Mustafa Özdamar

Araştırmacı Yazar, Roman Yazarı, Araştırmacı, Şair

Doğum
Eğitim
Ankara İmam Hatip Lisesi

Araştırmacı yazar, romancı., şair 1946, Elmasun / Güneybağ / Konya doğumlu. İlkokulu köyünde bitirdi (1959). Ortaöğrenimine Konya’da başladı. Zaman zaman devam edip ayrıldığı Ankara İmam Hatip Lisesini, dışarıdan sınavlara girerek tamamladı (1969). Erzurum Yüksek İslâm Enstitüsünde üçüncü sınıfa kadar okudu (1972). İstanbul’da Vakıflar Bölge Müdürlüğünde çalıştı, İbrahim Hakkı Konyalı Kütüphanesinin müdürlüğünü yaptı.

Yazı ve şiirlerini, 1966 yılında itibaren Özduyu gazetesi (Konya, 1966), Babıalide Sabah (1966-67), Gönülden Gönüle (Konya, 1967), Biz (Konya, 1967), Anadolu’da Hamle (Konya, 1968), Fikir ve Sanatta Hareket (1971-72), Çile (Diyarbakır, 1974), Adım (1975), Çatı (1975), Millî Gençlik (1975-76), Altınoluk (1986-89) dergilerinde yayımladı. 1983 yılında itibaren Millî Gazete’de çıkan yazılarının yanı sıra araştırma ve incelemeleriyle dikkati çekti. Bir Dervişin Seyir Defteri adlı eserinde kendi hayatını kaleme aldı. Evli ve 2 çocuk babasıdır.

ESERLERİ:

ROMAN: Cinnet (1967), Devran (1988).

ARAŞTIRMA-BİYOGRAFİ: Yaşı ve Başıyla Mim Sin Harekâtı (1977), İstanbul’da Makam ve Merkadleri Bulunan Şehid Sahabeler (1988), Karasakal Hoca (1992), Hacıveyiszâde (1992), Celal Hoca (1993), Ladikli Ahmed Ağa (1994), Yaman Dede (1994), Dersaadet Dergâhları (1994), Mahir İz Hoca (1995), Gönenli Mehmed Efendi (1995), Gönül Cerrahı Nureddin Cerrahî ve Cerrahîler (1995), Üstat Süleyman Hilmi Tunahan (1995), Abdülhay Efendi (1996), Şeyh Sukûti Mürteza Baba (belgesel biyografi, 1996), Garip Hafız (1996), Hüvel Bâki (1996), Şeyh Kotku Bursalı Mehmet Efendi (1996), Nur Volkanı Üstad Said Nursi (1996), Ol İmaret Eyler Seni (1996), Üstad Necip Fazıl (1996), Ahmed Gazali ve Tevhidde Tecrid (1997), Meczublar (1997), İ. Hakkı Konyalı ve Konyalı Kütûbhanesi (belgesel biyografi, 1997), Ahmed Amiş Efendi (1997), Yahya Efendi (1997), İslambol Geleneğinde Sivil Merasimler ve Doğumdan Ölüme Musiki (1997), Güzel İnsanlar (1997), Şıh Hasan Sarıbaba (1997), Abdülkadir Geylânî (1998), Yunuslar Deryası (1998), İnsanlığın Piri Hz. Mevlânâ (2000), İrfan Güneşi Hz. Şems (2000), Âşık Ahmet Divanı ve Bolu Rehberi (2000), Niyazi Mısır (2000), Şah-ı Nakşibend (2000), Aziz Mahmud Hüdaî (2001), Hüsameddin Uşşaki ve Uşşakiler (2001), Ramazanoğlu Mahmud Sami Efendi (2001), Nazlar ve Niyazlar (2002), Vahdet ve Melamet Gülşeni Hasbahçe (sohbet, 2002), Piran (2002), Hasbahçe (2002), Eşrefoğlu Abdullah-ı Rumî (2002), Neyzen Tevfik (2002), Haçkalı Baba (2003), Kuddûsî (2003), İsmâil Maşûki - İbrahim Aksarayi (2004), Ümmi Sinan - Sinan Ümmi ve Seyyid Seyfullah (2004), Nasreddin Hoca (2005), Mehmed Muhyiddin Üftâde (2005), İstanbul Vakıf Hayrat ve Ziyaret Rehberi (araştırma, 2006), Ahmed Sarvan (2006), Hazreti Rabia ve Kadın Evliyalar (2006), İstanbul Namazgâhları (2006), Mehmed  Zahid  Kotku (2000), Mahir İz Hoca (2014).

