AKİF EMRE

 

SONER YALÇIN

 

Akif Emre vicdanlı bir entelektüel idi. Aslında mahallemiz aynıydı,iyi bilirdik. “Mahallesindeki” yalnızlığını sanırım anlıyorsunuz. İYİ BİLİRDİK.Evet…Akif Emre'nin evi, “Bizim Mahalle”ye sınırdı.Bir el mesafesindeydi.uzaklığımız. Makalelerini Odatv'de yayınlardık kimi zaman.Son alıntıyı 9 Şubat 2017'de yaptık.Yeni Şafak'taki köşesinde savruk FETÖ operasyonlarını eleştiriyordu:– Her şeyi müesses nizamın gerekleri açısından meşrulaştırılan uygulamaların; adalet ilkesini de, maşeri vicdanı da yaralama potansiyeli her zaman vardır. Kaldı ki kimi uygulamaların şimdiden toplumsal yaralar açtığı söylenebilir.

– Devlet aklının pratik zekası bu uygulamada da devreye girmiş, bu arada FETÖ ilişkilerinden bağımsız muhalif görülenlere yönelmiştir. Açıktan başka terör örgütlerine destek verenler bir yana, düşünsel anlamda muhalif olanlar, İslamcılar da bu tasfiyeden nasibini almaktadır.– Vicdan ve adalet duygusunu yaralayan uygulamalarda farklı bir kaç nüfuz alanı devreye giriyor:– Şahsi hesap ve kariyeri açısında rakip gördüğünü FETÖ üyesi olarak ihbar eden ahlak yoksunluğu.– Kripto tiplerin kendi konumlarını garantiye almak için yaptıkları ihbarlar. Bu şekilde hem aktif mücadele eden bir yetkili devre dışı bırakılmış oluyor, hem kendi konumunu güçlendiriyor.– Olur olmaz her ihbarı araştırmadan işlem yapan bürokratların risk almaktan kaçınan uygulamaları. ‘Suçsuzsa nasıl olsa ortaya çıkar' mantığı ile, işlem yapılan insanların toplum nezdinde düştükleri durum ve mağduriyetlerin bakiyesi sanılandan çok fazla.

– Bir sistemde ‘devlet aklı ve devlet maslahatı'nın üstünde değerler yoksa despotizme yol açar. Önce adalet, ahlak ve toplumsal sorumluluk. Siyasilerin, bürokratların yanlışlarını frenleyecek başka ne var elimizde?

KAYNAK: Soner Yalçın / Akif Emre (sozcu.com.tr, 25.05.2017).

Yazar: SONER YALÇIN

AKİF EMRE İÇİN NE DEDİLER?

 

Cumhurbaşkanı Erdoğan, vefat haberinin ardından merhumun eşi Dürdane Emre’yi telefonla aradı. Emre’nin vefatından derin üzüntü duyduğunu ifade eden Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, merhuma Allah’tan rahmet, ailesine de başsağlığı ve sabır dilediği belirtildi.

 

Eyvaah! Gitti Akif!

 

Eyvaah! Gitti Akif! 90’lardaydı galiba. 60’lılar diye bir grup oluşturulmuştu. Yabancı değiller, hepsi arkadaşlarımız.

Akif Emre’nin zamansız vedası çalışma arkadaşlarını ve dostlarını yasa boğdu. Emre’nin 21 yıllık çalışma arkadaşı Hasan Ali Yıldırım, onun çok dürüst, ilkeli, doğru bildiğini yapmaktan geri durmayan biri olduğunu söyledi. Yıldırım “Özellikle de İslam dünyasının ihmal edilmiş, haksızlığa uğramış coğrafyalarındaki Müslümanların dertleri, çoğunlukla aile dertlerinin önüne geçerdi. Sadece Filistin, Keşmir değil, aynı zamanda Balkanlar da onun gündemindeydi. Nerede bir Müslüman varsa Akif Emre’nin zihni ve kalbi oradaydı” dedi. Yeni Şafak yazarlarından İsmail Kılıçarslan ise gazetenin internet sitesindeki açıklamasında “Myanmar Müslümanları Türkiye’nin hiç gündeminde yokken oraya dikkat çekmişti. Bosna savaşlarında nasıl büyük sorumluluk aldığını hatırlıyorum. Çok kıymetli miras bıraktı” dedi.

 

Dik duruşlu, abartısız Müslüman bir aydındı

 

Nabi Avcı (Kültür ve Turizm Bakanı)

 

“Çok sevdiğim bir arkadaştı. Düzgün bir adamdı. Gerçekten çok üzgünüm. Ailesine, arkadaşlarına, sevenlerine başsağlığı diliyorum. Allah gani gani rahmet eylesin.”

 

Muharrem Balcı (Avukat)

 

“Akif Emre’yi üniversite yıllarından beri tanırım. Bizden sonraki kuşaktan çok değerli bir arkadaşımız. Dik duruşlu, tavizsiz ve abartısız gerçek bir Müslüman aydın. Birçok konuda kendisinden hep yararlanırdık. Genç hukukçuların sıkıntılarında ve düşünce açmazlarında hep örnek gösterdiğim bir kardeşimdi. Akif Emre’nin boşluğunu doldurmak çok zor. Ölüm yeniden diriliştir. Böyle değerli ve yiğit Müslümanların ölümüne seviniriz. Ama çok önemli ve acı bir kayıp. Sözün bittiği yerdir.”

 

 

Neden bu kadar erken be Akif

 

Neden bu kadar erken be Akif. Değerli dostum, kardeşim Akif Emre’yi dün kaybettik. Haberi alır almaz içimden “neden bu kadar erken be Akif” diye mırıldandım.

 

Erhan Erken (Dünya Bülteni Yayın Yönetmeni)

 

“Çok değerli bir isimdi. Derinliği ve düzgün bir duruşu olan arkadaşımızdı. Hayatı boyunca Müslamanca bir tavrı oldu. Fikirlerinde, yorumlarında hep hakkaniyetten yana durdu. Aykırı fikirleriyle bile kimseye kırmaz, bunun için de elinden geleni yapardı. Birlikte dokuz sene çalıştık. O dokuz sene içinde çok önemli bir isim tanıdım. Allah rahmet eylesin.”

 

Ömer Çelik (AB Bakanı ve Baş Müzakereci)

 

“Aziz dostumuz, değerli fikir adamı Akif Emre’yi kaybettik. Allah rahmet eylesin. Mekanı cennet olsun. Ailesine ve herkese başsağlığı dilerim. Akif Emre bir fikir işçisi gibi ele aldığı konularda derinlik ve ince bir duyarlılık oluşturmaya çalıştı. Güzel bir kalem gibi yaşadı. İddialı fikirlerin öfkeyle değil zarafetle ifade edilebileceğini, fikir namusunun kavgayla değil incelikle olabileceğini gösterdi Akif Emre.”

 

Numan Kurtulmuş (Başbakan Yardımcısı)

 

“Hayatı boyunca emrolunduğu gibi dosdoğru yaşadı. Davasının, fikrinin çilesini yılmadan çekti. Elif gibi dimdik durdu. Yeni Şafak yazarı Akif Emre kardeşimize Allah’tan rahmet, ailesine ve sevenlerine başsağlığı diliyorum. Allah cennette buluştursun.”

