Tasavvufçu-şair (D. 1872, Sofya – Ö. 30 Ocak
1968, İstanbul). Bazı kaynaklarda soyadı “Ergüneş” olarak geçmektedir. Son
dönem Melâmî şeyhlerinden. Geredeli halk şairi Âşık Hıfzî’nin oğlu. 1878’lerde
Sofya, Bulgarlar tarafından işgal edilince, ailesiyle birlikte Selânik /
Köprülü’ye göçtü. Tahsiline burada devam etti. O yıllarda burada Nakşî-Melâmî
şeyhi Muhammed Nûru’l-Arabî’yi (Şeyh Muhammed Nur) tanıdı. Tasavvufî tahsilini
Nuru’l-Arabî’nin halifelerinden Hacı Faik Bey, oğlu Hacı Şerif Efendi ve torunu
Hacı Kemâl Efendi’den aldı. 1891’den itibaren Ustrumca Düyun-ı Umumiyesi
muhasebesinde çalıştı. Telif ve çeviri birçok eseri vardır. Ölümünden sonra
bunlardan sadece biri Şemsi Divanı adıyla yayımlandı (1976).
ESERLERİ:
Divan (yay. haz. Muhiddin Ergüneş, 1976), Hazînetü’l-Hakâyık,
Mektûbât, Sohbetler, Fatiha Şerhi, Nasîhat, Yunus’un “Severim Ben Senie”
İlâhisinin Şerhi.
KAYNAK: TDE Ansiklopedisi (c. III, 1979), TBE
Ansiklopedisi (2001), İhsan Işık / TEKAA (11 cilt, 2. bas. 2009).