Suavi Kemal Yazgıç

biz ki tamamen gecikmiştik -ama nereye?-

geçip gitmiştik gelip gitmiştik hiç durmadan

kırılmıştık paramparça kırılmıştı oyuncaklarımız parça parça

ve rüzgârın önüne katılıp savrulmuştuk

tam da suya gömülüp sürükleneceğimiz

toprağa dalıp katılaşacağımız mevsimlerden birinde

deniz altında yirmi bin fersah ile suç ve ceza

arasında bir yerlerde okumuştuk yazgımızı

okumuş okumuş okumuş ve yazıp vermiştik yargımızı

yakılmış ve tamamen kül olmuş gemilerle

kaçıp yeni yepyeni yepisyeni dünyadan

kadim bir memleketin ahalisine karışmıştık

ki orada susturmuştuk saatimizin tik taklarını

ki orada büsbütün büyümüştük ve gecikmiştik

biz ki tamamen yenilmiştik -ama kime?-

(Hece, Kasım 2004)

KAPILARI ÇARPMAK

Suavi Kemal YAZGIÇ

48 aydır evden çıkamıyordu. Açıklayamadığı bir korkuydu bu. Gün boyu perdeleri bile açmıyordu. Her türlü tedavi ve telkine kapatmıştı kendisini. En son iki aylık oğlunu defnetmişti toprağa. Mezarlıktan döndüğünden beri böyle idi. 

Karısının kapıyı çarptığını duydu. Topuklu ayakkabısıyla merdivenden aşağı inerken attığı adımları dinledi. Bitmişti. Bir gün bunun olacağını biliyordu. Her şey geride kalmıştı artık. Kendisi aylardır o kapıdan çıkmamıştı. Şimdi çıkamadığı evde tek başına kalmıştı. 

O da kapıyı hızla çarptı. Doğrusu buna ihtiyacı vardı. Ama çıkıp gitmedi çünkü kapıyı içerden çarpmıştı. Odada dört dönmeye devam etti. Kendini bir noktada sabit tutmak isteyince televizyonu açtı. Uzaktan kumandayla yüzlerce kanalı üçer beşer saniye seyretti. Yığılıp kaldığı kanepede görüntüden görüntüye geçti. Kısa bir süreliğine de olsa kendi varlığını unutmayı başardı. 

Derken kalktı. Kapıyı açtı, durdu ve bir kez daha içeriden çarptı. Bu sefer çıkıp gitmeye azmetmişti, kurtulacaktı. Olmadı. Salona döndü ve kanepeye uzandı. Sehpadaki tabakta dünden kalmış ve kararmış ayva dilimlerini yemeye başladı. Yüzünü ekşitti, ama yemeğe devam etti. 

Uyuyakaldı. Uyandı. Açtığı kapıyı yüzünü yıkamadan önce çarptı. Kapıyı tekrar açtı, fakat içeri döndü. Kahvaltı etti çayını yudumlarken kapıyı çarptı.

 Sonra kapıyı da açtı, televizyonu da açtı. Programında küçük çocuğun katili annesinin sevgilisi çıkınca kapıyı çarptı. 

Uyuyakaldı. Uyandı. Evlilik programında üç ay önce önünde dizlerinin üzerine çöküp evlilik teklifi yapan adamın karısını bıçaklayıp öldürdüğünü öğrendi ve açtı kapıyı çarptı kapıyı. Uyuyakaldı. Uyandı. Kalkıp kapıyı açtı ve çarptı. Kapıyı tekrar açtı ve çarptı. Daha kaç kez çarpabilirdi bu kapıyı. Daha kaç kez çıkıp gitme taklidi yapabilirdi. Daha kaç kez eşikten adımını atmadan kapıyı çarpabilirdi. Kapıyı içeriden çarpmak ona ızdırap veriyordu. Uyuyakaldı. Uyandı. Kapıyı açtı çarptı açtı çarptı açtı çarptı. 

