Şair, padişah (D. 18 Nisan 1590, Manisa – Ö. 22 Kasım 1617). Bahtî
mahlasını kullandı. Oğullarını kendisine rakip olarak gören babası III.
Mehmed’in, onların eğitimlerini ihmal etmesi nedeniyle iyi bir eğitim alamadı.
Yalnızca okuma yazma öğrendi. Hattatlıkla da meşgul oldu. Şiirlerinde dili
oldukça sadedir. Divan’ında deyimlere de yer vermiştir. Şiirlerinde
Şeyhülislâm Yahya ve Hafız’ın etkisi sezilir.
KAYNAK: İsmail Hakkı Uzunçarşılı / Osmanlı Tarihi (c. III / 1,
1947-59, s. 103), Mücteba İlgürel / TDV İslâm Ansiklopedisi (c. 2, 1989, s.
30-33), Coşkun Ak / Şair Padişahlar (2001), İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli Türkiye
Edebiyatçılar ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2. bas., 2009).
İlâhî senden özge mesnedüm yok
Rızâdan özge yâ Râb hâcetüm yok
Zâ'ifüm bî-kesüm her demde yâ Râb
Ki senden özge Rabb-i müşfikum yok
Kapundur ehl-i derdün hep devâsı
Kapudan gayri yirde hâcetüm yok
Müşerref it visâlünle İlâhî
Visâlün gibi lezzet dünyâda yok
Visâl-i Hakk'a kim ki irdi Bahtî
Anun bu fânî mülke cünbişi yok