 

Fikri Işık (Milli Savunma Bakanı)

 

“Yeni Şafak ailesinin değerli yazarı Akif Emre’ye Allah’tan rahmet, sevenlerine başsağlığı ve sabırlar diliyorum. Mekanı cennet olsun.”

 

Mehmet Görmez (Diyanet İşleri Başkanı)

 

“Güzel insan, değerli mütefekkir Akif Emre kardeşimiz Rahmet-i Rahman’a kavuştu. Mahzunuz. İnnâ Lillâhi ve İnnâ İleyhi Raciûn.”

 

İbrahim Kalın (Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü)

 

“Sevgili Akif Emre ağabey Hakk’a yürüdü. Allah gani gani rahmet eylesin. Başımız sağolsun.”

 

İbrahim Tenekeci (İtibar Dergisi Genel Yayın Yönetmeni)

 

“Akif Emre ağabeyi iyi bilirdik. Allah rahmet etsin. Mekânı cennet olsun. Akif Emre ağabeyin iç dünyasını en iyi yansıtan fotoğraflardan birini, üç ay önce dergimizde kullanmıştık. Allah rahmet eylesin.”

 

Fatma Barbarosoğlu (Yazar)

 

“Akif Emre, rikkatli, dikkatli, her zaman emin olduğumuz bir mümin idi. Allah rahmetini ziyade etsin. Hepimizin başı sağolsun.”

 

Hasan Aycın (Çizer)

 

“İyi bildik muhlis ve müstakim bildik öylece sevdik Rabbim Akif Emre’ye rahmet etsin mekânı cennet, hatırası ebedi aziz olsun.”

 

KAYNAK: Müslüman Bir Aydındı (karar.com.tr, 24.05.2017).

 

Yazar: Çeşitli Yazarlar

İKİ VEFAT

 

MEHMET NURİ YARDIM

 

Salı günüydü. Önce İsmetullah Güler’den telefon mesajı geldi. Mesut Zeybek’in vefat ettiğini duyuruyordu. Aynı gün Kubbealtı’na uğradım. Mustafa Gündüz ikinci üzücü haberi benimle paylaştı. Âkif Emre hayatını kaybetmişti. Sabahleyin Beşiktaş’taki bürosunda emaneti sahibine teslim etmişti. Mesut Zeybek ise beyin kanaması geçirmiş; yaklaşık 40 gündür yoğun bakımdaymış.

Her ikisi de mütevazı ve münzevi idiler. Ortalıkta pek görünmüyor, kalabalıklara lüzum olmayınca karışmıyorlardı. Ama hizmetleri, çabaları, idealleri, hedefleri vardı. Amaçları, İslam’dı. İ’lâ-yı Kelimetullah’ı yaymaktı. Kur’an hakikatlerini muhtaç gönüllere aktarmaktı. Biri gazetecilikle bunu yapıyor, diğeri ise yayıncılıkla hedefini gerçekleştirmeye çalışıyordu. Kader, ikisinin vedaını aynı güne rast getirmişti. İkisi de ertesi günü Fatih Camii’nden ikindiden sonra kaldırılacaktı. Gittim. Yolda Prof. Dr. Hayati Develi ile karşılaştık. Birlikte ulu mabede doğru yürüdük. Fatih Camii avlusu her zamanki ruhaniyetli hâlini koruyordu. Büyük bir kalabalık toplanmış. Camide Yusuf Özarslan’la, Kemal Çiftçi ile ve Tarık Tufan’la karşılaştım. Selamlaştık, birbirlerimize taziyelerde bulundu, iki mümin insanı rahmetle andık. 24 Mayıs Çarşamba günü Fatih Camii avlusu, lebâleb doluydu. Aileleri, dostları, meslektaşları, sevenleri, okuyucuları, cenaze namazlarını kıldılar. Dualar edilip, helâllikler istendi. “İyi biliriz” nidaları yükseldi semaya doğru. Tabutlar yanyanaydı. O anda merak ettim. Acaba biri yazar, diğeri yayıncı olan bu iki ağabeyimiz hayatta iken tanışmışlar mıydı, bir araya gelip görüşmüşler miydi, yolları herhangi bir yerde kesişmiş miydi? Oturup sohbet etmişler miydi? Bilmiyorum. Ama mümin ruhları Kâl-u Belâdan beri tanıştı, âşinalıkları inşallah öte âlemde de devam edecek. Şimdi ikisi de sonsuzluk kervanına katılıyorlardı.  

Âkif Emre hakkında gazetelerde çok güzel yazılar yazılıyor, yazılmaya devam edecek. İleride bu yazılardan oluşan bir anma kitabı bile hazırlanmalıdır. Mesut Zeybek, kültür sanat dünyasında daha az tanınıyordu. Ömrünü Bediüzzaman’ın eserlerine ve hizmetlerine adamıştı. Onunla ilk  tanışmamız 1980’li yıllara dayanır. O zaman çalıştığım gazeteye gelip giden ağabeyler arasında o da vardı. Sonra o gazeteden herkes gibi o da ayrıldı. Duruşunu, hadiselere bakışını beğenmiyordu. Cağaloğlu’nda merhum Hüseyin Demirel ile birlikte bir yayınevi kurdular. Adı İttihad Yayınycılık’tı. Sanırım ismini meşhur İttihad Gazetesi’nden alıyordu. Manası çok güzeldi. İttihad-ı İslâm’ı hatırlatıyordu. Hüseyin ağabey vefat etti. Mesut Bey yalnız kaldı. Ama yayınevini kapatmadı, hastalandığı güne kadar dayandı, işyerini açık tuttu.

Arasıra Bâbıâli’deki yayıncıların yoğun olduğu Çatalçeşme Sokağı üstünde bulunan Defne Han’ın dördüncü katındaki bürosuna uğrar, ziyaret ederdim. Her zaman yoğun biçimde çalışırdı. Zaman zaman misafirleri de olurdu. Komşusu ve dostu, Marifet Yayınları’nın sahibi Ömer Ziya Belviranlı ağabeyle yakın muhabbeti vardı. Bir ara Yusuf Özarslan ağabeyimiz bürosundaki bir masada kitaplar yazdı. İsmail Yazıcı ve diğer bazı ağabeyleri orada görüyordum. Mümin ferasetine sahipti. İhanet örgütünün ard niyetini Bâbıâli’de ilk keşfedenlerdendi. Daha 2000’li yıllarda İslam’dan saptıklarını           söylüyordu. Bediüzzaman Hazretleri’nin eserlerini okuyor, okutmayı seviyordu. Nur talebesiydi. Hakiki bütün talebeler gibi ehl-i iman olan bütün müslümanları seviyordu. Fatih Kıztaşı’ndaki evine yıllar önce bir sefer gittiğimi hatırlıyorum. Yollarda çok sık karşılaşır, selamlaşır, ayak üstü konuşurduk. Genelde eve doğru gittiği sırada ben de herhangi bi toplantıya yetişmeye çalışıyordum. Oğlu bir ara Beyazıt’ta okuyordu. Onu almaya gidiyordu. 26 yıldan beri İttihad Yayınevi’nde büyük bir azimle, gece gündüz çalışıyordu. Bediüzzaman’ın İşarat-ül İ’caz, Mesnevi-i Nuriye, Rumuzat-ı Semaniye, Asar-ı Bediiyye, Maidet ül Kur’an, Mufassal Tarihçe-i Hayat, Esasat-ı Nuriye gibi pek çok eserin dizgisini, tashihini, kontrolünü, baskısını ve neşriyatını üstlenmişti.

