.

 

V.

 

İlkel mutluluklar, aşklar ve inanç;

Zamanlar boyunca, insan ruhu aç.

Yalan, her doğrunun ölümsüzlüğü,

Varlık, bütünüyle inkâra muhtaç.

Anlamsız sanırım gurur ve sevinç,

Bir sürü umuttan elde kalan: Hiç!

 

Vehbi Ediboğlu

KORKU

 

Ruhların, benzersiz bir kemali var,

Duyarım, Tanrıca uzlet hâli var.

Bir kelâm değilse Levh-i Mahfuz’un

İnsanda, ruh adlı bir misali var.

 

Tahayyül, köpükten ince yelkenim,

Yokluk korkusuyla ürperir tenim.

Gaip bir tahattur gibi sonsuzun

İçinde çırpınan zavallı benim.

 

Son Nebî, binerek Cennet atına

Vardım, diyor Tanrım, senin katına.

Madem ki, insanla aranda uzun

Yollar var, lüzum yok hiç Sırat’ına.

 

Ruhların benzersiz bir kemali var,

Duyarım, Tanrıca uzlet hâli var.

Bir yerde başlayan bir hudutsuzun

Bir yerde tükenmek ihtimali var.

 

Vehbi Kızılgün (Vehbi Ediboğlu)

 

Van

 

SOYUTLAMA

 

Benim yıllar boyu düşünen, soran,

Benim bu petekte didinen arı.

Görüyor bir vakte erince insan

Son’da başlangıcı, Yokluk’ta varı

Benim bu petekte didinen arı.

 

Söz’ün tükendiği bu son durakta

Anlamsal çağrıyı duyan gerçeğiz.

Ben insan gelmişim, karatoprakta

Bir iz bırakmışım belli - belirsiz,

Anlamsal çağrıyı duyan gerçeğiz.

 

Bir kuşku ürperir çevremde bir an,

Bir ışık, bir gölge, bir yankı olur.

Ulu yalnızlığı duydukça insan

Sonsuzluk içinde, belki, mutludur

Ulu yalnızlığı duydukça insan.

 

Bütünleşir gerçek, ruh ve bedenle,

Bu eşsiz duyarlık evrence özgür.

Bir değil dünyada elbet çekenle,

Kişi, ıstırabı duydukça, büyür,

Bu eşsiz duyarlık evrence özgür.

 

Varsın ama nasıl, hiç bir şey, inan

Seni anlatmıyor, kısır döngü bu.

Göksel bir düş olmuş elinde kalan

İnsana, bugüne değin bulduğu,

Seni anlatmıyor, kısır döngü bu.

 

Kimler geçti dünyam senin üstünden,

Kimlerle yüz yüze, göz göze geldik?

Hepsi başka türlü görüntüsünden,

Hepsi kişiliksiz, anlamsız, silik,

Kimler geçti dünyam, senin üstünden?

 

Vehbi Ediboğlu

VAN GECELERİ

 

Yıldızlı bir kâinat üstümde, uzak,

İçimde arzûlar hür, sonsuz ve kıvrak.

 

Dağların ufkumuzu saran sükûtu,

Tahayyül, Tanrım kadar tenha ve kuytu.

 

Sevda rüyalarıyla süslü uykular,

Öpüşür gökyüzüyle bu ânda sular.

 

Mavi derinliğinde yıldızlar, iri,

Tanrının bu en güzel, en iyi şi’ri.

 

Es, bembeyaz şimal, sükûn ve huzur,

Bu sonsuz gökler ve sen kurtarıcı nûr.

 

Ey ömür, ey masallık yalan ve sihir,

Şu ürkek dalgalarda dillenen şiir.

 

Bir öpüş ânı kadar leziz ve içten

Her taraf çiçeklenir nûr ve sevinçten.

 

Rüyalar, sanki neftî gölgelerdedir

Ve, göklerin nûr ehli şimdi yerdedir.

 

Ey Tanrım, mavi gökler, ölümsüz aşkım,

Ve, sedef dudaklardan dökülen şarkım,

 

Ruhumda durulmayan sonsuz çalkantı,

Ufuklarda sükûtun hür saltanatı.

 

Solgun yüzlü, ak saçlı ihtiyar kızlar

Ve yosunlu sularda ürkek yıldızlar.

 

Sen ey kalbim, genç ve hür, sen ey leziz dert,

Ömürler boyu süren mukadder hasret.

 

Siz ey nefis geceler, mahrem ve iyi

Köpüklü kumsallara uçan ninniyi

 

Rüyalı bir musiki yapan sonsuzluk

Ey insan, sen bitmeyen arzû, susuzluk.

 

Sular şimdi bir tatlı renkle mavidir,

Sesler daha ilâhî ve semavîdir.

 

Vehbi Kızılgün ( Vehbi Ediboğlu)   Van, 1945

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

YILDIZ KAYDI

 

Çam kokar yıldızlı, mavi gökyüzü,

Köpüren sularda duman ve rüya.

Bir dağ rüzgârında ilk türkümüzü

Terkettik zamanla unutulmaya.

 

Bütün hikâyeler güzel ve sessiz,

Eski hâtıralar böyle, nedense?

Bu bahar, dallarda sürecek filiz

Bir başka şekilde ifadelense.

 

Hoyrat akışında yeşil bir ânın

Seni duyduk ecel, birden ürperdik.

Ne kalır sonunda bunca talanın,

Biz ömrü, mısralar hâlinde, verdik.

 

Vehbi Kızılgün (Vehbi Ediboğlu)

Taşkent, 4 Nisan 1954

HALKA

 

Sofî: “Enel Hak” dedi, Zahidan: “Mevlâ” diyor,

Aşk ehli cûşa gelmiş, her nefes: “Leylâ” diyor;

Ârifler meclisinde kelâmın hududu yok,

Biri var bu halkada, biri var o, “Lâ” diyor.

 

On sekiz bin âlemi hükmüne râm eyledin,

Habibin Muhammet’le bin bir kelâm eyledin,

Son mukaddes kitapla sırrı tamam eyledin

Biri var bu dâvaya, biri var, “ hülya” diyor.

 

Vehbi Kızılgün (Vehbi Ediboğlu), Siirt