Dinçer Sümer

Birinci  Perde

 Birinci Tablo

 “Gece yarısı. Ortalık yarı karanlık. Sağdaki odayı kısık bir idare lâmbası aydınlatmakta. Sessizlik. Bir tren düdüğü duyulur. Çamaşır serili çinko damda sesler çıkararak çiselemeye başlayan yağmur. Sağdaki odada Nermin'in yatağından doğrulduğu görülür. Öylece sessiz, düşünceli, yağmuru dinler. Yakındaki istasyondan bir trenin düdüğünü öttürerek hareket ettiği duyulur. Bir an sonra, elinde küçük bir bavulla Kemal ve Yalvaçtı girerler.”

YALVAÇLI : Anan seni görünce bayram yapacak.

KEMAL : Sevinir fukaracık.

YALVAÇLI : Kapıyı bir açacak, bakacak ki sen! Düş mü, gerçek mi şaşacak.

KEMAL : (Durgun) Öyle.

YALVAÇLI : Sen koyup gittikten sonra, ne zaman beni görse, hep senin sözünü eder, sana da iki satır bir şey yazmadı mı, diye sorar. Yazdı desem bir türlü, yazmadı desem bir türlü... Anlayacağın, gittin gideli yüzü gülmedi kadıncağızın. Haydi selâmsız - sabahsız basıp gittin, hiç olmazsa iki satır çiziktirip...

KEMAL : Olmadı işte, elim varmadı...

YALVAÇLI : Eli varmamış. Ulan, adamın iki eli kanda olsa...

KEMAL : Yok, bildiğin gibi değil Yalvaçlı. İçimden gelmiyordu, cesaretim yoktu... Babamın mahalleye karşı, benim Kemal diye oğlum yok, bu kapı bundan böyle ona duvar, diye bağırdığını unutamıyordum.

YALVAÇLI : Ne yapsaydı ya? Elini mi öpseydi? Sen sabah ezanında eve zurna gibi gel, bas narayı, kır dök...

KEMAL : Boş ver Yalvaçlı, eski hikâyeler bunlar.

YALVAÇLI : Orası öyle. Benim dediğim, çok üzdün garipçikleri. Elin - günün içinde başı yerde dolaştılar, Çekip gidişinden onlar suçlularmış gibi.

KEMAL : (Yalvaçlı'yı duvar dibine çeker) Gel şöyle, yağmur sıklaştı.

YALVAÇLI : Trende seni görünce şaşırıp kaldım. Baktım herifin biri, elinde karikatür dergisi, pencere kenarına yaslanmış şöyle. Dur ulan Yalvaçlı dedim, bu bizim Kemal be! Değişmişsin. Bıyıklar mıyıklar... Süzülmüşsün ama.

KEMAL : Bilmem, öyle mi?

YALVAÇLI : Daha kral olmuşsun böyle. (Gülüşürler) Neyse, yoldan geldin sen, kafanı ütülemeyeyim. Eyvallah, yarın konuşuruz.

KEMAL : Yalvaçlı!

YALVAÇLI : Söyle.

KEMAL : Dur.

YALVAÇLI : Girmiyor musun eve?

KEMAL : Gireceğim de... Biraz sonra...

YALVAÇU : Anlamadım?

KEMAL : Şey... Güç olacak, birdenbire...

YALVAÇLI : Eve girmek mi? Hoppala! Oğlum, babanın evi değil mi?

KEMAL : Geldiğimden haberleri yok. Gecenin bir yarısı... Ansızın.. Kal biraz daha, konuşalım. Bak yağmur da var. Birazdan diner.

YALVAÇLI : Ya diner, ya da büsbütün azıtır.

“Başlarını kaldırıp gökyüzüne bakarlar. Nermin, yatağından fırlar, öteki evin çinko damındaki asılı çamaşırlara bakar. Koşar, elinde bir çamaşır selesiyle sokağa iner. Kemal'lerin evinin kapısını iter. Kapıyı aralık bırakarak, yukarıya, çinko dama çıkar. Çamaşırları aceleyle topladığı görülür, Kemal'le Yalvaçlı, Nermin'i görmemişlerdir.”

YALVAÇLI : Bir şey düşündün mü iş için?

KEMAL : Ne işi?

YALVAÇLI : Basbayağı iş. Bir yerde çalışmayacak mısın?