Âkif Emre ve Mesut Zeybek. İkisi de düşünen, araştıran, dinleyen ve anlatan iki mümtaz gönül insanıydı. Kültür ve neşriyat dünyasına gönül vermişlerdi. “Yiğit düştüğü yerden kalkar.” derler. İman ve İslam kalesinin nasıl çökertilmeye çalışıldığını biliyor, yine kutlu kalemleriyle Türkiye kalesinin savunuculuğunu yapıyorlardı. Mesut Zeybek, ölümün ebedî âlemin kapısı olduğunun şuurundaydı ve bu imanla Rabbine kavuştu. Âkif Emre de “Ölümler bize tükenmekte olan zamanı bir kez daha hatırlatır.” diyordu. İnsanoğlunun bu ezelî ve ebedî hakikatine teslimiyetleri ve tevekkülleri vardı ve tamdı. 

Mesut Zeybek ismiyle müsemmaydı. Büyük dâveti alırken, hayata veda ederken ‘mesut bir ruh haliyle’ ve tebessümle gittiğini ve ‘zeybek’ kahramanlığıyla aramızdan ayrıldığını düşünüyorum. Âkif Emre de, Mehmed Âkif muhabbeti ve dostluğuyla “Âkif’çe Edirnekapı Şehitliği’ne adaşının yanına taşındı. Ölüme dâir şairlerimizin ölümsüz mısraları vardır.

KAYNAK: Mehmet Nuri Yardım /  İki Vefat: Akif Emre ve Mesut Zeybek (milatgazetesi.com, 27.05.2017).

 

Yazar: MEHMET NURİ YARDIM

AKİF EMRE, DİK DURUŞLU, ABARTISIZ MÜSLÜMAN BİR AYDINDI

 

KARAR GAZETESİ

 

Türk basını ‘Akif Ağabey’ini kaybetti. Uzun yıllardır gazetecilik yapan, pek çok belgesel ve kitaba imza atan basınımızın önemli ve vicdanlı kalemlerinden 60 yaşındaki Akif Emre, dün kalp krizi sonucu vefat etti. Emre, dostlarının dediği gibi dik duruşlu, abartısız Müslüman bir aydındı.

Duayen gazeteci ve değerli fikir adamı Akif Emre, dün geçirdiği kalp krizi sonucu yaşamını yitirdi. Akif Emre’nin genel yayın yönetmenliğini yaptığı Haberiyat.com internet sitesinin sahibi ve yazı işleri müdürü Hamit Kardaş, Emre’nin Gayrettepe’deki ofisinde vefat ettiğini söyledi. Haber toplantısı için saat 10.30’da Emre’nin odasına gittiğini belirten Kardaş “Odaya girdiğimde koltuğa yığılmıştı. Ambulansa haber verdik. 40 dakika boyunca müdahale edildi. Ellerinden geleni yaptılar. Akif Bey’i kaybettik” dedi. 60 yaşında hayata gözlerini yuman Emre’nin cenazesi, bugün ikindi namazına müteakip Fatih Camii’nde kılınacak cenaze namazının ardından Kozlu Mezarlığı’nda toprağa verilecek.      

Basınımızın vicdanlı kalemlerinden Akif Emre, 60 yıllık ömrüne pek çok önemli çalışma sığdırdı. Emre, 1957’de Kayseri’nin Hasancı Köyü’nde doğdu. İlk ve orta öğrenimini Kayseri’de tamamlayan Emre, İstanbul’da mühendislik eğitimi aldı. Yayıncılık, gazetecilik ve televizyonculuk yapan Akif Emre, tıpkı bir seyyah gibi seyahatlerde bulundu. Yeni Devir’de gazeteciliğe başladı. Sonrasında Yeni Şafak Gazetesi’nin kurucuları arasında yer aldı ve bir dönem genel yayın yönetmenliğini üstlendi.

Emre, yayıncılık da yaptı; İnsan, Küre ve Klasik yayınlarının yayın yönetmenliği görevini yürüttü. Belgesel çalışmalarına yoğunlaşarak Elveda Endülüs: Moriskolar (5 bölüm), Osmanlı Şehirleri (Saraybosna), Mostar, Üsküp, Selanik 1 ve 2, Kudüs 1 ve 2 ve Mimar Sinan (6 Bölüm) başta olmak üzere birçok belgesel hazırladı. Akif Emre’nin yayımlanan kitapları sırasıyla şöyle: Göstergeler, İzler, Küreselliğin Fay Hattı, Çizgisiz Defter. Akif Emre’nin kuruluşundan itibaren yazdığı Yeni Şafak’ta çıkan son yazısı dün yayınlandı. Emre ‘Riyad’da bir Marvel filmi’ başlıklı yazısında ABD Başkanı Donald Trump’ın Suudi Arabistan ziyaretini kaleme almıştı.

KAYNAK: Müslüman Bir Aydındı (karar.com.tr, 24.05.2017).

 

 

AKİF EMRE İÇİN NE DEDİLER?

 

Cumhurbaşkanı Erdoğan, vefat haberinin ardından merhumun eşi Dürdane Emre’yi telefonla aradı. Emre’nin vefatından derin üzüntü duyduğunu ifade eden Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, merhuma Allah’tan rahmet, ailesine de başsağlığı ve sabır dilediği belirtildi.

 

Eyvaah! Gitti Akif!

 

Eyvaah! Gitti Akif! 90’lardaydı galiba. 60’lılar diye bir grup oluşturulmuştu. Yabancı değiller, hepsi arkadaşlarımız.

Akif Emre’nin zamansız vedası çalışma arkadaşlarını ve dostlarını yasa boğdu. Emre’nin 21 yıllık çalışma arkadaşı Hasan Ali Yıldırım, onun çok dürüst, ilkeli, doğru bildiğini yapmaktan geri durmayan biri olduğunu söyledi. Yıldırım “Özellikle de İslam dünyasının ihmal edilmiş, haksızlığa uğramış coğrafyalarındaki Müslümanların dertleri, çoğunlukla aile dertlerinin önüne geçerdi. Sadece Filistin, Keşmir değil, aynı zamanda Balkanlar da onun gündemindeydi. Nerede bir Müslüman varsa Akif Emre’nin zihni ve kalbi oradaydı” dedi. Yeni Şafak yazarlarından İsmail Kılıçarslan ise gazetenin internet sitesindeki açıklamasında “Myanmar Müslümanları Türkiye’nin hiç gündeminde yokken oraya dikkat çekmişti. Bosna savaşlarında nasıl büyük sorumluluk aldığını hatırlıyorum. Çok kıymetli miras bıraktı” dedi.

 

Dik duruşlu, abartısız Müslüman bir aydındı

 

Nabi Avcı (Kültür ve Turizm Bakanı)

 

“Çok sevdiğim bir arkadaştı. Düzgün bir adamdı. Gerçekten çok üzgünüm. Ailesine, arkadaşlarına, sevenlerine başsağlığı diliyorum. Allah gani gani rahmet eylesin.”

