Hüseyin Duman

Eğitimci, Yazar

Doğum
15 Mart, 1958
Eğitim
Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü
Burç

Eğitimci yazar. 15 Mart 1958 (nüfusta 1961) Meşeyolu köyü / Tunceli doğumlu. Meşeyolu İlkokulu, Tunceli Kalan Lisesi, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü (1984) mezunu. Eğitimini tamamladıktan sonra.Adana, Diyarbakır, Çankırı illerinde Türk Dili ve Edebiyatı ve Türkçe öğretmenliği yaptı. Öğretmenlik görevine İstanbul’daki okullarda Türkçe öğretmenliği yaparak devam etti. Hüsniye Duman ile evli; Bedrettin, Uğur Dinçer adlarında iki çocuk babasıdır.

Hüseyin Duman’ın ilk yazısı Aydınlık gazetesie, ilk edebi ürüü Berfin Bahar dergisinde (Ağustos 2005) yer aldı. Sonraki yıllarda öyküleri ve eleştiri yazıları Birgün gazetesinde, Evrensel Kitap ve Berfin Bahar dergilerinde yayımlandı. Öteki kitaplarının yanında bir de Orhan Pamuk’un sanatını inceleyip eleştiren “Karşı Yakadan Bir Ses”  adlı bir kitabı da var. “Alaimisema” adlı dosyasıyla Özgür Eğitim Yayınları’nın düzenlemiş olduğu 2007 Mevlüt Kaplan Çocuk Öyküleri Yarışması’nda Seçici Kurul Özel Ödülü’nü aldı.

ESERLERİ:

ANI: Anılarda Kalanlar- Meşeyolu (2002).

ÖYKÜ: Keklik Ağıdı (2003), Eşikte Üç Taş (2009).

ELEŞTİRİ: Karşı Yakadan Bir Ses- Bir Orhan Pamuk Eleştirisi (2009).

 

ALAİMİSEMA’dan

Can, dedesinin kendisine doğum günü hediyesi olarak aldığı bilgisayarında son zamanların en moda oyunlarından birini oynarken dedesi de pencerenin önüne çektiği koltuğuna oturmuş, pencereden dışarıya bakıyordu. İlköğretim okulunun üçüncü sınıfına başlayalı birkaç ay olmuştu. Kısa bir süre sonra, bahar yağmurları bitip de yaz sıcakları bastırmaya başlayınca, o da bir üst sınıfa geçecekti. Yani öğretmen: “Çocuklar şu kağıtları velilerinize imzalatın. Onlar size izin verirse pikniğe gideceğiz.” dediğinde bir üst sınıfa geçeceğinin ilk işaretini alacaktı. Bu demekti ki, kısa bir süre sonra okul kapanacaktı. İşte o zaman dedesi gelip karnesine bakacak, elinden tutup pastaneye götürecek, sonra parkta gezdirecekti. Dede torun uyumlu ikiliydi.

            Can, şimdi bir ilkçağ kralı gibi penceresine kurulan, kendisiyle ilgilenmeyen, hatta yaşadığı dünyayla bağını kesmiş gibi görünen dedesine baktı. Dedesi, avını bekleyen bir kedi sessizliği ve dikkati ile dışarıya bakıyordu. Orada, pencerenin dışında dedesinin ilgisini çeken bir şey vardı. Dedesinin dikkatini çeken şey ne olabilirdi?

Can bilgisayarının ekranına baktı. Sol tarafta görünen tabloda kullanacağı canları, şimdiye kadar kazandığı puanlarla yan yana duruyordu. Sıkıldı. Yeteri kadar puanı vardı. Daha da önemlisi hep aynı pozisyonda durduğu, bilgisayarın ekranına dikkatle baktığı için gözleri yorulmuş, bedeninin bazı yerleri ağrımaya başlamıştı. Bilgisayar iyiydi, hoştu ama insana böyle zararları da vardı. Uzmanlar bilgisayarla çalışanların zaman zaman hareket etmeleri gerektiğini boşuna söylemiyorlardı.

            Can kapattı bilgisayarı; dedesinin yanına koştu. Hiçbir teklif beklemeden, dedesi kendisini sevmek zorundaymış; bu, dedesine verilen zorunlu ve ilahi bir görevmiş gibi kucağına atıldı dedesinin.

            İşte bu oturuş hayal dünyasının derinliklerinde kulaç atan yaşlı adamı uyandırdı. Bir kaşık limon suyu içmiş gibi buruşturdu yüzünü. Torununun yaptığı hareketi beğenmemişti.

“Ne oldu Can?” dedi sertçe.

