Şair (D. 1852, İstanbul - Ö. 1916). Asıl adı
Ahmed Edib’dir. Edîb, Harâbî, Zehra ve Lütfî mahlâslarını kullandı. Bahriye’de
birlik kâtipliği yaptı. Deniz Levazım binbaşılığına kadar yükseldi. İstanbul’da
yaşadı.
Tasavvuf konulu şiirlerde, doğaçlama şiir
söylemekte, hicivde usta ve deneyimli idi. Şiirde belli bir düzeyi yakaladı.
Şiirleri, Bektaşî çevrelerinde sıkça okundu, bazıları da bestelendi. Divan’ının
kendi el yazısıyla müsveddesi İhsan Mahfî Kütüphanesindedir. 570 sayfalık bu
müsvettede şairin kalenderileri, nefesleri yanında divan edebiyatının türlü
nazım şekillerinde yazılmış şiirleri de yer aldı. Bektaşîlikle ilgili şiirleri
seçilip İzmirli Hüseyin Hüsnü Erdikut Baba tarafından Edib Harâbî’nin Divanı
(1950) ve Sefer Aytekin tarafından Harabî, Hayatı ve Deyişleri (1959)
adlarıyla yayımlandı.
HAKKINDA: S. Nüzhet Ergun / Bektaşî Şairleri
(1930), Fikret Fikret Yörükoğlu / Edib Harabî Hayatı ve Eserleri (1945), TDE
Ansiklopedisi (c. 2, 1976).