Yine içerideydi. Kapıyı açtı çarptı. Kapıyı açtı çarptı. Kapıyı açtı çarptı... Defalarca tekrar etti bunu. Sonra kapıyı açıp dinledi. Yine hiçbir komşusunun dikkatini çekmemişti. Kimse şikâyetçi olmamıştı bunca zamandır. Kapıyı çarptı. 

Her televizyon kanalında en fazla bir-iki dakika kalabiliyordu. Bir filmi seyretmeye ise hiç tahammülü yoktu. Bunun tek istisnası Oğul Odası oldu. Az önce uyanmıştı yine. Başını kaçırdığı filmde sakallı bir baba, tabuttaki oğlunu alnından öpüp onunla vedalaşıyor. Filmin kalanını seyretmeden kaçıp gitme isteğine kapıldım yine. Bu sefer kapıyı çarpmaya bile cesaret edemedi. Hatta terliklerini bile giymedi. Filmi seyretmeye devam etti. Oğlun tabutuna kaynak yapıldığı sahnede yeşil çayını içiyordu. Anne yatağında çığlıklar atıyor, baba ise ambalaj baloncuğu patlatıyordu. Sakallı babanın sessizliği korkutucuydu. Bir türlü yas tutmaya başlamamıştı. Ağlamak yerine lunaparka gidip saçma sapan şeyler yapmayı tercih ediyordu. Bir damla gözyaşı dökemeyecek kadar inkâr ediyordu oğlunun ölümünü. Oysa anne toparlanmaya, hayata dönmeye başlamıştı. Doktor olan sakallı baba ise hastalarının dertlerini dinliyordu. Bu daha ne kadar sürecekti? Kapıyı bir türlü çarpmayan biriydi sakallı baba. O ise kapıyı çarpıyor, ama bir türlü gitmiyordu. Gidemiyordu. 

Uykusu gelmişti. Belki rüyasında o kapıyı açar ve çarpıp giderdi. Evet, uykusu gelmişti ve bir şekilde ondan kaçmanın bir yolunu bulmalıydı. 

Yine kapıdaydı. Ayağında terliklerle. Yine çarptı kapıyı. Salona dönüp televizyonu açtı. Kanaldan kanala geçerken sadece reklamları yakalayarak 62 dakika geçirdi. Acıktı. Dolaptaki köfteyi ısıtmaya gerek görmeden yedi. Hâlbuki köfteyi hiç sevmezdi. Bitirdi ve rahatladı. 

Kapıyı çarptı. Kapının dışındaydı. Merdivenlerden inmeye başladı. Posta kutusunda onu bekleyen telefon, elektrik, su ve doğal gaz faturalarını toparladıktan sonra apartman kapısını da çaptı. Kapının yine dışındaydı. Otobüs durağına yöneldi. Okumadığı kitaplarla dolu kütüphanesinden, çoğunu seyretmediği filmlerinden, sandalyesinden, bir kulpu kopuk sahanından, buzdolabındaki küflenmiş peynirinden, tahta dolaptaki yarım kavanoz bulgurundan uzaklaşmalıydı. Yürümeye devam etti.

O ZAMANLAR BALKANLAR

Suavi Kemal YAZGIÇ

o zamanlar yağmur bir muhacir türküsü

dedem toprağı manastır

ninem memleketi pirlepe

haritalardan silinmiş iki isim

o zamanlar yağmur bir muhacir türküsü

o zamanlar yağmur bir firar türküsü

ilk yitiğindir ilk adımını attığın toprak

yitiğindir ciğerlerine çektiğin ilk hava

onlar yittikçe sen de biraz yitik biraz yetim kalırsın

canın ve namusun pahasına kaybedersin gençliğini

o zamanlar yağmur bir firar türküsü

o zamanlar yağmur bir hicret türküsü

dersaadet’te duyulan ilk sabah ezanı

gurbete düşmenin tesellisidir

gün ağarır başlar ekmek kavgası

ve başlar adı İstanbul olan hayat kavgası

o zamanlar yağmur bir hicret türküsü