 

Muharrem Balcı (Avukat)

 

“Akif Emre’yi üniversite yıllarından beri tanırım. Bizden sonraki kuşaktan çok değerli bir arkadaşımız. Dik duruşlu, tavizsiz ve abartısız gerçek bir Müslüman aydın. Birçok konuda kendisinden hep yararlanırdık. Genç hukukçuların sıkıntılarında ve düşünce açmazlarında hep örnek gösterdiğim bir kardeşimdi. Akif Emre’nin boşluğunu doldurmak çok zor. Ölüm yeniden diriliştir. Böyle değerli ve yiğit Müslümanların ölümüne seviniriz. Ama çok önemli ve acı bir kayıp. Sözün bittiği yerdir.”

 

 

Neden bu kadar erken be Akif

 

Neden bu kadar erken be Akif. Değerli dostum, kardeşim Akif Emre’yi dün kaybettik. Haberi alır almaz içimden “neden bu kadar erken be Akif” diye mırıldandım.

 

Erhan Erken (Dünya Bülteni Yayın Yönetmeni)

 

“Çok değerli bir isimdi. Derinliği ve düzgün bir duruşu olan arkadaşımızdı. Hayatı boyunca Müslamanca bir tavrı oldu. Fikirlerinde, yorumlarında hep hakkaniyetten yana durdu. Aykırı fikirleriyle bile kimseye kırmaz, bunun için de elinden geleni yapardı. Birlikte dokuz sene çalıştık. O dokuz sene içinde çok önemli bir isim tanıdım. Allah rahmet eylesin.”

 

Ömer Çelik (AB Bakanı ve Baş Müzakereci)

 

“Aziz dostumuz, değerli fikir adamı Akif Emre’yi kaybettik. Allah rahmet eylesin. Mekanı cennet olsun. Ailesine ve herkese başsağlığı dilerim. Akif Emre bir fikir işçisi gibi ele aldığı konularda derinlik ve ince bir duyarlılık oluşturmaya çalıştı. Güzel bir kalem gibi yaşadı. İddialı fikirlerin öfkeyle değil zarafetle ifade edilebileceğini, fikir namusunun kavgayla değil incelikle olabileceğini gösterdi Akif Emre.”

 

Numan Kurtulmuş (Başbakan Yardımcısı)

 

“Hayatı boyunca emrolunduğu gibi dosdoğru yaşadı. Davasının, fikrinin çilesini yılmadan çekti. Elif gibi dimdik durdu. Yeni Şafak yazarı Akif Emre kardeşimize Allah’tan rahmet, ailesine ve sevenlerine başsağlığı diliyorum. Allah cennette buluştursun.”

 

Fikri Işık (Milli Savunma Bakanı)

 

“Yeni Şafak ailesinin değerli yazarı Akif Emre’ye Allah’tan rahmet, sevenlerine başsağlığı ve sabırlar diliyorum. Mekanı cennet olsun.”

 

Mehmet Görmez (Diyanet İşleri Başkanı)

 

“Güzel insan, değerli mütefekkir Akif Emre kardeşimiz Rahmet-i Rahman’a kavuştu. Mahzunuz. İnnâ Lillâhi ve İnnâ İleyhi Raciûn.”

 

İbrahim Kalın (Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü)

 

“Sevgili Akif Emre ağabey Hakk’a yürüdü. Allah gani gani rahmet eylesin. Başımız sağolsun.”

 

İbrahim Tenekeci (İtibar Dergisi Genel Yayın Yönetmeni)

 

“Akif Emre ağabeyi iyi bilirdik. Allah rahmet etsin. Mekânı cennet olsun. Akif Emre ağabeyin iç dünyasını en iyi yansıtan fotoğraflardan birini, üç ay önce dergimizde kullanmıştık. Allah rahmet eylesin.”

 

Fatma Barbarosoğlu (Yazar)

 

“Akif Emre, rikkatli, dikkatli, her zaman emin olduğumuz bir mümin idi. Allah rahmetini ziyade etsin. Hepimizin başı sağolsun.”

 

Hasan Aycın (Çizer)

 

“İyi bildik muhlis ve müstakim bildik öylece sevdik Rabbim Akif Emre’ye rahmet etsin mekânı cennet, hatırası ebedi aziz olsun.”

 

KAYNAK: Müslüman Bir Aydındı (karar.com.tr, 24.05.2017).

 

 

Yazar: KARAR GAZETESİ

AKİF EMRE’NİN ‘SAHİCİ CÜMLELER’İ

 

26.05.2017 Cuma 02:00

 

YUSUF ZİYA CÖMERT 
         [email protected]

 

Akif’i Rahmet’e yolcu ettik evvelsi gün. Bütün dostlar oradaydı. Hepimiz yaralıydık. Birbirimizin yarasını görüyorduk.

O günün havası hala üzerimde. Dağılsın istemiyorum.

Yaklaşık üç ay önce, yani Akif sağken, bu köşede yazdığım yazıyı tekrar yayımlamak istedim.

Rahmet’e, Mağfiret’e vesile olsun.

“Geçen gün, Akif Emre’nin yazısını okuyorum. Akif, benim kırk yıllık arkadaşım.

Kırk yıl, burada, ‘kesretten kinaye’ değil. Gerçek. Akif’le 70’lerin sonunda tanıştık. Kırktan aşağı, insem insem 39’a, bilemediniz 38’e inerim.

Akif, istikamet sahibidir. Fikirleri, benim için her zaman kıymetlidir. Endişeleri, benim de endişemdir.

Akif’in yazısını okurken, birdenbire, ‘güncel’in içinden çıktığımı hissettim.

Hangi yazısı? Onu da söyleyeyim. 18 Şubat’ta Yeni Şafak’ta yazdığı ‘Sahici cümleler kurabilmek’ başlıklı yazısı.

“Modern dünyada Müslümanlar nasıl bir hayat yaşamak istiyor?”

Bu soruyla başlıyor yazı.

Birden, bu soruyla ‘Müslümanlar’ın arasındaki mesafenin ne kadar açıldığını düşündüm.

Hadi ‘modern dünya’ kısmını bir tarafa bırakalım. Sorunun geri kalanıyla iktifa edelim. ‘Müslümanlar nasıl bir hayat yaşamak istiyor?’

Yani biz, nasıl bir hayat yaşamak istiyoruz?

Bu sorunun cevabına dair şeylere, biz eskiden ‘dava’ diyorduk.

Tam burada, İsmet Özel’den işittiğim, “Davayı kaybettik” cümlesi geldi geçti kafamın içinden.

‘Yenildik, mağlup olduk’ demek istemiyordu İsmet Özel. ‘Dava diye bir şey vardı, onun ne olduğunu kaybettik’ anlamına söylüyordu.

Ne kadar kaybettik?

Adamın ‘hafıza’ sorunu varmış. Hekime gitmiş.

Nedir şikayetiniz?

Efendim, bana bir unutkanlık arız oldu. Her şeyi unutuyorum.

“Ne zamandan beri” diye sormuş hekim.

Adam, şaşkın şaşkın, gafil gafil bakmış.

“Ne ne zamandan beri?”

Galiba o kadar kaybettik.

Neydi o?

Neyi konuşuyoruz? Hangi dille konuşuyoruz?

Kimlere kulak veriyoruz? Niye kulak veriyoruz?

