Gökhan Pamukçu

 Ey Âdem, sen ve eşin cennette oturun, ikiniz de ondan dilediğiniz yerde bol bol yiyin, fakat şu ağaca yaklaşmayın, yoksa zalimlerden olursunuz." (Bakara 35)

 Yaratan her şeyi yarattığı gibi şüphesiz aşkı da yarattı. Aşkın etkilerini görmek için zaten Âdem ile Havva’ya yasaklı bir ağaç koydu. Çünkü aşk, saflığının ve temizliğinin yanında kirlenmeye en açık olan duyguydu. Şeytan da mutlak bunun farkındaydı.

  Şeytan önce Havva’yı kandırdı, Havva da Âdem’i. Birbirlerine cesaretlerini göstermek istediler aslında; çünkü aşk yasakları severdi. Kur yaptılar birbirlerine. Derken aşkları kirlenmeye başladı. İlk dışkıları oluştu. Bunun ne olduğunu anlamadılar. Vücutlarına sürdüler. Aşk o zaman kirlenmeye başladı. Cennet elbiseleri alındı. Çıplak kaldılar, utandılar ama yapacak bir şey kalmamıştı.

 Yaratan kızdı onlara. Çünkü en özel ve lekesiz duygu olan aşk şeytanın oyunlarıyla kirlenmişti. Adem ile Havva’yı hemen yeryüzüne yolladı.

 "Birbirinize düşman olarak inin, sizin yeryüzünde bir süreye kadar kalıp geçinmeniz gerekmektedir. Orada yaşayacaksınız, orada öleceksiniz ve yine oradan çıkarılacaksınız!" (Araf 24-25)

 İki yüz yıl pişmanlık içinde ağladı Adem ile Havva, birbirlerine kavuşacak günü bekleyerek.

 Aşk, Adem ile Havva’nın yaşadıklarıyla başladı, kirletmeleriyle kirlendi; pişmanlıklarıyla pişmanlığı tanıdı ve gözyaşlarıyla gözyaşını, Yaratan’ın verdiği cezayla düşmanlığı.

 Yaratan’ın, Adem ile Havva’yı yeryüzüne göndermesi ile de aşk dünyaya geldi. Bu nedenle ki, dünyanın varoluş sebebi aşktır. Dünya üzerindeki her işte aşk baş sebeptir. Her iş aşkla başlar aşkla biter.

 Aşk, şeytanın yanında dolaştığı, bembeyaz bir örtü gibi kirlenmeye hazır, gözyaşlarını ve ayrılığı barındıran ama yaratılış sebebi olan en önemli duygudur. Lakin Adem ile Havva’nın gözyaşları içinde iki yüz yıl birbirlerini aradıklarını düşünüp, şunu aklımızdan çıkarmamalıyız: Kavuşamamak kavuşamayacağımız anlamına gelmez. Yeter ki aşka aşkla sarılmasını bilelim. Aşka inançla bağlanalım.

 Aşka inanmamak, Yaratan’ın yarattıklarına inanmamaktır. 

Nasıl bir ismin var senin

Aşka adanmış her şiirin baş harfisin.

Ben ki ürkek sevdalardan kaçmışım

Kese kağıdı gibi aşkının şarabına sarılmışım.

Bir bir idam etmişim aşk tanrılarını mitolojide

Hangisi anlatabilirdi ki aşkı bana

Dönerken başım böylesine…

Sarhoşluğumun ve idamlarımın gerekçesi aşktan

Ve gidişin kadar acı ayılmak

Bu sarhoşluktan…

İnsan mobese kamerası olmalı bu hayatta

Gizliden izlemeli her şeyi  

Gördüğünde yanlışları

Kesmeli cezayı.

İnsan ya siyah ya beyaz olmalı bu hayatta

Beyaz olup tüm kirleri göstermeli

Yoksa buna cesareti

Siyah olup tüm tozlarını silkelemeli

Arada bir yalnız kalmalı insan

Bunun bir şarj olduğunu bilmeli

Ve eninde sonunda yaşanacak bir gerçek

Bilinenin aksine yemek yerken konuşmalı

Pinekleyecek çünkü az sonra

Televizyonun karşısındaki koltukta

Tek vakti budur konuşmaya

Dinlemeli insan tüm öğütleri bir bir zor olsa da

Her öğüt derstir hayattan kopma

Ne adar savaşırsan savaş

Balçığa batarsın anlaşma yolunu bulmazsan hayatla

Sevdiğine çiçek almalı insan

Kışın ortasında baharı müjdeleyen

Kır çiçekleri mesela

Kendi kışlarını bahara çevirmeli.

Yazın en bunaltıcı sıcağında

Esinti olmalı ferahlatan.

Her yağmura güneş olmalı

Ki o zaman sayacaktır ancak

Sevdiğinin kaç renkli gökkuşağı olduğunu

Öğütülmemiş öğütlerim

Değmemiş genç bir kızın

Bakire gözyaşlarına.

Hangi gözyaşını silmişsem

Çatlaklarla dolmuş ellerim

Vekaletinden

Başka tenlerin attığı imzalara