Dilek Köse (Yazar)

Evden, işine uğurlanan bir adam gibi değil, barınabilecek bir yeri olmayan, başarısız bir adam olarak ayrıldım. Daha doğrusu kovuldum. Karım, en ağır sözleri söyledi.

Evden çıkarken başımı eğdim, bakışlarımı yere indirdim. Komşuların kovulduğumu duymasından korkuyor, bana soracakları sorulardan çekiniyordum. Bu yüzden adımlarım tezdi.

Evim gerçekten yaşanmaz bir hal almıştı. Karımın dudaklarından dökülen kelimeler yenilir yutulur değildi. Gözleri, bana hep öfkeyle bakardı. Karımın gözlerinde, kendimi görürdüm. Kırkına yeni girmiştim ama, saçlarımın yarıdan fazlası beyazdı. Ne çabuk yaşlanmış, ne çabuk çökmüştüm.

Ailemi, yoksulluğa sürüklemiş olmanın ezikliğiyle, odama kapanır romanlar yazardım. Keşke, elim başka bir iş tutsaydı. Örneğin, bir kamyon şoförü olabilseydim. Uzun bir yolculuğun sonunda elim kolum, uzaklardan aldığım hediyelerle dolu dönseydim evime. Karım ne kadar sevinirdi, boynuma sarılır öperdi. Saymadım kaç yıl oldu beni öpmeyeli…

On beş yıldır, bıkmadan usanmadan söylediği sözleri, beni evden kovarken de söylemişti:

“Böyle evlilik olmaz olsun! Çocuklarımı sünnet ettirmeye bile paran olmadı! Babam olmasa çocuklarım sünnetsiz ve okulsuz kalacaktı. Senin eline kalsaydık, onlar bu gün, hayatta değil mezarda olurlardı. Sen hayatını bize değil, kitaplarına, romanlarına adadın. Bunca yıldır yazı yazmakla uğraşacağına, sokaklardan kâğıt toplayıp satsan, cebin para görürdü. Tanıdığım alkolikler alkolden, kumarbazlar kumardan vazgeçti, ama sen vazgeçemedin yazı yazmaktan. Bilgisayarını satmakta geç bile kaldım, geç!”

Yollarda yürürken yağmur yağıyordu. Ne kitaplarımı alabildim yanıma, ne de bir tek sigara. Yüreğimdeki yara ılık ılık kanıyordu. Hayvanlar yaralandıkları zaman ne yaparlar? Bir in, avcılara hedef olmaktan korunacak bir sığınak ararlar. Ben, hangi ine sığınır, hangi sığınakta soluklanırdım? O anda, hayvanların düşünce sahibi olmamalarını kıskandım. Hayvanlar için gelecek korkusu yoktur. Bu yüzden insanlar gibi çıldırmazlar. Ölüm onlar için sıradan bir şeydir. Yakalanırlarsa ölüme, gözlerini yumar teslim olurlar. Doğaya teslim oldukları gibi. Oysa ben, ne rüzgâra katlanabiliyorum ne soğuğa, ne de ölümü göze alabiliyordum.

İnsan belli bir yaşa geldi mi, orada durmak, geçen yıllarına şöyle bir bakmak istiyor. Ve her şeyin daha farklı yaşanmış olabileceği bir nokta arıyor. Yönümü, hayatımı değiştirebilecek bir nokta… Hayatımda böyle bir nokta olmadı mı hiç? Oldu da ben mi farkına varamadım? Yoksa görmek istemedim mi? Yolumu ben çizmiştim başkası değil. Bu yoldan çıkmak için önce odamdan çıkmak gerekliydi. Ama beni tutsak eden bir şey vardı. Yazı yazmak… Hem de açlığa, susuzluğa rağmen yazı yazmak. Bu kendi kendime boynuma geçirdiğim bir ipti. Bu ipten kurtulmam, geriye dönmem ise imkânsızdı.

Boynumdaki ipi, karımın gördüğü gibi yayıncılar da görüyordu.

“Bu adam yazarak ölecek. Karnı doysa da yazacak, doymasa da.” diyorlardı… Çocukları varmış, karısı yoksulluktan çıldıracakmış. Emeğe saygıymış, telif haklarıymış, peeeeh!..

Rüzgâr ağaçların dallarını savuruyordu. Fırtına değildi ama, fırtınanın habercisiydi. Habercisi olsa neye yarar, içimdeki fırtınayı söküp atamadıktan sonra. Yanımdan insanlar geçiyordu. Kimse bakmıyordu yüzüme, kimse tanımıyordu beni.

Bir sokak köpeği takıldı peşime. Durdu, bana baktı. Burnu uzun, gözleri çapaklıydı. Yanıma sokuldu, beni incelemeye, koklamaya başladı. Hayvanların, insanların bakışlarına karşılık vermediği söylenir. Ama o anda bunun doğru olmadığını öğrendim. Bunu beceremeyen biziz. Onun çapaklı gözlerinde hiç panik yoktu ama, acı dolu bir hayat okunuyordu. Leğen kemikleri çıkmış, karnı bir birine yapışmıştı. Açtı, çok açtı. Hemen ceplerimi yokladım. Cebimde yalnızca gideceğim yere yetecek kadar param vardı. Bir sokak köpeğinin, karnını doyuracak kadar param yoktu. Böyle zamanlarda elimi cebime attığımda ceplerimin boş olmasına sinirlendiğim kadar, başka bir şeye sinirlenmezdim. Yıllarca sömürdüler, ağaç kurtları gibi sardılar, tükettiler beynimi. Öfkem yayıncılardan ve korsandan yanaydı. Karımın beni evden kovmasına değildi.

Bir simit aldım. Köpek, kendisi için aldığımı anladı. Bacaklarıma sürtündü. (…)