Ellerimiz temiz mi?

‘Kar yağarken kirlenen bir şey’ mi oldu bizim elimiz, yüzümüz?

Nasıl bir hale düçar olduk?

Biz, Kitab’ı niye okuyorduk? Kitab’ı... Kur’an-ı Kerim’i.

Mesela, Necip Fazıl’ı, Sezai Karakoç’u niye okuyorduk?

Nuri Pakdil’i, Rasim Özdenören’i, İsmet Özel’i, Cahit Zarifoğlu’nu... Mustafa Kutlu’yu... Atasoy Müftüoğlu’nu...

Seyyid Kutub’u, Malik Bin Nebi’yi, Hasan el-Benna’yı, Mevdudi’yi?

İmam-ı Gazali’yi... Fıkh-ı Ekber’i... İmam Rabbani’yi... İbn Arabi’yi...

Ali Şeriati’yi, Hamidullah’ı...

Mevlana Celaleddin Rumi’yi, Feridüddin Attar’ı...

Şeyh Galib’i, Fuzuli’yi...

Elmalılı Hamdi Yazır’ı... Mehmed Akif’i...

Kasten, çoğu kimsenin birarada anmaktan hoşlanmadığı şahsiyetlerin isimlerini, ‘silsile-i meratip’ gözetmeksizin art arda yazdım.

Biz, bunların hepsinden, güzel bulduğunu almayı seven bir kuşak olarak yetiştik. Buna lütfen karışmayın!

Dünyanın filozoflarını, romancılarını, şairlerini... Marx’dan Sartre’a, Dostoyevski’den Rilke’ye kadar, kim varsa, ilave edebilirim.

Niye okuduk, ne olacaktı bunları okuyunca?

Şimdi, ben, Akif Emre’nin sorusundan uzaklaşmış gibi oldum. Bağlamından çıktım. Ama dönerim.

Biz, bütün bunları, bütün bunlar ‘fena fil gürültü’ olsun diye mi okuduk?

Yer ile gök arasını doldurdu, ‘ikiye katlanmış’ abuk sabuk twittler!

Sanal çöp dağları.

Öyle mi yazıyordu Mesnevi’de, Fi Zilal’de?

Bütün bunların hepsi, kapa parantezi, çarpı sıfır.

Ne olur o zaman?

Yoksa, ‘sıfır’la değil, negatif bir sayıyla mı çarpıyoruz?

Bir ‘kirlilik anaforu’ herkesi paçasından kendi süfliliğine doğru sürükleyip duracak mı?

Akif Emre’nin yazısı, görüyorsunuz, beni ta nerelere götürdü.

Halbuki, Akif’in soruları, benim sorularıma nazaran daha esaslı.

“Türkiye’deki düşünen, Müslüman olduğunun bilincinde olan toplum ve fertlerin amacı, sosyal ve bireysel hayat standartlarının yükseldiği, teknolojik harikalar gösteren, mesela bir Japonya olmak mıdır?”

“Müslüman toplumların sorunu sadece hayat standardına ulaşmak değil, modern dünyaya karşı anlamlı bir tekliflerinin olup olmayacağıdır.”

Anlamlı bir teklif?

Evet... Böyle sorularımız, böyle cevaplarımız vardı.

Akif Emre’nin bizi esaslı meselelere, esaslı sorulara çağırma çabasını selamlıyorum.”

 

KAYNAK: Yusuf Ziya Cömert / Akif Emre’nin ‘Sahici Cümleler’i (26.05.2017, Karar).

 

Yazar: YUSUF ZİYA CÖMERT

DÜRDANE EMRE, EŞİ AKİF EMRE’Yİ ANLATTI:

ONU ARKADAŞLARI SEKSENLERDE NEREDE BIRAKTIYSA 2017’DE DE ORADA BULDULAR

 

Yeni Şafak'tan Ayşe Olgun, Akif Emre'nin vefat yıldönümünde eşi Dürdane Emre ile röportaj yaptı.

 

İslami Analiz/Haber Merkezi

 

 

Röportajın tam metni:

 

Akif Emre ile Yeni Şafak gazetesine yeni başladığım yıllar tanışmıştım. Okuyan, düşünen herkese kıymet verirdi. Endülüs, Kudüs denilince ilk o gelirdi aklımıza. Bosna Savaşı’nın İran Devrimi’nin Afganistan işgalinin arka perdesini onun yaptığı röportajlarla okumuş, öğrenmiştik. Geçen yıl 23 Mayıs’ta aramızdan ayrılan Akif Emre’yi bu defa en yakınından dinledim. Eşi Dürdane Emre ile Üsküdar’da Akif Emre’nin de görüşmelerini orada yaptığını sonradan öğrendiğim Mihrimah Kafe’de buluştuk. Hüzün ve gözyaşının ağırlıklı olduğu bu görüşmede çok samimi bir Akif Emre portresi çıktı. Müslüman kimliğini sonuna kadar savunan, kendi ideallerinden hiç vazgeçmeyen, dünya ve iç siyasetten yakından ilgilenen ama siyaset dünyasındaki dostluklarına hep mesafeli duran Akif Emre’yi rahmet ve sevgiyle anıyoruz.

 

* Akif Emre ile nasıl tanıştınız?

 

Bizi Yusuf Kaplan evlendirdi. Yusuf Kaplan benim eniştemdir. O zaman Kayseri’de öğretmenlik yapıyordum diğer yandan da doktora öğrencisiydim. Yusuf abi bizi tanıştırmak için Akif Emre’yi bir bayram sonrası evimize davet etmişti. İlk o zaman gördüm Akif’i.

 

* İlk sizi neyi etkiledi?

 

Elleri. Onu ilk gördüğümde ellerine bakıp ‘bu ele kalem ne kadar yakışır’ diye düşündüm o an. O zaman yazar kimliği henüz yoktu İnsan Yayınları’nda yayın editörüydü.

 

* Yusuf Kaplan nasıl bahsetmişti size?

 

Onlar İngiltere’de aynı evde kalmışlar iki yıl. Yusuf abinin beni en çok etkileyen cümlesi şu olmuştu: “Evde hiç kimseyle kavga etmedi.” Bu benim için çok önemliydi çünkü ben de sert görünürüm ama kavgadan kaçınırım. Bu yönümüzü çok benzer buldum.

 

* Evlenmeye nasıl karar verdiniz?

 

Birkaç kere yüz yüze görüştük birkaç kere telefonla konuştuk üç dört ay sonra da düğünümüz oldu zaten. O zaman daha kolaydı bu işler, şimdi zor.

 

* İstanbul’da ilk nerede oturdunuz?

 

Haziran sonunda ben öğretmenlikten istifa edip doktoramı da yarım bırakıp İstanbul’a geldim. Akif’in kendi çabası ve babasının da desteğiyle Küçük Çamlıca Libadiye tarafında aldığı küçük bir evi vardı. Oraya yerleştik ve yirmi yıl da orada oturduk.

 

BULUŞMA YERİMİZ OMEŞHUR TARİHİ ÇEŞMEYDİ

 

* Birlikte İstanbul’da neler yapardınız?