KEMAL : Düşünürüz sonra.

YALVAÇLI : Bana baksana sen, yoksa üç gün sonra gene...

KEMAL : Yok canım, nereye? Hem artık Bursa'ya da dönemem, Enişteyle kavga ettik.

YAVAÇLI : Enişteyle de mi?

KEMAL : Enişteyle de. Kenef herifin biri. Ne oldum delisi.

YALVAÇLI : Ensesi kalınmış duyduğuma göre.

KEMAL : Magirus bir otobüsü var, Bursa - Bandırma çalıştırıyor. Yanında şoför muaviniydim. Yedi ay çalıştım. Önceleri kayınbirader beydik, sonra adımız ufaklık oldu.

YALVAÇLI : Geçinemediniz demek?

KEMAL : Onunla geçinebilene rastlamadım ki. Bursa'da bir tane, Akrep Şevket dedin mi, millet yaka silkiyor. Bana göre gene de hava hoş, işime gelmeyen sözünü duymaz, kulağımı tıkar geçerdim. Gelgelelim, bizim kıza kan kusturuyor.

YALVAÇLI : Necla'ya?

KEMAL : Necla'ya ya. Dişine göre bulmuş kızcağızı, dünyasını şaşırtıyor. Oysa alıncaya kadar bizim fukaralara ne hikâyeler düzdüydü.

YALVAÇLI : Bilmez miyim canım...

KEMAL : Allahın günü küfür, Allahın gecesi dayak. Bir yıllık karısı be. A ciğersiz, kuldan utanmıyorsan Allahtan kork!

YALVAÇLI : Çok içer mi?

KEMAL : Of, sorar mısın? Bir içkisi olsa, gene eyvallah. Serseriliğin bini bir para. İçki, kumar, dolandırıcılık, ne aklına gelirse bunda. Hiç yoksa on tane dostu var. Dostları da dost olsa hani. Bardan, kerhaneden.

YALVAÇLI : Yok be?

KEMAL : Dün gece geç vakit eve geldim. Baktım, Neclâ kapının arkasına büzülmüş, iki göz iki çeşme. Ne var gene kız dedim, söylemez. İçerden bir kahkahalar, bir naralar geliyor ki sorma gitsin. Bir karı bulup eve getirmiş, tekme tokat bizimkine sofralar kurdurtmuş, hizmet ettirmiş. Yemişler, içmişler, kudurmuşlar, sonra da kızcağızın kendi yatağında ver yansın! İşte ne olduysa ondan sonra oldu. Bastım kapıya tekmeyi, daldım içeri. Boğuşup duruyor seninkiler, ikisi de dut gibi. Enişte bey kaldırıp kafasını karının üstünden hık mık edecek oldu, ya Allah deyip bir girişmişim ki, ötesini ben de bilmiyorum. Duman ettim ortalığı.

YALVAÇLI : Eline sağlık, iyi etmişsin.

KEMAL : Bizimkine, yürü kız dedim, al mantonu çekelim gidelim İzmir'e. İyi kötü bir babamızın evi var. Ne cevap verse beğenirsin? O benim kocamdır, döver de söver de, koyup gitmek yakışmaz bana, demez mi?

YALVAÇLI : Besbelli, seviyor kızcağız.

KEMAL : Bırak Allahını seversen Yalvaçlı, duyunca apışıp kaldım. Vallahi ne hâliniz varsa görün, deyip yürüdüm.

YALVAÇLI : Boş ver, iyi olurlar bakarsın.

KEMAL : Boş ver.

YALVAÇLI : Sana da burada bir iş ayarlarız. Olmazsa ben bizim fabrikada soruştururum.

KEMAL : Nasıl iş seninki?

YALVAÇLI : Dokuma tezgâhında işte.

KEMAL : Anlamam ki.

YALVAÇLI : Çok kolay. Makinanın başında duruyorsun. Düğmeye bastın mı elektrikli tezgâh kendi çalışır. Yalnız dikkat edeceksin, iplik kopmasın! Koptu mu bir düğüm atarsın, tamam. Yeni girene haftalık doksan.

KEMAL : Bilmem ki...

YALVAÇLI : Ben bir dengine getirir, ustabaşıyla konuşurum. Bakarsın olur, beraber gider geliriz.

KEMAL : Gider geliriz.

(….)

 

(Kâtip Çıkmazı, 1970)