Can umursamaz bir şekilde cevapladı soruyu:

“Sıkıldım.”

“Neden sıkıldın?”

“Bilgisayarda oynamaktan sıkıldım.”

İşte o zaman tepkisini bir yana bırakıp toparlandı yaşlı adam. Evet, teknoloji güzeldi ama yaşam felsefesinden koparılırsa, yaşamı güzelleştiren, kolaylaştıran bir araç olarak görülmez de amaç kabul edilirse, gençlik için tehlikeliydi. Çoğu zaman şöyle düşünmüştü: İnsanı mutlu eden anlayıştır. Araçlar sadece aracılık eder. Anlayıştan koparılmış araç, insanı insanlıktan çıkarır, robot seviyesine indirger. Bir nesne ile bütünleşmiş istek doyurulsa bile kişiyi çevresinden kopardığı için bencilliğe, yalnızlığa, yılgınlığa, çaresizliğe, dolayısıyla başarısızlığa itebilirdi. O halde insanı doğanın bir parçası, doğal yaşamın bir öğesi olarak düşünmeli. Yaratılış kuralları önemsenmeli, yaşamı üretme ve paylaşma temelinde geliştirmeyi bilmeliydi.

Torununa döndü:

“Peki, ne yapmamı istersin?”

“Bilmem!”

“Şu bilgisayarı atalım mı?”

“Yoook! Atmayalım.”

“Hani sıkılmıştın?”

“Sıkıldım ama şimdilik. Biraz sonra gene oynarım.”

“Peki. Şimdi ne yapmamızı istersin?”

Can aklına takılanı sordu dedesine:

“Dede, böyle dikkatle nereye bakıyorsun.”

Dede koyu badem rengi bulutları gösterdi:

“Bulutları görüyor musun?”

“Evet.”

“Bunlar yağmur bulutlarıdır. Birazdan yağmur yağacak. Yağmur suyu toprağa akacak, ağaçlar suyu emince büyüyecek. Toprak, su, hava ve ateş, evreni oluşturan dört temel maddedir.”

Can anlamadı bu ilk çağ felsefesini. Ona ne bu dört unsurdan: su, hava, toprak ve ateş…  Bildiği şeylerdi zaten. Umursamadı:

“Bahar havası hep böyle olur. Yağar, yağar, durur.” dedi.

“Yağmuru sevmez misin?”

“Sevmem!”

“Neden?”

“Yağmur yağınca dışarı çıkamıyoruz, oyun oynayamıyoruz.”

“Başka zaman oynuyor musunuz?”

“Okulun bahçesinde büyük abiler olmayınca oynuyoruz. Büyük abiler olunca kızıyorlar.”

“Siz de başka yerde oynayın.”

“Başka yer yok ki. Apartmanların arasında oynayınca teyzeler kızıyor. Gürültü yapmayın, diyorlar. Caddede oynasak arabalar geliyor. Çok tehlikeli…”

İleride, yüksek binaların olduğu bölgede gökten yere gümüş teller uzanır gibi yerlere düştü yağmur damlaları. Dede heyecanlandı:

“Can, baksana yağmur yağmaya başladı.”

Torun da görmüştü bu muhteşem olayı.

“Evet, dede!” dedi.

“Birazdan buraya da yağacak.”

“Ama burada güneş var.”

“Olsun. Yağmur ve güneş aynı ortamı kardeşçe paylaşıyor binlerce yıldır.”

Yağmur yüklü bulutlar kuzey doğudan güney batıya doğru yüklerini bırakıp geçti. Damlalar camlara vurdu. Önce düzensiz bir senfoni çaldı camlarda. Ardından güneş çekti gitti. Ortalık pusa büründü. Karanlıkları yırtan aydınlıklar ve kulakları sağır eden gürültüler puslu havaya katıldı. Tüm şiddetiyle yağdı yağmur. Sokaklar sele boğuldu kısa zamanda.

Dede torun kucak kucağa peşi sıra gerçekleşen doğa harikalarını izliyorlardı binanın beşinci katındaki pencerelerinden.

Bulutlar yüklerini yeryüzüne paylaştırıp gittikten sonra güneş aydınlık çehresiyle güldü dünyaya. Güzel bir şaka yapmış gibiydi. Hani çocuklar şaka olsun diye birbirlerini ıslatırlar ya, o da sanki yağmur yüklü bulutları şehrin üstüne sıkmıştı. Şimdi şakaya hazırlıksız yakalanan, hiç beklemediği bir anda bedenine değen soğuk suyla ıslanıp ürperen şehre ve insanlara gülüyordu. (…)

 

 

İLGİLİ BİYOGRAFİLER

Devamını Gör