 

Evlenmeden önce İstanbul’a sık sık gelen biriydim ama İstanbul’a yerleştikten sonra bilmediğim yerleri Akif’le gezerek öğrendim. Birlikte yürüyüşler yapardık, bizim buluşma yerimiz Mihrimah Sultan Camii önündeki tarihi çeşmeydi. Akif’in başta Cahit Zarifoğlu olmak üzere pek çok insanla buluşma adresiydi o çeşme. İş çıkışı o vapurla karşıya geçer ben de onu orada beklerdim. İstanbul’u bir turist gibi gezmezdik, kendimize göre yürüyüş rotalarımız vardı.

 

* Akif Emre’nin İslam coğrafyasına yaptığı geziler de var. Birlikte mi giderdiniz?

 

Ben onun kurumlar vasıtasıyla ya da iş gerekçesiyle gittiği gezilere katılmazdım. Birlikte Makedonya, İsfahan’a gittik. Bir de Hacc ve Umre ziyaretleri yaptık. İkimiz de tek gezerdik. Ya o çocukların yanında kalırdı ben giderdim ya da ben evde olurdum o gezilere giderdi.

 

* Afgan mücahitleriyle, Aliya İzzetbegoviç’le v.s yaptığı önemli röportajlar var. Bu tek başına yaptığı gezileri ve görüşmelerinin arka planını merak ettim.

 

Akif seksenli yıllarda önce Pakistan’a gidiyor bir yıl kadar orada kalıyor sonra Afganistan’a gidip oradaki mücahitlerle görüşmeler yapıyor. Sonra İran devriminin arka okumasını yapan görüşmeler yapıyor. Yine Mekke ve Medine var. Böyle aylarca süren bir gezide buradaki Müslümanlarla görüşerek, izlenimler edinerek pek çok yazı dizisi, röportaj hazırladı. Bunların bir kısmı o dönemki dergilerde yayınlandı bir kısmı daha sonra Yeni Şafak’ta çalıştığı dönem orada yayınlandı.

 

* Ardından İngiltere’ye mi gidiyor?

 

Evet. Oradaki Müslüman Birliği onbeş günlüğüne davet ediyor. Ancak vizesini uzatıyor iki yıl gibi bir süre kalıyor. Bir yandan sosyoloji bölümünde misafir öğrenci olarak eğitim alırken diğer yandan oradaki bir ilkokulda çocuklara Türkçe öğretmenlik yaparak geçimini sağlıyor. 1991 yılında Türkiye’ye dönünce de İnsan Yayınları’nda çalışmaya başlıyor. Biz de İnsan Yayınları’nda çalıştığı dönem tanışıp evlendik.

 

* Akif Emre çok yönlü bir insan. Yayıncı, gazeteci, yazar, belgeselci… Aynı zamanda çok farklı alanlarda da çalışıyor.

 

İlgi alanları çok geniş biriydi. Mesela lisede Makine Ressamlığı bölümünde okurken bir yandan da okulun duvar gazetesini çıkarıyor.

 

* Bir de İslam Dünyası Ansiklopedi diye çok önemli bir çalışma başlatmış ancak daha sonra rafa kaldırılmış.

 

Sosyal medyada Akif Emre’nin de isminin olduğu öyle bir kitap dolaşıyor ama Akif o kitabı getirmedi eve ne olduğunu bilmiyorum. Dosyalarını da hala saklardı, duruyor.

 

* Nasıl bir dosya?

 

Akif rafa kalkmış işlerle ilgili konuşmayı pek sevmezdi ama bildiğim kadarıyla İngiltere’ye gitmeden önce İslam coğrafyasını dolaşırken böyle bir fikir oluşuyor kafasında dönünce de harekete geçiyorlar. Ancak proje tamamlanamıyor.

 

* Akif Emre denilince aklımıza Kudüs, Endülüs gelir. Belki de ilk kez ondan buraları dinlediğimiz için…

 

Akif olan bitenin arka planına dikkat çeken yazılar kaleme alırdı belki de onun en önemli farkı buydu. Bu yüzden onun söyledikleri hafızalarda kalıyordu.

 

NASR’I AĞIRLIYOR

 

* İnsan Yayınları’nda batılı pek çok Müslüman yazarın kitaplarını çeviriyorlar değil mi?

 

İngiltere’de iken tanıştıkları isimler var.Onlardan çeviriler yaptırıyor. Amerika’dan, kitaplarının çevirisiyle ilgilendiği Seyid Hüseyin Nasr’ı İstanbul’a çağırıyorlar. Akif yayın editörüydü çeviri yapmıyordu ama çeviri yapılacak yazarların listesini oluşturuyorlardı. Ayrıca hem kendi adıyla hem müstearla makale ve röportajlar çevirip yayınlıyordu dergilerde o dönem.

 

YENİ ŞAFAK İÇİN DESTEK

 

* Bir dönem Yeni Şafak Yayın Yönetmenliği de yaptı. Yayıncılıktan gazeteciliğe mi geçiş yaptı?

 

Aslında Yeni Şafak’ta birkaç kere girip ayrıldı. İlk olarak Fatih’te kurulduğu dönem gitti geldi ama çok kısa kaldı ayrıldı ve o sırada Kanal 7 kuruluyordu oraya Mustafa Aksay ile birlikte haftalık dış basından, bir haftalık özet programlar hazırladı. Daha sonra Yeni Şafak adıyla tekrar gazete yayınlanmaya başlayınca burada Düşünce Günlüğü sayfasını yapmaya başladı. Bir yıl gibi bir süre de yayın yönetmenliği yaptı. Akif o dönemde yurt dışında yaşayan ve tanıştığı Müslümanlara yazdığı mektuplarla gazeteye haber desteğinde bulunmalarını istemişti. Bunlardan bazıları hala duruyor.

 

* Yusuf Kaplan’la bir dönem aynı gazetede birlikte çalışıyorlar. Bu aile ilişkilerine nasıl yansıyordu? Evde buluştuğunuzda gazetecilik, dünya meseleleri çok konuşulur muydu?

 

Akif Emre’nin daveti üzerine Yusuf Kaplan İstanbul’a geldi ama gazetede üç dört ay birlikte çalıştılar daha sonra Akif patron değişiminin yaşandığı o dönemde ayrıldı bir yıl kadar da Yusuf Kaplan yayın yönetmenlik yaptı. Aile ilişkilerimizde çok fazla böyle muhabbetler olmazdı daha çok akrabalık ilişkileri üzerinden bir diyaloğumuz vardı.

 

* Osmanlı şehirleri üzerine çok beğenilen bir belgesel dizisi vardı onu ne zaman çekmişti?

 

Yeni Şafak gazetesinden ayrıldıktan sonra Kanal 7 Dış Haberler Müdürü olarak çalıştı. O dönemde Bosna’ya gitti. Mostar, Makedonya, Filibe, Selanik, Bahçesaray, Halep, Kudüs şehirlerini hatırlıyorum şimdi. Aslında çok daha büyük bir projeydi ancak kanal maddi olarak desteklemekten vazgeçince yarım kaldı. Kanal 7 den ayrılınca Bilim Sanat Vakfı’nda önce yönetici sekreterlik yaptı. Sonraki yıllarda da Klasik Küre Yayınları’nın yönetmeni oldu. 2006 yılında da Dünya Bülteni’nin başına geçti.