ŞİİR: İfşa (1985), Güle Yağmura ve Bahara Selam (1991), Serenat (1995), Dünyanın Tenhasında (1996).

DERLEME: Bir Dervişin Seyir Defteri (otobiyografi, 2002).

KAYNAKÇA: İhsan Işık / Yazarlar Sözlüğü (1990, 1998) - Türkiye Yazarlar Ansiklopedisi (2001, 2004) – Encyclopedia of Turkish Authors (2005) - Resimli ve Metin Örnekli Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2006, gen. 2. bas. 2007) - Ünlü Fikir ve Kültür Adamları (Türkiye Ünlüleri Ansiklopedisi, C. 3, 2013) - Encyclopedia of Turkey’s Famous People (2013), Mustafa Özdamar / Bir Dervişin Seyir Defteri (otobiyografi, 2002).

EVRENSEL TERBİYE

Dünya literatürüne "Tanrı Mesleği" olarak geçen eğitim ve öğretim, dinî, millî ve medenî terbiye, "ilahî" olabildiği ölçüde üniversal olabilmektedir. Politik, ekonomik ve sosyal çalkantılar içinde yorulan insanlığın her şeyden çok ihtiyaç duyduğu medenî terbiye, en zengin, en etkin ve en yetkin şekliyle bizim tekke kültürümüzün özünde vardır. İnsanlık her döneminde olduğu gibi bu devirde de ve daha ziyadesiyle bu terbiyeye muhtaçtır.

Evrenselliği mekteb ve medreseden ziyâde tekke ve zaviye kültürlerinde boy gösteren güzelim İslâmiyetin ilâhi terbiye sistemi içinde yetişen nice âbide şahsiyetler, bu terbiyenin doruklarıdır. Şiddetle ihtiyaç duyulan dinî ve medenî terbiye ancak bu doruklarda verilebilmekte ve yorgun insanlık ancak bu doruklarda mutlu ve umutlu olabilmektedir.

Gerek yapılan ve gerekse fonksiyonları, ancak turistik kültür halinde devam eden vakıf tekkelerde tüten mânâ zenginliği, dinî ve medenî yönden fakir düşen insanlığı doyuracak kapasitede bir hazine niteliğine sahiptir. Yazık ki, bu hazineden son yüzyıllarda yerince ve yeterince istifade edilememiştir. Ve yazık ki, her şey insan için ve insan Allah için temel gerçeğinden hareketle, tarihler boyunca bütün dinler ve medeniyetlerce insanlığın ortak övüncü olarak âbideleşen örnek şahsiyetler yetiştiren İslâm tasavvufunun eğitim kurumları vakıf tekkelerin fonksiyonlarını devralıp devam ettirebilen müesseselerin olmayışı sebebiyle çürüyen toplum katlarında çıkan sosyal yangınlar, bozulma ve çözülmelerin artmasıyla neticelenmiştir.

Medeniyet âlemine çok yönlü hizmetler veren, insanlığa her yerde ve her zaman muhtaç olduğu huzur, güven ve hasbiliği ikram eden, "insanı insan eden" bu kurumların, İslâmiyet'in her an yeni, her an taze ve her devirde çağdaş olan, evvel âhir hep ileri, hep ileri ilkeleri içinde yeniden yorumlanarak gündeme alınması, eğitim ve öğretim anlam ve önemini kavrayan herkesin en azından vefa borcu olmalıdır.

Kendi yorumlarından yorulan insanlık şimdilerde çeşitli kımıldamalarla adını henüz koyması bile sözünü ettiğimiz tekke tavrını arıyor, ama; buna rağmen insanlığa verdikleri çok yönlü hizmetlere kapatılan mahzun dergâhlar halâ aynı ince hüznü yaşıyorlar.

 

(Dersaâdet Dergâhları, 1994)

İLGİLİ BİYOGRAFİLER

Devamını Gör