 

İŞE METROBÜSLE GİDERDİ

 

* Akif Emre’yi konuşurken şunu fark ediyorum hep aslında birbirinden bağlantısı olan ama farklı yerlerde çalışıyor.Bu kadar iş değiştirmesinde size ne anlatıyordu. İşsiz kalır maddi sıkıntı yaşarız gibi hiç kaygı yaşıyor muydunuz?

 

Akif bir işe başlarken de ayrılırken de çok fazla düşünür ona göre karar verirdi. Fazla bir açıklama yapmazdı ‘prensiplerime uygun değildi’ derdi en fazla. Doğrusu ben de sorgulamazdım elbet çok iyi düşünüp böyle uygun görmüş diye ona çok güvenirdim. Maddi anlamda inişler çıkışlarımız zaman zaman oldu ama bizim durumumuzda öyle zirvelerden altlara düşme gibi hiç olmadı çünkü vasat bir hayatımız vardı. O da ben de hiçbir zaman çok tepelerde bir hayat istemedik, öyle olan insanlara da heveslenmedik zaten. Çocuklar küçükken rahat etmeleri için duruma uygun bir araba almıştık.Akif arabayla işe gidip gelmezdi.Metrobüsü ve vapuru çok severdi. Bazen ben onu almaya giderdim birlikte ya bir konsere ya bir filme ya da yemeğe giderdik.

 

* Ben şöyle duymuştum ne kadar doğru bilmiyorum size sorayım o yüzden: Cumhurbaşkanı gezilerinde uçağına davet ediyor ama o kabul etmiyor. Doğrumu?

 

Akif bağımsız bir gazeteci olmayı hep çok önemsedi. Dünya ve Türkiye siyasetinden ilgilenen biri olduğu halde siyasi isimlere mesafeliydi. Onun derdi doğru bildiği yolda yürümekti. İç siyasete hep geniş perspektiften baktı. İdealinin peşinden gitti. Gittiği yolda önünde oluşan yollardan değil kendi çizdiği yoldan gitmeyi önemsedi öyle de yaptı. Cenazede de onu arkadaşları seksenlerde nerede bıraktıysa 2017’de de orada buldular. Evet Abdullah Gül Cumhurbaşkanı olduğu dönemde birkaç kez arayıp davet ettiler ama istemedi. Arkadaşlarından da biri siyasete girdiyse o dostluğunu korur ama arkadaşlığını da askıya alırdı. Birinden kendim için bir şey isterim bir beklentiye girerim diye bu ilişiklerinin mesafesini çok önemserdi.

 

Altını çize çize okurdu

 

* Evde nasıl bir kütüphane bıraktı size?

 

Öyle çok büyük bir kütüphaneden bahsedemeyeceğim. Çünkü çıkan her kitabı alayım ya da kendisine her verilen kitabı eve getireyim diyen biri hiç olmadı. Kitapları konu ve yazarlarına göre seçerdi. Ama sanat, kültür, tarih, hatırat, düşünce alanlarında özellikle de son yıllarda hatırat ve nehir söyleşileri üzerine okumalar yapardı. İşe giderken vapurda metroda okuyan biriydi. Kitapların altını çizerek okurdu ve büyük oğlum buna hep itiraz ederdi.

 

* Birbirinize kitap önerir miydiniz?

 

Daha çok o kitap tavsiye ederdi. Bir de okuduğu kitabı büyük bir heyacanla anlatmayı severdi ben de buna itiraz ederdim ‘dur anlatma o kitabı ben de okuyacağım’ diye.

 

* Altını en çok çizdiği kitaplar hangileri?

 

Bernard Lewis’in Tarih Notları: Bir Orta Doğu Tarihçinin Notları, Halil İnalcık kitabı ve İlber Ortaylı’nın kitabı. Ama Halil İnalcık kitabını bulamıyorum. Buüç kitabın altı defalarca çizilmiş yanları notlarla doluydu. Okumayı ve müziği çok severdi. Benim için de müzik çok önemlidir. Öyle ki evleneceğim kişinin müzik zevkiyle benim müzik zevkimin birbiriyle örtüşmesini çok önemserdim. Müzik konusunda da geniş bir yelpazesi vardı ve çok iyi anlaşırdık.

 

* Konserleri takip eder miydiniz?

 

Evlendiğimiz ilk yıl Atatürk Kültür Merkezi’nde Nevzat Atlığ yönetimindeki klasik Pazar konserlerini kaçırmazdık. 15 günde bir olurdu ve biz Pazar sabahları yanımıza kahvaltılık bir iki şey alır Çamlıca’ya çıkardık. O zaman henüz sosyal tesisler yoktu, ayaküstü kahvaltımızı yapar konsere geçerdik. Yine CRR’den ben aylık konser biletleri alırdım onunla Yıldız Durağı’nda buluşurduk. Oradan konsere giderdik bazen de Bağbarbaşı Kültür Merkezi’ne giderdik.

 

* Sinema, tiyatro?

 

Mesela hiç unutmuyorum benim ilk oğlum dünyaya geldiğinde Malcom X filmi gelmişti Türkiye’ye. Ben de filmi merak ediyordum ama hastaneden çıkamadım. Akif de vizyondan kalkar diye gitmiş gelip bana söyledi ‘ben sensiz gidip izledim’ diye. Yapacak bir şey yoktu ben de daha sonra bilgisayardan izleyebildim ancak. Yine Çingeneler Zamanı filmini izlemiş o daha önce vizyona girince birlikte izlemiştik. Özel gösterim filmleri de takip etmeye çalışırdık.

 

Çalışma masası hiç olmadı

 

* Akif Emre yazılarını size ve çocuklara okutur muydu?

 

İlk başlarda okur hatta tashihlerine de yardım ederdim. İnternetin olmadığı dönemde de çıkan yazıları bilgisayara geçirirdim ancak daha sonra dijital yayıncılık başlayınca bu dosyalama işini bıraktım.

 

* Yazılarını nasıl yazardı? Mesela bir çalışma masası var mıydı?

 

Akif’in hiçbir zaman bir çalışma masası olmadı, çalışma odası da yoktu. Nereyi bulursa orada yazardı. Zaten okuduğu kitabı şöyle üstten ortasından tutup okumaya başladı mı kimse onu kitaptan koparamazdı. On çocuk gürültü etse duymazdı. Yazılarını da bir dönem daktiloda ya da elde yazardı internet yaygınlaştıktan sonra da bilgisayarda yazıp gönderirdi. Zaten yazılarını bir oturuşta yazardı. Yazı yazmadan önce evde küçük bir tur atar kafasının içinde iyice toparlar sonra oturunca büyük bir coşkuyla, hızla yazardı. Düşünme hızına, yazarken yetişemediği için kafasından kağıda dökülen onlarca kelimeyi metin haline getirirken çok fazla yazım hatası yapardı. Düzenleme konusunda bizden ve birlikte çalıştığı Hamit Kardaş, Aynur Coşkun gibi arkadaşlarından yardım isterdi. Yine yazdığı belgesellerin senaryolarını da öyle bir oturuşta bir bölümü yazar kalkardı.

 

Farklı arkadaş çevresi vardı cenazede tanıştılar

 

* Kimlerle görüşürdü?

 

Her gün telefonla görüştüğü arkadaşları vardı. Mesela Hasan Ali Yıldırım, Asım Öz gibi. Kayseri’de Dursun Çiçek ve Aydın Karakimseli, Yusuf Yerli vardı. Yine daha öncesinden Ayşe Şasa ile bir telefon arkadaşlıkları vardı hatta bizler de bu görüşmelerde Ayşe hanımla zaman zaman sohbet ederdik. Yemek yerken telefonunu başka odaya koyardı. Ama arayanlara mutlaka geri dönerdi. Birlikte yemek buluşmaları yaptığı, ailece görüştüğümüz, okumalar yaptığı, gezilere çıktığı arkadaşlarının çoğu birbirini cenazede tanıdı ve o günden sonra da arkadaş oldular, hala görüşüyorlar.

 

* İftar sofralarınız nasıl olurdu?

 

İftar sofralarımızda genellikle misafirlerimiz olurdu. Semih Kaplanoğlu ve Leyla İpekçi, İhsan Fazlıoğlu ve eşi mesela. Fazla tanınmayan ama ailece görüştüğümüz pek çok samimi aile dostlarımız vardı.

 

Akif Emre için Dostlukları çok önemliydi.

 

İş pazarlığa dökülünce telif almak istemedi

 

* Bir de konuşmak için çağrıldığı yerlerden telif almadığını biliyoruz. Bunu ne gerekçeyle reddediyordu?

 

Aslında ilk olarak televizyonlarda daimi konuklara telifler ödenmeye başlandığı zaman bizim camiada da bunun bir düzene oturması gerektiğini söylüyordu. Fakat sonra belediyelerde, resmi kurumlarda ekranlarda durum pazarlığa dönüşüp işin rengi değişince o piyasadan uzak durmak adına telifleri kabul etmemeye başladı. Bazen çantasına gizlice konulan olmuştur ya da resmi kurumsa sizin adınıza bu paranın ödemesi yapıldı diye açıklama yapılınca da o zaman benim adıma bir yere bağışlayın diyordu. O pazarlık ortamından çok rahatsız oluyordu, tepkisi de bu yüzdendi.

 

* Fuarlarda imza gününe de katılmıyordu değil mi?

 

Kitaplarını çok az kişiye imzalamıştır. İmzalamak için fuarlara zaten gitmezdi. Bu tür ortamları da sevmiyordu.

Sezai Karakoç’un kitabı ilham verdi

 

* Üç çocuğunuz var. Onların isimleri konusunda bir hikayeniz var mı? kim koydu çocukların ismini?

 

İlk çocuğumuzun adı Taha. Onu Akif koydu. Sezai Karakoç’un Taha’nın Kitabı şiir kitabından ilhamla. İkinci çocuğumuzun ismini ben Benginur koydum. Üçüncü de karar veremedik. 40 gün isimsiz kaldı, sonunda üç isim belirledik ve çocuklarla birlikte oylama sonucu adını Selçuk koyduk.

 

* Ortak bir isim mi bulamadınız?

 

Evet o Tarık istiyordu ben de Ziyad istiyordum. Ama Selçuk oldu.

 

* Çocuklarıyla ilişkileri nasıldı?

 

Çocuklar zaten dünya meselelerinin konuşulduğu bir ortamda büyüdü. O yüzden bizim kaygılarımız onların da kaygıları oldu. Mesela Bosna Savaşı’nı yaşları itibariyle hatırlamasalar da onlar için oradaki mücadele çok önemlidir. Ama onların da kendi gündemleri var tabi. Babalarına bazı konularda tenkitte de bulunurlardı. Özellikle haber sitesinde giren haberlerle ilgili fikirlerini paylaşırdı büyük oğlum. Kızım ise babasının güzel sanatlar yönünü almış. Akif çok güzel karakalem çizerdi kızım da şu an Mimar sinan Güzel Sanatlar resim bölümünde okuyor.

 

* Akif Emre’nin resme olan ilgisi nereden geliyor?

 

Makine Ressamlığı bölümü mezunu olduğu için teknik resim dersleri almış. Zaten aldığı notların yanında mutlaka karakalem çalışmaları yapardı. Ama öyle oturup tablo falan yapmadı tabi.

 

* Fotoğrafçılığada özel merakı vardı? Hep yanında olur muydu makinası?

 

Fotoğraf makinasını hep yanında taşırdı. Sadece Hacc ve Umre ziyaretinde yanında yoktu. Yine en son Pazar birlikte yürüyüşe çıktığımızda Kuleli tarafına gitmiştik. Orada fotoğraflar çekti en son da cep telefonundan o son kareyi Kuleliyi çekip hesabından paylaştı.

 

* Birlikte vakitgeçirmeyi hep sevmişsiniz anladığım kadarıyla.

 

Pazar günleri Camlıca’ya yürümeyi severdi. Bazen birlikte yürürdük bazen de o yürür gelirdi. 18 Mayıs günü de birlikte Sultanahmet’e gitmiştik. Müzeler geceyarısına kadar açık olacaktı biz de Ayasofya ve Arkeoloji Müzesi’ni gezmek istiyorduk ancak Ayasofya önünde çok uzun kuyruk vardı. Buradaki kuyruktan fotoğraflar çekti yeni açtıkları Haberiyat sitesine gönderip bu bekleyişin haberini yaptırdı. Biz de Arkeoloji Müzesini gezdik. Orayı fotoğrafladı.

 

* Nereleri severdi?

 

Anadolu Kavağı’na ilkbahar ve sonbaharda yemeğe gitmeyi severdi. Hidiv Kasrı’nda kahvaltıyı severdi. Hacı Abdullah’a birlikte yemeğe giderdik ikimiz de orayı severdik. Gülhane’yi severdi. Doğayla mekanın buluştuğu yerleri severdi. Dünya Bülteni’nden ayrıldıktan sonra da arkadaşlarıyla bu kafede Mihrimah kafede buluşurdu. Bu kafenin bahçesinde bir erguvan ağacı vardır onu severdi. Aslında erguvanların olduğu her yeri severdi. Bir de Beşiktaş’ta Yahya Efendi onun sıklıkla gittiği özel mekandışı yerdi. Hani sorsalar birine bağlımıydı diye, Yahya Efendi Hazretlerine diyebilirdik.

 

Son gün en sevdiği ceketi üzerindeydi

 

* Giyimine de dikkat ederdi sanırım..

 

Kırmızının bordoya dönük rengini çok severdi. Dört tane bordo kazağı vardı. Turkuaz rengini de severdi. Kahverengiyi de sıcak bir renk olarak nitelerdi. Oson gün üzerindeki ceketi çok severdi. Astarı falan yırtılmıştı ama yine de üzerinden çıkarmak istemezdi. Yanlış hatırlamıyorsam 2012 ya da 2013 yılıydı Paris’e kitap fuarına giderken ceketini evde unutmuştu ve orada bir konuşma yapacaktı. Onu havalimanına bırakırken aceleyle yolda bulduğumuz bir mağazadan alıp çıktığımız ceketti ama bu ceketten dolayı çok iltifat aldığı için çıkarmak istemezdi. Yine o gün de o ceketi giymişti.

KAYNAK: Dürdane Emre, eşi Akif Emre'yi anlattı: Onu arkadaşları seksenlerde nerede bıraktıysa 2017’de de orada buldular (islamianaliz.com, 20 Mayıs, 2018).

 

Yazar: DÜRDANE EMRE